Ορατή διά γυμνού οφθαλμού, η αναπαραγωγή της αναξιοκρατίας, με τις οριζόντιες περικοπές και τη λαιμητόμο των απολύσεων να πέφτει επί δικαίους και αδίκους αδιακρίτως προκειμένου να επιτευχθούν οι...
περίφημοι «στόχοι», κάνει πάρα πολλούς να αγανακτούν.
Αυτοί διαμαρτύρονται, τηλεοπτικά κυρίως, λέγοντας και ξαναλέγοντας ότι «μιλάμε για ανθρώπους», όχι απλώς για αριθμούς. Το θυμήθηκαν πολύ αργά.
Επιπλέον, μια τέτοια ανθρωπιστική νότα συμπόνιας ηχεί ανησυχητικά: η συχνότητα, κι όχι λιγότερο η έμφαση με την οποία ακούγεται, υποχρεώνει και τον πιο ανυποψίαστο να σκεφτεί, ή τουλάχιστον να αισθανθεί, ότι η συνεχής διάψευση της εντύπωσης πως οι άνθρωποι κατέληξαν σκέτα νούμερα, και μάλιστα της τάξεως των εκατοντάδων, των χιλιάδων και των εκατοντάδων χιλιάδων, δεν μπορεί παρά να σημαίνει ότι αυτό είναι κάτι που οφείλουμε να το πάρουμε απόφαση. Οπως εξήγησε ο Εντουαρντ Τσέιφιτς, «Εδώ, κανείς δεν πιστεύει μια φήμη μέχρι να υπάρξει επίσημη διάψευση».
Ετσι, η επανάληψη οδηγεί στη συρρίκνωση του νοήματος της αντίρρησης και, τώρα, είσαι σε θέση να γνωρίζεις ας πούμε ότι, ναι, απολύονται δέκα χιλιάδες υπάλληλοι, μόνον που πρόκειται για ανθρώπους κ.τ.λ. κ.τ.λ. Ξέρετε, ο Χίτλερ, που ξανάγινε μόδα, άκουσε κάποτε έναν επιτελικό αξιωματικό να του λέει ότι «στο Στάλινγκραντ η Γερμανία είχε χάσει εκατό χιλιάδες απ' τους καλύτερους νέους της» και απάντησε: «ΓΙ' ΑΥΤΟ είναι οι νέοι», δηλαδή για να πεθαίνουν υπέρ πατρίδος. Καταλάβαινε άραγε ότι τα νούμερα αφορούσαν ΑΛΗΘΙΝΟΥΣ ανθρώπους; Εξάλλου, και οι υπάλληλοι, σύμφωνα με την τρόικα, γι' αυτό προορίζονται: για απόλυση.
Εν ολίγοις, και παραδόξως, η χονδροειδής μεταφορά «άνθρωποι/νούμερα» δεν παύει να μεταφέρει κάτι αδιάψευστο: ότι δεν υπάρχει πια ΑΝΘΡΩΠΟΣ αλλά ΑΝΘΡΩΠΟΙ, τουτέστιν αριθμοί κατά το κοινώς λεγόμενο· ήταν ήδη αριθμοί ταυτότητας, αριθμοί φορολογικού μητρώου, διαβατηρίου, κοινωνικής ασφάλισης κ.ο.κ. -τώρα μετατρέπονται σε απρόσωπα σύνολα προς μετάταξιν ή διαθεσιμότητα. Το δυστύχημα είναι ότι τα περί του Θηρίου ή 666 γοητεύουν τους γραφικούς, τους θρησκόληπτους και κάθε είδους μισότρελους παρατρεχάμενους των ομάδων που εμπορεύονται θεωρίες συνωμοσίας για λαϊκή κατανάλωση, ενώ αναφέρονται όντως σ' έναν μείζονα κίνδυνο ολοκληρωτικής αλλοτρίωσης του ανθρώπου που υποβαθμίζεται σε αντικείμενο με αριθμό κυκλοφορίας.
Το θέμα λοιπόν δεν είναι αν οι αριθμοί αντιπροσωπεύουν ή όχι ανθρώπους -αυτό κρίθηκε προ πολλού-, αλλά αν το σύνολον «άνθρωποι» απαρτίζεται από ζωντανές μονάδες αναντικατάστατης ιδιοπροσωπίας. Δεν θα συλλάβουμε ποτέ το δράμα της ελληνικής κοινωνίας σε όλη του τη μεγαλοπρέπεια, παρά μόνον αν αντικρίσουμε τις γενικεύσεις κατά περίπτωση -δίπλα μας. Με ή χωρίς την Αριστερά, κάθε εξέγερση ενάντια στην τυποποίηση πρέπει να είναι εξέγερση του Ενός.
Ευγένιος Αρανιτσης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου