Μία στο
πόδι, μία στην κοιλιά και η άλλη στο κεφάλι. Τρεις άνδρες, δύο νεαρές γυναίκες
και δύο παιδιά από τη Δαμασκό, που είχαν έρθει πριν από ένα μήνα στην Ελλάδα
και βρεθήκαμε να τα λέμε «off the record» στην πλατεία του Αγίου Νικολάου, κάτω
από την Αχαρνών.
Ρεπορτάζ: Μαρία
Λίλα για το insideoutborders.com
Μαρία Λίλα για το insideoutborders.com
Οι γυναίκες μιλούν λίγα αγγλικά και εξιστορούν το οδοιπορικό. Από τη Συρία στο
Λίβανο, την Τουρκία, τη Σουηδία και πριν από πέντε εβδομάδες στην Ελλάδα.«Στο Λίβανο μας φέρθηκαν με τον χειρότερο τρόπο. Στην Ελλάδα και την Τουρκία, καλά». Γύρω μας βρίσκονται άλλοι είκοσι Σύροι πρόσφυγες και μετανάστες, πια. Το παραδοσιακό ανατολίτικο καφενείο, που γράφει η ταμπέλα ανήκε σε Αιγύπτιο και τώρα σε Σύρο ιδιοκτήτη.
Μερικά μέτρα πιο πέρα στον ίδιο δρόμο, άλλο ένα και δίπλα του το «Aleppo» (Χαλέπι) κλειστό μετά το φονικό, πριν από ένα χρόνο.
«Δικό τους ξεκαθάρισμα λογαριασμών» είπαν οι περίοικοι, όμως δεν ήταν αυτός ο λόγος που φθάσαμε ως εκεί.
Το ρεπορτάζ ξεκίνησε με αφορμή την αλλαγή του «μεταναστευτικού χάρτη» της περιοχής, όπως τον περιέγραψαν πολλοί κάτοικοι διαμερισμάτων και σπιτιών στους δρόμους και τα στενά, ανάμεσα στη Λιοσίων και την Αχαρνών.
«Πρώτοι ήρθαν οι Αλβανοί, μετά οι Πολωνοί, ακολούθησαν οι Ρουμάνοι, οι Βούλγαροι και οι Κινέζοι. Σχεδόν με την ίδια σειρά, πρώτοι έφυγαν οι Αλβανοί, οι περισσότεροι σε καλύτερες περιοχές και ακολούθησαν οι Πολωνοί.
Οι παλιές κοινότητες των μεταναστών έδωσαν τη θέση τους σε άλλες» λέει ο Κώστας Ρούπας που διατηρεί σήμερα κατάστημα ψιλικών στη Μιχαήλ Βόδα ενώ πριν από μερικά χρόνια είχε βιβλιοχαρτοπωλείο στον Άγιο Παντελεήμονα.
«Ήμουν 19 χρόνια στον Άγιο Παντελεήμονα είδα και έζησα από κοντά τις αλλαγές. Λίγο πριν από την κρίση ήρθα στον Άγιο Νικόλαο και ανέλαβα το μαγαζί του πατέρα μου, αφού αυτός δεν μπορούσε πια να δουλεύει».
Κάθε στενό και από μία ιστορία για να ακούσεις από ανθρώπους που ταξίδευσαν χιλιάδες χιλιόμετρα ή μερικές εκατοντάδες. Από την Ευρώπη, την Ασία, την Αφρική και την Αμερική.
Οι πιο πολλοί κατατρεγμένοι και μερικοί από επιλογή, βρέθηκαν σε αυτές τις γειτονιές της Αθήνας και τις άλλαξαν.
Δραστήρια και ενεργή η πολωνική κοινότητα έφθανε κάποτε τις 100.000. Με τη δική της εκκλησία στη Μιχαήλ Βόδα, δεκάδες μαγαζιά και εκατοντάδες ελεύθερους επαγγελματίες.
Όμως η εντεινόμενη οικονομική κρίση, η μειωμένη κίνηση, τα χαράτσια και οι φόροι μαζί με τη ραγδαία πτώση του εισοδήματος, έβαλαν λουκέτα στα μαγαζιά και οδήγησαν χιλιάδες μετανάστες είτε πίσω στην πατρίδα τους είτε σε άλλες χώρες.
Καταλυτικό ρόλο, όμως, έπαιξε και ο φόβος που έσπειραν στις γειτονιές της Αθήνας, οι συμμορίες των Χρυσαυγιτών και τα «στραβά μάτια» των αστυνομικών στις βιαιοπραγίες σε βάρος τους.
Μας είπαν, όλοι όμως «off the record», ότι στα διαμερίσματα και στα σπίτια που διακρίνονται σημαίες, οι οποίες μοιάζουν σαν ξεχασμένες από κάποια εθνική επέτειο ή αθλητική αναμέτρηση, μένουν οι πρόθυμοι. Αυτοί που τρέχουν πρώτοι να «βοηθήσουν» τα λεγόμενα τάγματα εφόδου της νεοναζιστικής οργάνωσης.
Οι σημαίες αποτελούν μια πρόχειρη χαρτογράφηση, σημειώσεις διαμερισμάτων για να βρουν άλλοτε «βοηθούς» κι άλλοτε «καταφύγιο».
Στο πακιστανικό κομμωτήριο κοντά στον σταθμό του Αγίου Νικολάου το κούρεμα κοστίζει μόλις 5 ευρώ ενώ στα πολωνικά, ρωσικά και βουλγαρικά παντοπωλεία υπάρχουν μοναδικά και δυσεύρετα δικά τους είδη και προϊόντα σε χαμηλές τιμές. Μόνο τα κινεζικά εμπορικά δεν άντεξαν στο χρόνο και την κρίση και έκλεισαν το ίδιο γρήγορα, όπως είχαν ανοίξει.
stokokkino.gr
Μία
στο πόδι, μία στην κοιλιά και η άλλη στο κεφάλι. Τρεις άνδρες, δύο
νεαρές γυναίκες και δύο παιδιά από τη Δαμασκό, που είχαν έρθει πριν από
ένα μήνα στην Ελλάδα και βρεθήκαμε να τα λέμε «off the record» στην
πλατεία του Αγίου Νικολάου, κάτω από την Αχαρνών.
- See more at: http://stokokkino.gr/article/10821/ENTOSAthina-Fobos-kai-ftoxeia-10-lepta-apo-tin-Omonoiarn#sthash.GnAaTXcp.dpuf
Ρεπορτάζ: Μαρία Λίλα για το insideoutborders.com
Οι γυναίκες μιλούν λίγα αγγλικά και εξιστορούν το οδοιπορικό. Από τη Συρία στο Λίβανο, την Τουρκία, τη Σουηδία και πριν από πέντε εβδομάδες στην Ελλάδα.
«Στο Λίβανο μας φέρθηκαν με τον χειρότερο τρόπο. Στην Ελλάδα και την Τουρκία, καλά». Γύρω μας βρίσκονται άλλοι είκοσι Σύροι πρόσφυγες και μετανάστες, πια. Το παραδοσιακό ανατολίτικο καφενείο, που γράφει η ταμπέλα ανήκε σε Αιγύπτιο και τώρα σε Σύρο ιδιοκτήτη.
Μερικά μέτρα πιο πέρα στον ίδιο δρόμο, άλλο ένα και δίπλα του το «Aleppo» (Χαλέπι) κλειστό μετά το φονικό, πριν από ένα χρόνο.
«Δικό τους ξεκαθάρισμα λογαριασμών» είπαν οι περίοικοι, όμως δεν ήταν αυτός ο λόγος που φθάσαμε ως εκεί.
Το ρεπορτάζ ξεκίνησε με αφορμή την αλλαγή του «μεταναστευτικού χάρτη» της περιοχής, όπως τον περιέγραψαν πολλοί κάτοικοι διαμερισμάτων και σπιτιών στους δρόμους και τα στενά, ανάμεσα στη Λιοσίων και την Αχαρνών.
«Πρώτοι ήρθαν οι Αλβανοί, μετά οι Πολωνοί, ακολούθησαν οι Ρουμάνοι, οι Βούλγαροι και οι Κινέζοι. Σχεδόν με την ίδια σειρά, πρώτοι έφυγαν οι Αλβανοί, οι περισσότεροι σε καλύτερες περιοχές και ακολούθησαν οι Πολωνοί.
Οι παλιές κοινότητες των μεταναστών έδωσαν τη θέση τους σε άλλες» λέει ο Κώστας Ρούπας που διατηρεί σήμερα κατάστημα ψιλικών στη Μιχαήλ Βόδα ενώ πριν από μερικά χρόνια είχε βιβλιοχαρτοπωλείο στον Άγιο Παντελεήμονα.
«Ήμουν 19 χρόνια στον Άγιο Παντελεήμονα είδα και έζησα από κοντά τις αλλαγές. Λίγο πριν από την κρίση ήρθα στον Άγιο Νικόλαο και ανέλαβα το μαγαζί του πατέρα μου, αφού αυτός δεν μπορούσε πια να δουλεύει».
Κάθε στενό και από μία ιστορία για να ακούσεις από ανθρώπους που ταξίδευσαν χιλιάδες χιλιόμετρα ή μερικές εκατοντάδες. Από την Ευρώπη, την Ασία, την Αφρική και την Αμερική.
Οι πιο πολλοί κατατρεγμένοι και μερικοί από επιλογή, βρέθηκαν σε αυτές τις γειτονιές της Αθήνας και τις άλλαξαν.
Δραστήρια και ενεργή η πολωνική κοινότητα έφθανε κάποτε τις 100.000. Με τη δική της εκκλησία στη Μιχαήλ Βόδα, δεκάδες μαγαζιά και εκατοντάδες ελεύθερους επαγγελματίες.
Όμως η εντεινόμενη οικονομική κρίση, η μειωμένη κίνηση, τα χαράτσια και οι φόροι μαζί με τη ραγδαία πτώση του εισοδήματος, έβαλαν λουκέτα στα μαγαζιά και οδήγησαν χιλιάδες μετανάστες είτε πίσω στην πατρίδα τους είτε σε άλλες χώρες.
Καταλυτικό ρόλο, όμως, έπαιξε και ο φόβος που έσπειραν στις γειτονιές της Αθήνας, οι συμμορίες των Χρυσαυγιτών και τα «στραβά μάτια» των αστυνομικών στις βιαιοπραγίες σε βάρος τους.
Μας είπαν, όλοι όμως «off the record», ότι στα διαμερίσματα και στα σπίτια που διακρίνονται σημαίες, οι οποίες μοιάζουν σαν ξεχασμένες από κάποια εθνική επέτειο ή αθλητική αναμέτρηση, μένουν οι πρόθυμοι. Αυτοί που τρέχουν πρώτοι να «βοηθήσουν» τα λεγόμενα τάγματα εφόδου της νεοναζιστικής οργάνωσης.
Οι σημαίες αποτελούν μια πρόχειρη χαρτογράφηση, σημειώσεις διαμερισμάτων για να βρουν άλλοτε «βοηθούς» κι άλλοτε «καταφύγιο».
Στο πακιστανικό κομμωτήριο κοντά στον σταθμό του Αγίου Νικολάου το κούρεμα κοστίζει μόλις 5 ευρώ ενώ στα πολωνικά, ρωσικά και βουλγαρικά παντοπωλεία υπάρχουν μοναδικά και δυσεύρετα δικά τους είδη και προϊόντα σε χαμηλές τιμές. Μόνο τα κινεζικά εμπορικά δεν άντεξαν στο χρόνο και την κρίση και έκλεισαν το ίδιο γρήγορα, όπως είχαν ανοίξει.
Οι γυναίκες μιλούν λίγα αγγλικά και εξιστορούν το οδοιπορικό. Από τη Συρία στο Λίβανο, την Τουρκία, τη Σουηδία και πριν από πέντε εβδομάδες στην Ελλάδα.
«Στο Λίβανο μας φέρθηκαν με τον χειρότερο τρόπο. Στην Ελλάδα και την Τουρκία, καλά». Γύρω μας βρίσκονται άλλοι είκοσι Σύροι πρόσφυγες και μετανάστες, πια. Το παραδοσιακό ανατολίτικο καφενείο, που γράφει η ταμπέλα ανήκε σε Αιγύπτιο και τώρα σε Σύρο ιδιοκτήτη.
Μερικά μέτρα πιο πέρα στον ίδιο δρόμο, άλλο ένα και δίπλα του το «Aleppo» (Χαλέπι) κλειστό μετά το φονικό, πριν από ένα χρόνο.
«Δικό τους ξεκαθάρισμα λογαριασμών» είπαν οι περίοικοι, όμως δεν ήταν αυτός ο λόγος που φθάσαμε ως εκεί.
Το ρεπορτάζ ξεκίνησε με αφορμή την αλλαγή του «μεταναστευτικού χάρτη» της περιοχής, όπως τον περιέγραψαν πολλοί κάτοικοι διαμερισμάτων και σπιτιών στους δρόμους και τα στενά, ανάμεσα στη Λιοσίων και την Αχαρνών.
«Πρώτοι ήρθαν οι Αλβανοί, μετά οι Πολωνοί, ακολούθησαν οι Ρουμάνοι, οι Βούλγαροι και οι Κινέζοι. Σχεδόν με την ίδια σειρά, πρώτοι έφυγαν οι Αλβανοί, οι περισσότεροι σε καλύτερες περιοχές και ακολούθησαν οι Πολωνοί.
Οι παλιές κοινότητες των μεταναστών έδωσαν τη θέση τους σε άλλες» λέει ο Κώστας Ρούπας που διατηρεί σήμερα κατάστημα ψιλικών στη Μιχαήλ Βόδα ενώ πριν από μερικά χρόνια είχε βιβλιοχαρτοπωλείο στον Άγιο Παντελεήμονα.
«Ήμουν 19 χρόνια στον Άγιο Παντελεήμονα είδα και έζησα από κοντά τις αλλαγές. Λίγο πριν από την κρίση ήρθα στον Άγιο Νικόλαο και ανέλαβα το μαγαζί του πατέρα μου, αφού αυτός δεν μπορούσε πια να δουλεύει».
Κάθε στενό και από μία ιστορία για να ακούσεις από ανθρώπους που ταξίδευσαν χιλιάδες χιλιόμετρα ή μερικές εκατοντάδες. Από την Ευρώπη, την Ασία, την Αφρική και την Αμερική.
Οι πιο πολλοί κατατρεγμένοι και μερικοί από επιλογή, βρέθηκαν σε αυτές τις γειτονιές της Αθήνας και τις άλλαξαν.
Δραστήρια και ενεργή η πολωνική κοινότητα έφθανε κάποτε τις 100.000. Με τη δική της εκκλησία στη Μιχαήλ Βόδα, δεκάδες μαγαζιά και εκατοντάδες ελεύθερους επαγγελματίες.
Όμως η εντεινόμενη οικονομική κρίση, η μειωμένη κίνηση, τα χαράτσια και οι φόροι μαζί με τη ραγδαία πτώση του εισοδήματος, έβαλαν λουκέτα στα μαγαζιά και οδήγησαν χιλιάδες μετανάστες είτε πίσω στην πατρίδα τους είτε σε άλλες χώρες.
Καταλυτικό ρόλο, όμως, έπαιξε και ο φόβος που έσπειραν στις γειτονιές της Αθήνας, οι συμμορίες των Χρυσαυγιτών και τα «στραβά μάτια» των αστυνομικών στις βιαιοπραγίες σε βάρος τους.
Μας είπαν, όλοι όμως «off the record», ότι στα διαμερίσματα και στα σπίτια που διακρίνονται σημαίες, οι οποίες μοιάζουν σαν ξεχασμένες από κάποια εθνική επέτειο ή αθλητική αναμέτρηση, μένουν οι πρόθυμοι. Αυτοί που τρέχουν πρώτοι να «βοηθήσουν» τα λεγόμενα τάγματα εφόδου της νεοναζιστικής οργάνωσης.
Οι σημαίες αποτελούν μια πρόχειρη χαρτογράφηση, σημειώσεις διαμερισμάτων για να βρουν άλλοτε «βοηθούς» κι άλλοτε «καταφύγιο».
Στο πακιστανικό κομμωτήριο κοντά στον σταθμό του Αγίου Νικολάου το κούρεμα κοστίζει μόλις 5 ευρώ ενώ στα πολωνικά, ρωσικά και βουλγαρικά παντοπωλεία υπάρχουν μοναδικά και δυσεύρετα δικά τους είδη και προϊόντα σε χαμηλές τιμές. Μόνο τα κινεζικά εμπορικά δεν άντεξαν στο χρόνο και την κρίση και έκλεισαν το ίδιο γρήγορα, όπως είχαν ανοίξει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου