Τόσο η ΝΔ (από κοινού με το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ) όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ κάνουν λόγο για την ανάγκη χάραξης εθνικής στρατηγικής εξόδου από την κρίση και αναγεννησης της χώρας. Είναι δυνατόν όμως να χαραχθεί εθνική στρατηγική με μπροστάρηδες το παρακράτος, τις κομματικές συμμορίες και τις εργολαβίες παραγόντων της Δικαιοσύνης;
Μια αίσθηση ανομίας και διαφθοράς διαποτίζει την ελληνική επικράτεια απ΄ άκρου εις άκρον. Ακόμη και για τους επώνυμους προφυλακισμένους όπως οι Τσοχατζόπουλος, Σμπώκος και σία, έχει αρχίσει ήδη μια εργολαβία επικοινωνιακής αθώωσής τους με συστηματική εμπλοκή και του ΚΥΣΕΑ (βλέπε Σημίτης και μέλη του υπουργικού συμβουλίου) στο μεγάλο σκάνδαλο των μιζών, ώστε να πέσουν στα μαλακά της Δικαιοσύνης. Δεν είναι μόνο η υπόθεση Τσοχατζόπουλου που οδηγείται σε μια πολύμηνη διαδικασία αντίστοιχης με τηλεσαπουνόπερα, στη διάρκεια της οποίας το παραρεπορτάζ θα εστιάζεται στα πικρά δάκρυα της Βίκυς Τσοχατζοπούλου, είναι και ο ζόφος που αναδύεται από τις συμμορίες που επιχειρούν να ελέγξουν τις αποφάσεις της Δικαιοσύνης. Ένα παραδικαστικό παρακράτος έχει απλώσει τις φτερούγες του αντλώντας δύναμη από συγκεκριμένα πρόσωπα της τρικομματικής κυβέρνησης τα οποία έχουν επιλεγεί τόσο από το ΠΑΣΟΚ, όσο και από ΝΔ και ΔΗΜΑΡ.
Στον αντίποδα ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος μιλάει για τις παρακρατικές μεθοδεύσεις της κυβέρνησης Σαμαρά, χρησιμοποιεί αντίστοιχη μεθοδολογία και αντίστοιχα κόλπα με εκείνα που καταγγέλει φωτογραφίζοντας τον Μουρούτη. Πως θα μπορούσε άλλωστε να λειτουργήσει διαφορετικά έχοντας μαζέψει στις τάξεις τους ότι πιο βρώμικο διέθετε το βαθύ ΠΑΣΟΚ στο χώρο του συνδικαλισμού.
Μπορεί το παρόν πολιτικό προσωπικό να χαράξει εθνική στρατηγική; Πιο εύκολα ο Αλ Καπόνε θα γίνονταν ευσυνείδητος πολίτης και συνεπής στις φορολογικές του υποχρεώσεις.
ΠΗΓΗ: kourdisto portokali
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου