Πρόσφυγες; Οικονομικοί μετανάστες; Λαθρομετανάστες; Παράνομοι μετανάστες; Τζιχαντιστές; Μας νοιάζει; Πολλούς ναι. Δικαιολογημένα και αδικαιολόγητα. Δικαιολογημένα γιατί είναι το κυρίαρχο ζήτημα αυτήν την περίοδο και έχει άμεση επίπτωση στις ζωές μας.
Αδικαιολόγητα για αυτούς που συνεχίζουν να χρησιμοποιούν τον όρο “λαθρομετανάστες” με τον οποίο υποτιμάνε ανθρώπινες ζωές και τις αντιλαμβάνονται ως αριθμούς, και επειδή δεν κάνουν “focus” στην πραγματική πηγή του προβλήματος. Η αλήθεια είναι πως ανήκω στην πρώτη κατηγορία και από αυτή τη σκοπιά θα παρουσιάσω το σκεπτικό μου, το οποίο είναι προϊόν συλλογικών διαδικασιών.
Δε μου αρέσει να βλέπω τριγύρω μου δυστυχισμένους ανθρώπους. Εξαθλιωμένους και απελπισμένους. Αν θέλετε, για αυτούς που βάζουν προτεραιότητα την αισθητική, μισάνθρωπη και όχι την πολιτική ή την κοινωνική ή την ανθρωπιστική χροιά, δε γουστάρω να τους έχω τριγύρω μου. Θα τους κάνω το χατίρι και θα κάνω χρήση τη δική τους γλώσσα επικοινωνία. Με χαλάει η εικόνα. Χαλιέμαι! Προτιμώ αυτούς τους ανθρώπους να βρίσκονται στη χώρα τους. Εκεί που ήθελαν πραγματικά να είναι. Στον τόπο που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν (αν πρόλαβαν).
Αλλά όχι γενικά και αόριστα. Τους θέλω με αξιοπρεπή ζωή, ευτυχισμένους και να πραγματοποιούν τα όνειρά τους, που δεν είναι σίγουρα η επιβίβαση, στριμωγμένα, σε μία βάρκα στην Τουρκία με κατεύθυνση τις ελληνικές ακτές. Αυτό δε συμβαίνει και ακόμα πιο δυστυχώς δεν υπάρχει φως στον ορίζοντα, το επόμενο χρονικό διάστημα με κυρίαρχη αιτία που θα περιγράψω παρακάτω.
Σε αυτό το έγκλημα, κατά της ανθρωπότητας, έχουν συνομολογήσει οι μεγάλες δυνάμεις. Η Αμερική που δημιούργησε το Ισλαμικό Κράτος που πλέον είναι ανεξάρτητη δύναμη στην περιοχή και διεξάγει μία ένοπλη διαπραγμάτευση. Την Ρωσία που στηρίζει τον δικτάτορα Άσαντ που με τις βόμβες-βαρέλια του σπέρνει τον τρόπο, τον πανικό, τον θάνατο. Η Ευρωπαϊκή Ένωση που λαμβάνει μέρος σε βομβαρδισμούς.
Δεν ικανοποιείται η επιθυμία μου. Δεν είμαι θεός και δεν αρκεί ο ατομικός δρόμος δράσης και δημιουργίας. Αρκεί και περισσεύει ο συλλογικός. Αυτά τα δεδομένα έχουμε όμως. Δυστυχώς ή ευτυχώς δεν επιλέγουμε πάντα τις συνθήκες στις οποίες πρέπει να παλέψουμε. Αυτή τη στιγμή οι συνθήκες ορίζονται από τους πνιγμούς, το προβληματικό-δολοφονικό ελληνικό κράτος που “δυσκολεύεται” ακόμα και να υιοθετήσει ανθρώπινους όρους φιλοξενίας (βλέπε Τάεκβοντο) όταν μία κατάληψη στην οδό Νοταρά στα Εξάρχεια, με λιγοστά μέσα καταφέρνει το “ακατόρθωτο” και τις ακροδεξιές αντιλήψεις που παραμένουν στην επιφάνεια.
Εδώ έρχεται και κολλάει η ανεπάρκεια της Αριστεράς και της Αναρχίας να εντοπίσουν μια άμεση λύση. Αυτή είναι η αιτία. Χωρίς να υποτιμώ καθόλου το τεράστιο κύμα αλληλεγγύης του χώρου, η χρυσή τομή βρίσκεται αλλού. Ενώ με αυτοθυσία και αυταπάρνηση καταφέρνουν να σώζουν ζωές στη Λέσβο, να μαζεύουν ρούχα, να στεγάζουν ανθρώπους, να εξασφαλίζουν φαγητό και νερό, αδυνατούν, και μερικές φορές, αρνιούνται να βρουν λύση. Η άρνηση μεταφοράς του διαλόγου από την αόριστη ”αλληλεγγύη” στην διάγνωση και θεραπεία του καπιταλιστικού καρκινώματος στην περιοχή, δίνει συνεχώς παράταση στο πρόβλημα και προσφέρει μόνο στιγμές παρηγοριάς.
Είναι ανθρώπινο να αντιδράμε συναισθηματικά. Και καλά κάνουμε. Αλλιώς δε θα ήμασταν άνθρωποι. Αλλά είναι αναγκαίο να μεταφράζουμε τα συναισθήματα μας σε πολιτική. Αυτός είναι ο δρόμος που θα μας οδηγήσει σε λύσεις.
Επανερχόμενος στην περιοχή της Μέσης Ανατολής όπου εκεί βρίσκεται η πηγή του συγκεκριμένου προβλήματος, κάνω ζουμ σε μια περιοχή της Συρίας, την Ροζάβα. Μια περιοχή που ελέγχουν οι Κούρδοι, εφαρμόζοντας ελευθεριακούς όρους και πολεμώντας ταυτόχρονα Τούρκους και Τζιχαντιστές. Η διαδικασία βρίσκεται σε εξέλιξη αλλά η επίδειξη μερικών, σημαντικών επιτευγμάτων θα φανεί χρήσιμη.
Αρνούμενοι το μοντέρνο κράτος, προβάλλουν μια διαφορετική μορφή του.
Στήνονται συνελεύσεις, άμεσα ανακλητές, στις οποίες ασκείται η εξουσία, αποδεχόμενοι κάθε άλλη εθνότητα και θρησκευτική αντίληψη. Συμβούλια ορίζουν την τοπική οικονομία ελέγχοντας τις τιμές της αγοράς. Η ανεργία μειώθηκε κατά πολύ και μαζί της η φτώχεια και ο υποσιτισμός. Υπήρξε τεράστια οικονομική ανάπτυξη, αξιοποιώντας το πετρέλαιο της περιοχής ενώ παράλληλα αρνούμενοι τον μιλιταρισμό, συγκρότησαν μονάδες αυτοάμυνας. Ο τομέας της υγείας άνθησε. Συντονίστηκαν συμβούλια υγείας και χτίστηκαν νοσοκομεία. Ίδια μοίρα είχε και ο τομέας την εκπαίδευσης με χαρακτηριστικό παράδειγμα τη μεταφορά διδασκαλίας της κουρδικής γλώσσας από χώρους κοινοτήτων σε σχολεία.
Οι γυναίκες έχοντας αναβαθμισμένο ρόλο στην κοινωνία και αποτελώντας το επίκεντρο της, κατέχουν, πολλές φορές ακόμα, και υψηλές θέσεις στην στρατιωτική ιεραρχία. Αρνούνται τη φαλλοκρατία και αγγίζουν την κοινωνία ισότητας που οραματίζονται.
Περισσότερες λεπτομέρειες για όλα αυτά θα βρείτε ΕΔΩ.
Αν οι πολιτικές οργανώσεις πρέπει να πιαστούν από κάπου, προκειμένου να ξετυλίξουν το νήμα, αυτή είναι η σπίθα ελπίδας των Κούρδων. Περικυκλωμένοι από παντού, δεχόμενοι επιθέσεις σε όλη την επικράτεια της Μέσης Ανατολής, ζώντας καθημερινά τον ρατσισμό και τον φασισμό με “νύχτες κρυστάλλων”, δολοφονίες και διωγμούς, όχι μόνο αντέχουν αλλά καθιερώνουν συνθήκες με κατεύθυνση την αταξική κοινωνία. Αναμφίβολα γίνονται λάθη και υπάρχουν προβλήματα, για τα οποία μόνο ο συγκεκριμένος χώρος έχει τη δυνατότητα να τα εντοπίσει, να τα αναλύσει και να τα διορθώσει.
Οι Τούρκοι αγωνιστές το 2012 επηρεαζόμενοι και παραδειγματιζόμενοι από αυτούς, μέσα από αγώνες που ξεκίνησαν στην πλατεία Ταξίμ και καθιέρωσαν στη συνέχεια, κατάφεραν να εκπροσωπήσουν τους εαυτούς τους, για πρώτη φορά στο κοινοβούλιο δίνοντας ισχυρές, ριζοσπαστικές ωθήσεις στην υπόλοιπη κοινωνία.
Εν κατακλείδι λοιπόν, κόντρα στους πολέμους για οικονομικά και γεωπολιτικά συμφέροντα, στους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς, στους φασίστες του Ισλαμικού Κράτους, του Ερντογάν, της Χρυσής Αυγής, τους θανάτους στα σύνορα, την απελπιστική κατάσταση των ανθρώπων, την εγκληματική συναίνεση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και την αδιαφορία των νοικοκυραίων, να προκριθεί η Ροζάβα. Ο αγώνας τον Κούρδων να γίνει δικός μας αγώνας.
*Ο Γιάννης Μιχάλαρος είναι φοιτητής στο τμήμα Στατιστικής και Ασφαλιστικής Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο Πειραιά.
Αναδημοσίευση από freethinkingisland
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου