Ενημέρωση της κόντρας

Στο χτεσινό μας σημείωμα είδαμε ένα απλοποιημένο παράδειγμα "συναίνεσης και συνεργασίας" της αστικής εξουσίας με το εκδοτικό κατεστημένο, όπου ένας εκδότης πατρονάρει την κυβερνητική προπαγάνδα και παίρνει ως αντάλλαγμα μια δουλίτσα. Το πρόβλημα εμφανίζεται όταν γι' αυτήν την δουλίτσα υπάρχουν κι άλλοι ενδιαφερόμενοι. Τί να κάνει η φουκαριάρα η κυβέρνηση σε τέτοια περίπτωση; Ποιανού την καρδιά να φτιάξει και ποιανού να χαλάσει;

Ως γνωστόν, το Βαρδινογιανναίικο δραστηριοποιείται και στον χώρο των εκδόσεων και της ενημέρωσης, όπως όλοι οι... σοβαροί επιχειρηματίες. Όσον αφορά την τηλεόραση, είχε τα ποσοστά του στο Μέγκα αλλά είχε εξασφαλίσει και τον έλεγχο του Σταρ, για καβάντζα. Όταν, λοιπόν, η κυβέρνηση (συμμορφούμενη προς τις ευρωενωσιακές εντολές) ιδιωτικοποίησε την ενέργεια κι έβγαλε την ΔΕΗ στο σφυρί, ο Βαρδής εκδήλωσε το ενδιαφέρον του να επεκτείνει τις δουλειές του και σ' αυτόν τον κλάδο. Έλα όμως που τις ίδιες ορέξεις είχαν (και έχουν, βεβαίως) κι άλλοι μεγαλολεφτάδες, ξένοι και ντόπιοι (Μυτιληναίος, Κοπελούζοι, Μπόμπολας κλπ)! Άντε τώρα να μοιράσεις σ' όλους αυτούς την ίδια πίτα... Η κυβέρνηση προσπάθησε να ενώσει τα διεστώτα. Κατ' αρχάς, ξεφορτώθηκε τον Μπόμπολα, δίνοντάς του τα λιγνιτωρυχεία της Βεύης. Κατόπιν, ώθησε τον Μυτιληναίο να συνεργαστεί με τους Κοπελούζους. Τέλος, ζήτησε από τον Βαρδινογιάννη να πάει πάσο και να περιμένει την επόμενη δουλίτσα. Λογικά πράγματα, θα έλεγε κανείς. Όμως, ο Βαρδής δεν έχει μάθει στην απόρριψη. Έτσι, αρνήθηκε το πάσο.

Τότε η κυβέρνηση αποφάσισε να μεταχειριστεί τα μεγάλα μέσα. Μια ωραία πρωία, λοιπόν, σκάσανε μύτη στο Βαρδινογιανναίικο κάτι ελεγκτές τού ΣΔΟΕ, οι οποίοι κάνανε τα χαρτιά τής επιχείρησης φύλλο και φτερό. Τελικά, ο έλεγχος βρήκε τεφαρίκι. Οι Βαρδινογιάννηδες, λέει, είχανε φέρει απ' έξω κάτι πετρέλαια στην ζούλα, δίχως να πληρώσουνε φόρους και χαρτόσημα. Το πόρισμα ήταν καταπέλτης και το πρόστιμο ανάλογο: διακόσια εκατομμύρια.

Ο Βαρδής τα πήρε στο κρανίο. Μόνο που εκεί στο Μέγκα δεν ήταν μόνος του και τα συνεταιράκια του δεν είχαν καμμιά όρεξη να συγκρουστούν με την κυβέρνηση για να του κάνουν το χατήρι. Έτσι κι αυτός τα βρόντηξε κάτω, τους έστειλε στον διάολο και στράφηκε προς την καβάντζα του, το Σταρ. "Αν δεν πάρετε πίσω την διακοσάρα, μέχρι τον Σεπτέμβρη θα σας ρίξω", παράγγειλε στον Σαμαρά και στον Στουρνάρα. Και για να τους δώσει να καταλάβουν ότι το εννοούσε, άρχισε τις μεταγραφές: έκλεισε για αρχινταραβεριτζή των ειδήσεων τον e-Νίκο Χατζηνικολάου, για παρουσιάστρια την Μάρα τού Θόδωρου, για σχολιαστές την Κάτια Μακρή και τον Γιώργο Κουβαρά κλπ. ενώ μάζεψε και κάποια γνωστά ονόματα, όπως τον Στέλιο Κούλογλου.

Η κόντρα τώρα ξεκινάει και αναμένεται ενδιαφέρουσα. Μόνο που όλο τούτο το παιχνίδι δεν έχει καμμιά σχέση με την πραγματική ενημέρωση. Ενημέρωση της κόντρας δεν υπάρχει. Προσωπικά, μου θυμίζει μια παλιά ιστορία με κάποιον πατρινό εφημεριδά, ο οποίος ήταν μέλος τής "συμβουλευτικής" τού δικτάτορα Παπαδόπουλου αλλά, όταν τα συμφέροντά του συγκρούστηκαν με την πολιτική τής χούντας, δεν δίστασε να βγάλει κάποια αντιδικτατορικά πρωτοσέλιδα, με συνέπεια να το παίζει "αντιστασιακός" μετά το 1974.

ΥΓ: Για τα έργα και τις ημέρες Βαρδινογιανναίων, Μπομπολαίων, Αλαφουζαίων κλπ θα επανέλθουμε με μερικά άκρως ενδιαφέροντα σημειώματα.

Από Cogito ergo sum

Το χτεσινό  σημείωμα... 

 Ας τους φιμώσουμε!

Στις Η.Π.Α. υπάρχουν τα λόμπυ. Εκεί, όποιος θέλει να προωθήσει τα επιχειρηματικά συμφέροντά του, είτε ενημερώνοντας είτε πιέζοντας είτε -γιατί όχι;- εκβιάζοντας το πολιτικό προσωπικό κάθε βαθμίδας, στήνει ένα λόμπυ, χαλάει μερικά εκατομμύρια (ή και μερικές δεκάδες εκατομμύρια) δολλάρια και κάνει την δουλειά του. Μάλιστα δε, το σύστημα εκεί είναι τόσο προχώ ώστε όλα αυτά τα εκατομμύρια θεωρούνται "επαγγελματικές δαπάνες" και εκπίπτονται από τα φορολογητέα κέρδη των επιχειρήσεων.

Στην Ελλάδα τα πράγματα είναι πολύ πιο απλά. Τι λόμπυ και μαλακίες; Εδώ, όποιος θέλει να κάνει μπίζνες φουντάτες, αρκεί να αποκτήσει κάποιο Μέσο Μαζικής Ενημέρωσης (εφημερίδα, κανάλι κλπ) και να το μετατρέψει σε Μέσο Μαζικού Εκμαυλισμού. Θέλετε παράδειγμα και, μάλιστα, πρόσφατο; Πάρτε τον Μπόμπολα. Αν ο Μπόμπολας δεν είχε το "Έθνος" ή δεν συμμετείχε στο "Μέγκα", θα έπαιρνε ποτέ με άμεση ανάθεση (παρακαλώ!) την εκμετάλλευση των λιγνιτωρυχείων στην Βεύη τής Φλώρινας; Όχι, βέβαια.

Ξέρετε, η πολιτική στην "δημοκρατία" είναι συνυφασμένη με τις συναινέσεις. Μα, δείτε τούς μεγαλοσχήμονες πολιτικούς μας πώς μαλλιάζει γλώσσα τους επαναλαμβάνοντας με κάθε τρόπο και σε κάθε ευκαιρία ότι χρειάζονται συναίνεση και συνεργασία για να πάει ο τόπος μπροστά. Αυτό είναι που κάνουν οι κάθε λογής Μπομπολαίοι: συναινούν και συνεργάζονται.

Έχει, ας πούμε, πρόβλημα η κυβέρνηση στο να περάσει κάποιο αντιλαϊκό μέτρο και σκέφτεται ότι η καλύτερη λύση είναι να τρομοκρατήσει τον κόσμο πως δίχως αυτό το μέτρο θα έρθει η καταστροφή; Έρχεται ο εκδότης και προσφέρεται να αναλάβει εργολαβία την τρομοκράτηση του κόσμου. Αλλά, επειδή το 'να χέρι νίβει τ' άλλο και για να πάρεις κάτι πρέπει να δώσεις και κάτι, προσφέρει ο εκδότης την εφημερίδα του στην κυβέρνηση και η κυβέρνηση του ανταποδίδει την προσφορά χαρίζοντάς του ένα λιγνιτωρυχείο.

Άλλο παράδειγμα. Θέλει η κυβέρνηση να καταργήσει κάποιο εργατικό δικαίωμα και προσπαθεί να αποφύγει την κοινωνική έκρηξη; Έρχεται ο καναλάρχης και προσφέρεται να αναλάβει εργολαβικά την πλύση των λαϊκών εγκεφάλων μέσα από τις "ειδήσεις των 8" και τις διάφορες εκπομπές "ανάλυσης". Ως λογικό αντάλλαγμα, η κυβέρνηση κανονίζει στα μουλωχτά να πάρει το εν λόγω κανάλι ένα δάνειο καμμιά ενενηνταριά εκατομμύρια, παρ' ότι με τους νόμους της αγοράς δεν θα έπρεπε να πάρει ούτε σέντσι.

Ας πούμε τώρα ότι είσαι δημοσιογράφος, δουλεύεις σε ένα απ' αυτά τα ΜουΜουΕ και σου ζητάνε να γράψεις ή να πεις κάτι για το σχεδιαζόμενο χτύπημα κατά της Συρίας. Τί κάνεις; Σκέφτεσαι και γράφεις ό,τι νομίζεις ή φροντίζεις πρώτα να μάθεις ποια είναι η θέση τής κυβέρνησης ώστε να την υποστηρίξεις; Φυσικά, το δεύτερο. Καθ' ότι το συμφέρον σου είναι ταυτισμένο με το συμφέρον τού αφεντικού σου και το συμφέρον τού αφεντικού σου είναι απόλυτα συνδεδεμένο με το συμφέρον της κυβέρνησης.

Έτσι, λοιπόν, γίνεται κατανοητό το σημερινό δημοσίευμα της εφημερίδας "Τα Νέα", με τίτλο "Οι Κυριακές και η κοινή λογική", το οποίο αντιγράφω για να το απολαύσετε:

Εκεί που τελειώνει η κοινή λογική, αρχίζουν οι συνδικαλιστές των εμποροϋπαλλήλων της Θεσσαλονίκης: τη στιγμή που η πόλη ετοιμάζεται να υποδεχθεί τις χιλιάδες των επισκεπτών της Διεθνούς Εκθεσης, εκείνοι αρνήθηκαν έστω και να συζητήσουν το ενδεχόμενο να λειτουργήσουν τα καταστήματα τις δύο Κυριακές της κοσμοπλημμύρας! Η αιτιολόγηση απλή: «αν ανοίξουν τα καταστήματα ανοίγει ο δρόμος για  την κατάργηση της αργίας της Κυριακής», αποφάνθηκαν οι συνδικαλιστές. Ουδόλως τους απασχόλησε το ότι οι μαγαζάτορες θα είχαν  την ευκαιρία να βγάλουν κάποια «σπασμένα»... Ακόμα χειρότερα: ουδόλως τους απασχόλησε το γεγονός ότι έτσι θα μπορούσαν να αποφευχθούν κάποια λουκέτα – και να μη χάσουν τις δουλειές τους εργαζόμενοι, τα συμφέροντα των οποίων υποτίθεται ότι υπηρετούν! Από τη μία η χώρα έχει να αντιμετωπίσει τα δεινά του Μνημονίου και από την άλλη τον παραλογισμό ορισμένων συνδικαλιστών. Οσοι διαθέτουν κοινή λογική, ας αντιδράσουν!

Κατανοητό, έτσι; Διότι, σου λέει ο δημοσιογράφος, όποια παπαριά κι αν πω, ποιός θα με μαλλώσει; Αυτοί οι ηλίθιοι που πληρώνουν για να με διαβάζουν και νομίζουν ότι ενημερώνονται; Σιγά! Οπότε, ας τους πω κι εγώ ότι οι δυο Κυριακές τής Έκθεσης αποτελούν την μεγάλη ευκαιρία των δόλιων καταστηματαρχών για "να βγάλουν κάποια σπασμένα" ή ότι χάρη σ' αυτές τις δυο Κυριακές "θα μπορούσαν να αποφευχθούν κάποια λουκέτα" αλλά και "να μη χάσουν τις δουλειές τους κάποιοι εργαζόμενοι". Κι όλα αυτά, μαζί με μια σφήνα για "τα δεινά του Μνημονίου". Δεν μπορεί, κάποιος θα σκεφτεί "ωραία τα λέει, ο πούστης" και θα με χειροκροτήσει.

Παρεμπιπτόντως, είδα με πολύ ενδιαφέρον την χτεσινή αποστροφή τού "έγκριτου" Πρετεντέρη, ότι "ο αντιαμερικανισμός είναι ο σοσιαλισμός των ηλιθίων". Μου φάνηκε τόσο εμπνευσμένη αυτή η φράση ώστε σκέφτηκα να την αναλύσω:

Στην πρετεντέρεια φράση έχουμε τρεις όρους: αντιαμερικανισμός, σοσιαλισμός, ηλίθιοι. Σύμφωνα με τα μαθηματικά (πλην επί πλην, συν) αλλά και με την γλώσσα (δυο αρνήσεις κάνουν μια κατάφαση), αν αντιστρέψω δυο απ' αυτούς, θα πάρω ισοδύναμες φράσεις. Έτσι έχουμε: (α) ο αντικομμουνισμός είναι ο σοσιαλισμός των έξυπνων, (β) ο αντικομμουνισμός είναι ο καπιταλισμός των ηλιθίων και (γ) ο αντιαμερικανισμός είναι ο σοσιαλισμός των έξυπνων. Υποθέτω ότι ο κύριος Πρετεντέρης δεν συμφωνεί με καμμιά απ' αυτές τις φράσεις. Δοκιμάστε τώρα να αντιστρέψετε και τους τρεις όρους, οπότε θα προκύψει -θεωρητικά- μια φράση με ανάποδο περιεχόμενο και θα δείτε ότι ο Πρετεντέρης θα συμφωνούσε άνετα και με αυτήν.

Πάντως, το πρόβλημα δεν είναι το τι γράφουν οι εφημερίδες και το τι λένε τα κανάλια. Στο κάτω-κάτω, την δουλειά τους κάνουν όλοι αυτοί. Το πρόβλημα είναι ότι χιλιάδες λαού επιμένουν να διαβάζουν αυτές τις φυλλάδες και να παρακολουθούν αυτά τα κανάλια.

Άραγε, υπάρχει τρόπος να φιμωθούν όλοι αυτοί που μας πλένουν τα μυαλά; Φυσικά και υπάρχει. Αρκεί να μη τους διαβάζουμε και να μη τους ακούμε. Ας τους αφήσουμε δίχως ακροατήριο, να μιλάνε με τους τοίχους. Ας τους φιμώσουμε!

Από Cogito ergo sum, μέσω "Το Γρέκι"