Σάββατο 21 Νοεμβρίου 2015

Ωδή στην πέτρα!...


                                                   Αναδημοσίευση από Σαμσών Ρακάς

Ίσως οι περισσότεροι έχετε δει από το κατάστρωμα του πλοίου, καθώς αναχωρείτε ανέμελοι από τον Πειραιά για κάποιο νησί του Αιγαίου, να υψώνετε στο βάθος ένα βουνό σαν μια κάθετη πληγή. 

Το βουνό αυτό σε όλη μου την παιδική ηλικία, παρόλο που δεν το έβλεπα ποτέ λόγω της θαλάσσιας πρόσβασης, το άκουγα σχεδόν καθημερινά να φαγώνεται από το δυναμίτη προκαλώντας συνεχώς στο σπίτι ξαφνικές δονήσεις. Η αλήθεια είναι πως από ένα σημείο κι έπειτα, παρόλες τις διαμαρτυρίες των κατοίκων, όλοι είχαμε μάθει να ζούμε με τις εκρήξεις χωρίς να επηρεάζουν ιδιαίτερα την καθημερινότητά μας. Αν και υπήρχε βέβαια ένα μεσημέρι εφιαλτικό. Μόλις είχα γυρίσει από το σχολείο, έκτη δημοτικού νομίζω πήγαινα, και βρισκόμουν μόνος στην κουζίνα. Η έκρηξη, αν και εκkωφαντικότερη από το συνηθισμένο, δε με τρόμαξε ιδιαίτερα. Αυτό που με τρόμαξε ήταν που είδα αστραπιαία τα ψηλά πλακάκια της κουζίνας να ξεκολάνε από τον τοίχο ενιαία, και πέφτοντας στο πάτωμα σαν μια γυαλιστερή φλούδα, να διαλύονται με ένταση μπροστά μου. Από τότε θεωρώ με διαφορά την κουζίνα το πιο τρομακτικό μέρος του σπιτιού. Και τα λέω αυτά γιατί όπως καταλαβαίνετε είχα ανοιχτούς λογαριασμούς με το συγκεκριμένο βουνό. Οπότε έφτασε πριν λίγες μέρες η στιγμή που το επισκέφθηκα για πρώτη φορά. Κι είδα εκεί τον άνθρωπο τόσο μικροσκοπικό και υποχθόνιο, που μού έμοιαζε σαν το σαράκι που κατατρώει την πλάση. Και μέσα στην απόγνωσή σκέφτηκα να ζητήσω συγχώρεση εκ μέρους του ανθρώπινου γένους. Αλλά δεν εκπροσωπώ κανέναν πέρα από τον εαυτό μου. Οπότε του ζήτησα συγνώμη από πλευράς μου. Κι ύστερα άρχισα και του 'λεγα τους λόγους που το επισκέφθηκα. Πως τελειώνω τώρα ένα βιβλίο που με παιδεύει αρκετούς μήνες και πως πιστεύω ότι σε αφορά. Γιατί στο βιβλίο αυτό αντιμετωπίζω την πέτρα σαν έναν πανάρχαιο πρόγονο που συσσωρεύει εντός του, και με τρόπο υπεριστορικό, τρεις έννοιες: μνήμη, χρόνο και συναίσθημα. Και στο βιβλίο αυτό ο άνθρωπος έχει αντιληφθεί πως στην ουσία του, την ποιητική του ουσία, δεν είναι παρά ένα γεωλογικό φαινόμενο. Αφού όταν παραμερίζεις αυτό που προηγείται είσαι καταραμένος να αγνοείς αυτό που ακολούθησε. Γιατί εσύ είσαι το προάρχισμα που μας περιβάλλει: το αιώνιο ενικό πρότυπο. Κι ότι εσύ είσαι το πλάσμα που λογοδοτώ στο μεδούλι της ύπαρξής μου. Έτσι του είπα. Και τότε άνοιξα τα χέρια μου διάπλατα να αγκαλιαστούμε.

1 σχόλιο:

  1. Όλη η Σαλαμίνα θα πρέπει να μάθει τι δήμαρχο ψήφισε γιαυτό θα σας παρακαλούσα να μην ξανασβηστεί το σχόλιο που ειναι ΑΛΗΘΙΝΌ και χωρίς ύβρεις.
    Χθές το απόγευμα στη συνάντηση της διαπαραταξιακής για την Κυνοσούρα και ενώ με χίλια ζόρια η δήμαρχος και ο Κοκκινίδης κατάλαβαν ότι η εξαίρεση της εξαίρεσης σημαίνει παραχώρηση πήρε τηλέφωνο μπροστα σε όλους τους παρέθρισκόμενους τον πρόεδρο του ΤΑΙΠΕΔ κ Πιτσώρλα προκειμένου να του ζητήσει εξηγήσεις .
    ενώ λοιπόν ξεκίνησε η κουβέντα σε κάποιο σημείο η δήμαρχος λέει στον πρόεδρο του ΤΑΙΠΕΔ "ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΚΑΝΩ ΤΟ ΣΠΑΣΜΕΝΟ ΤΗΛΕΦΩΝΟ ΝΑ ΣΑΣ ΔΩΣΩ ΝΑ ΜΙΛΗΣΕΤΕ ΜΕΝΑΝ ΚΥΡΙΟ ΠΟΥ ΤΑ ΞΕΡΕΙ ΚΑΛΛΙΤΕΡΑ" και δίνει το τηλέφωνο στο Κοκκινίδη.......
    ΑΥΤΗ ΤΗ ΔΗΜΑΡΧΟ ΨΗΦΙΣΑΜΕ ΝΑ ΤΗΝ ΧΑΙΡΟΜΑΣΤΕ

    ΑπάντησηΔιαγραφή