Αρθρογραφία
Της Μαρίας Λούκα Φωτογραφία από alnour-design
Στο τελευταίο ράφι της βιβλιοθήκης μου έχω εδώ και 4 χρόνια ένα φάκελο με παιδικές ζωγραφιές.
Όχι σαν αυτές που γίνονται σχολικές εκθέσεις στη λήξη της χρονιάς με δέντρα ,
καράβια και θάλασσες. Αυτές που φυλάω στη βιβλιοθήκη μου απεικονίζουν τανκ,
λαβωμένα περιστέρια, χαλάσματα και στρατιωτικά μπλόκα. Είναι ο τρόπος που
βιώνουν την πραγματικότητα τους τα παιδιά στη Γάζα. Της Μαρίας Λούκα Φωτογραφία από alnour-design
Στο τελευταίο ράφι της βιβλιοθήκης μου έχω εδώ και 4 χρόνια ένα φάκελο με παιδικές ζωγραφιές.
Μου τις έδωσαν το 2010 οι Έλληνες εκπαιδευτικοί που επισκέφτηκαν την περιοχή στα πλαίσια της πρωτοβουλίας «Ένα σχολείο για τη Γάζα». Κάποια απ’ αυτά τα παιδιά μπορεί να μη ξαναζωγραφίσουν.
Οι ζωγραφιές τους έγιναν το πεπρωμένο τους. Μπορεί να έγιναν ένα όνομα στο μακάβριο κατάλογο των 170+ νεκρών παιδιών. Έγιναν πλάνο που βλέπω στο δελτίο των 8 κάθε βράδυ και αποστρέφω το βλέμμα μου ή φωτογραφία που πετάγεται στο facebook μου ανάμεσα σε αναρτήσεις για καλοκαιρινές διακοπές και τρολαρίσματα για την αποχώρηση της Όλγας Τρέμη από το Mega και επαναφέρει αυτό το μορφασμό σφιξίματος στο στόμα.
«Σκέψου κανένα καλοκαιρινό θεματάκι» μου είπαν.
Το ξέρω, το καταλαβαίνω, μπουχτίζεις μετά από ένα χειμώνα που περνάνε κάθε μέρα τρομοκρατικά νούμερα από την οθόνη σου και δε μπορείς να χωνέψεις ότι η περίοδος που είναι ταυτισμένη στο μυαλό σου με την χαλάρωση και τις επαναλήψεις παλιών σήριαλ μετατράπηκε σ’ ένα καθημερινό μνημόσυνο κι ένα αποκρουστικό θέαμα διαμελισμένων παιδικών σωμάτων. Όσα σήματα όμως κι αν βάλει κανείς «Προσοχή σκληρές εικόνες», η αλήθεια είναι, ότι σκληρό και αποκρουστικό δεν είναι το θέαμα που αναστατώνει την «πολιτισμένη» Δύση αλλά το γεγονός που συντελείται εδώ και 18 μέρες στη μεγαλύτερη φυλακή του κόσμου που λέμε «Γαζα».
Εκεί που καταρρέει ολόκληρο το οικοδόμημα της αλληλεγγύης των κρατών και της ειρηνικής επίλυσης των διαφορών που θεσπίστηκε μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, εκεί που σταματάει η ισχύς των διεθνών οργανισμών και γίνεται μια άνευρη τυποποιημένη έκκληση για εκεχειρία, εκεί που εν τέλει η διαπεραστική σιωπή της Ευρώπης μετατρέπεται σε αποποίηση της κληρονομιάς του ανθρωπισμού της.
Βλέπεις , όσο κι αν θωρακίζονται γύρω από τη ρητορική των «ίσων αποστάσεων» και το επιχείρημα της «άμυνας» του Ισραήλ οι αξιωματούχοι της Ευρώπης και της Αμερικής, είναι σαφές ότι αυτή η σύγκρουση είναι άνιση και άδικη. Το Ισραηλινό κράτος διαθέτει μια ισχυρή και υπερσύγχρονη στρατιωτική μηχανή και η Παλαιστίνη μόνο τη διεθνή πίεση που βασίζεται στην αλληλεγγύη των λαών.
Γι’ αυτό έχει σημασία αυτή να λειτουργεί. Μ’ αυτή την έννοια η ικανότητα του σοκ είναι ένα διάβημα αντίστασης στην εξοικείωση με τη φρίκη. Δε θέλουμε να συνηθίσουμε το παιδικό αίμα στο σαλόνι μας , ούτε να εξαντλήσουμε ένα καθήκον απενεχοποίησης απλά στη συμμετοχή σε μια διαδήλωση λίγο πριν τη βραδινή έξοδο.
Όσο οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις - συμπεριλαμβανομένης και της ελληνικής - θα σφυρίζουν αδιάφορα, τόσο η Γάζα θα αποτελεί μια ανοιχτή πληγή στο σώμα του κόσμου. Τελειώνω αυτό , λοιπόν, το «καλοκαιρινό» μου θέμα με ένα σύνθημα που στοίχειωσε πολλές φορές τους δρόμους της Αθήνας: «Ησυχία κάνουμε όταν τα παιδιά κοιμούνται, όχι όταν σκοτώνονται»
- See more at:
http://stokokkino.gr/article/10448/Paidiko-aima-sto-saloni-mourn#sthash.Ugm8cjgL.UP5trZmB.dpuf
Αρθρογραφία
Της Μαρίας Λούκα Φωτογραφία από alnour-design
Στο τελευταίο ράφι της βιβλιοθήκης μου έχω εδώ και 4 χρόνια ένα φάκελο με παιδικές ζωγραφιές.
Όχι σαν αυτές που γίνονται σχολικές εκθέσεις στη λήξη της χρονιάς με δέντρα , καράβια και θάλασσες. Αυτές που φυλάω στη βιβλιοθήκη μου απεικονίζουν τανκ, λαβωμένα περιστέρια, χαλάσματα και στρατιωτικά μπλόκα. Είναι ο τρόπος που βιώνουν την πραγματικότητα τους τα παιδιά στη Γάζα.
Μου τις έδωσαν το 2010 οι Έλληνες εκπαιδευτικοί που επισκέφτηκαν την περιοχή στα πλαίσια της πρωτοβουλίας «Ένα σχολείο για τη Γάζα». Κάποια απ’ αυτά τα παιδιά μπορεί να μη ξαναζωγραφίσουν.
Οι ζωγραφιές τους έγιναν το πεπρωμένο τους. Μπορεί να έγιναν ένα όνομα στο μακάβριο κατάλογο των 170+ νεκρών παιδιών. Έγιναν πλάνο που βλέπω στο δελτίο των 8 κάθε βράδυ και αποστρέφω το βλέμμα μου ή φωτογραφία που πετάγεται στο facebook μου ανάμεσα σε αναρτήσεις για καλοκαιρινές διακοπές και τρολαρίσματα για την αποχώρηση της Όλγας Τρέμη από το Mega και επαναφέρει αυτό το μορφασμό σφιξίματος στο στόμα.
«Σκέψου κανένα καλοκαιρινό θεματάκι» μου είπαν.
Το ξέρω, το καταλαβαίνω, μπουχτίζεις μετά από ένα χειμώνα που περνάνε κάθε μέρα τρομοκρατικά νούμερα από την οθόνη σου και δε μπορείς να χωνέψεις ότι η περίοδος που είναι ταυτισμένη στο μυαλό σου με την χαλάρωση και τις επαναλήψεις παλιών σήριαλ μετατράπηκε σ’ ένα καθημερινό μνημόσυνο κι ένα αποκρουστικό θέαμα διαμελισμένων παιδικών σωμάτων. Όσα σήματα όμως κι αν βάλει κανείς «Προσοχή σκληρές εικόνες», η αλήθεια είναι, ότι σκληρό και αποκρουστικό δεν είναι το θέαμα που αναστατώνει την «πολιτισμένη» Δύση αλλά το γεγονός που συντελείται εδώ και 18 μέρες στη μεγαλύτερη φυλακή του κόσμου που λέμε «Γαζα».
Εκεί που καταρρέει ολόκληρο το οικοδόμημα της αλληλεγγύης των κρατών και της ειρηνικής επίλυσης των διαφορών που θεσπίστηκε μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, εκεί που σταματάει η ισχύς των διεθνών οργανισμών και γίνεται μια άνευρη τυποποιημένη έκκληση για εκεχειρία, εκεί που εν τέλει η διαπεραστική σιωπή της Ευρώπης μετατρέπεται σε αποποίηση της κληρονομιάς του ανθρωπισμού της.
Βλέπεις , όσο κι αν θωρακίζονται γύρω από τη ρητορική των «ίσων αποστάσεων» και το επιχείρημα της «άμυνας» του Ισραήλ οι αξιωματούχοι της Ευρώπης και της Αμερικής, είναι σαφές ότι αυτή η σύγκρουση είναι άνιση και άδικη. Το Ισραηλινό κράτος διαθέτει μια ισχυρή και υπερσύγχρονη στρατιωτική μηχανή και η Παλαιστίνη μόνο τη διεθνή πίεση που βασίζεται στην αλληλεγγύη των λαών.
Γι’ αυτό έχει σημασία αυτή να λειτουργεί. Μ’ αυτή την έννοια η ικανότητα του σοκ είναι ένα διάβημα αντίστασης στην εξοικείωση με τη φρίκη. Δε θέλουμε να συνηθίσουμε το παιδικό αίμα στο σαλόνι μας , ούτε να εξαντλήσουμε ένα καθήκον απενεχοποίησης απλά στη συμμετοχή σε μια διαδήλωση λίγο πριν τη βραδινή έξοδο.
Όσο οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις - συμπεριλαμβανομένης και της ελληνικής - θα σφυρίζουν αδιάφορα, τόσο η Γάζα θα αποτελεί μια ανοιχτή πληγή στο σώμα του κόσμου. Τελειώνω αυτό , λοιπόν, το «καλοκαιρινό» μου θέμα με ένα σύνθημα που στοίχειωσε πολλές φορές τους δρόμους της Αθήνας: «Ησυχία κάνουμε όταν τα παιδιά κοιμούνται, όχι όταν σκοτώνονται» - See more at: http://stokokkino.gr/article/10448/Paidiko-aima-sto-saloni-mourn#sthash.Ugm8cjgL.UP5trZmB.dpuf
Της Μαρίας Λούκα Φωτογραφία από alnour-design
Στο τελευταίο ράφι της βιβλιοθήκης μου έχω εδώ και 4 χρόνια ένα φάκελο με παιδικές ζωγραφιές.
Όχι σαν αυτές που γίνονται σχολικές εκθέσεις στη λήξη της χρονιάς με δέντρα , καράβια και θάλασσες. Αυτές που φυλάω στη βιβλιοθήκη μου απεικονίζουν τανκ, λαβωμένα περιστέρια, χαλάσματα και στρατιωτικά μπλόκα. Είναι ο τρόπος που βιώνουν την πραγματικότητα τους τα παιδιά στη Γάζα.
Μου τις έδωσαν το 2010 οι Έλληνες εκπαιδευτικοί που επισκέφτηκαν την περιοχή στα πλαίσια της πρωτοβουλίας «Ένα σχολείο για τη Γάζα». Κάποια απ’ αυτά τα παιδιά μπορεί να μη ξαναζωγραφίσουν.
Οι ζωγραφιές τους έγιναν το πεπρωμένο τους. Μπορεί να έγιναν ένα όνομα στο μακάβριο κατάλογο των 170+ νεκρών παιδιών. Έγιναν πλάνο που βλέπω στο δελτίο των 8 κάθε βράδυ και αποστρέφω το βλέμμα μου ή φωτογραφία που πετάγεται στο facebook μου ανάμεσα σε αναρτήσεις για καλοκαιρινές διακοπές και τρολαρίσματα για την αποχώρηση της Όλγας Τρέμη από το Mega και επαναφέρει αυτό το μορφασμό σφιξίματος στο στόμα.
«Σκέψου κανένα καλοκαιρινό θεματάκι» μου είπαν.
Το ξέρω, το καταλαβαίνω, μπουχτίζεις μετά από ένα χειμώνα που περνάνε κάθε μέρα τρομοκρατικά νούμερα από την οθόνη σου και δε μπορείς να χωνέψεις ότι η περίοδος που είναι ταυτισμένη στο μυαλό σου με την χαλάρωση και τις επαναλήψεις παλιών σήριαλ μετατράπηκε σ’ ένα καθημερινό μνημόσυνο κι ένα αποκρουστικό θέαμα διαμελισμένων παιδικών σωμάτων. Όσα σήματα όμως κι αν βάλει κανείς «Προσοχή σκληρές εικόνες», η αλήθεια είναι, ότι σκληρό και αποκρουστικό δεν είναι το θέαμα που αναστατώνει την «πολιτισμένη» Δύση αλλά το γεγονός που συντελείται εδώ και 18 μέρες στη μεγαλύτερη φυλακή του κόσμου που λέμε «Γαζα».
Εκεί που καταρρέει ολόκληρο το οικοδόμημα της αλληλεγγύης των κρατών και της ειρηνικής επίλυσης των διαφορών που θεσπίστηκε μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, εκεί που σταματάει η ισχύς των διεθνών οργανισμών και γίνεται μια άνευρη τυποποιημένη έκκληση για εκεχειρία, εκεί που εν τέλει η διαπεραστική σιωπή της Ευρώπης μετατρέπεται σε αποποίηση της κληρονομιάς του ανθρωπισμού της.
Βλέπεις , όσο κι αν θωρακίζονται γύρω από τη ρητορική των «ίσων αποστάσεων» και το επιχείρημα της «άμυνας» του Ισραήλ οι αξιωματούχοι της Ευρώπης και της Αμερικής, είναι σαφές ότι αυτή η σύγκρουση είναι άνιση και άδικη. Το Ισραηλινό κράτος διαθέτει μια ισχυρή και υπερσύγχρονη στρατιωτική μηχανή και η Παλαιστίνη μόνο τη διεθνή πίεση που βασίζεται στην αλληλεγγύη των λαών.
Γι’ αυτό έχει σημασία αυτή να λειτουργεί. Μ’ αυτή την έννοια η ικανότητα του σοκ είναι ένα διάβημα αντίστασης στην εξοικείωση με τη φρίκη. Δε θέλουμε να συνηθίσουμε το παιδικό αίμα στο σαλόνι μας , ούτε να εξαντλήσουμε ένα καθήκον απενεχοποίησης απλά στη συμμετοχή σε μια διαδήλωση λίγο πριν τη βραδινή έξοδο.
Όσο οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις - συμπεριλαμβανομένης και της ελληνικής - θα σφυρίζουν αδιάφορα, τόσο η Γάζα θα αποτελεί μια ανοιχτή πληγή στο σώμα του κόσμου. Τελειώνω αυτό , λοιπόν, το «καλοκαιρινό» μου θέμα με ένα σύνθημα που στοίχειωσε πολλές φορές τους δρόμους της Αθήνας: «Ησυχία κάνουμε όταν τα παιδιά κοιμούνται, όχι όταν σκοτώνονται» - See more at: http://stokokkino.gr/article/10448/Paidiko-aima-sto-saloni-mourn#sthash.Ugm8cjgL.UP5trZmB.dpuf
Αρθρογραφία
Της Μαρίας Λούκα Φωτογραφία από alnour-design
Στο τελευταίο ράφι της βιβλιοθήκης μου έχω εδώ και 4 χρόνια ένα φάκελο με παιδικές ζωγραφιές.
Όχι σαν αυτές που γίνονται σχολικές εκθέσεις στη λήξη της χρονιάς με δέντρα , καράβια και θάλασσες. Αυτές που φυλάω στη βιβλιοθήκη μου απεικονίζουν τανκ, λαβωμένα περιστέρια, χαλάσματα και στρατιωτικά μπλόκα. Είναι ο τρόπος που βιώνουν την πραγματικότητα τους τα παιδιά στη Γάζα.
Μου τις έδωσαν το 2010 οι Έλληνες εκπαιδευτικοί που επισκέφτηκαν την περιοχή στα πλαίσια της πρωτοβουλίας «Ένα σχολείο για τη Γάζα». Κάποια απ’ αυτά τα παιδιά μπορεί να μη ξαναζωγραφίσουν.
Οι ζωγραφιές τους έγιναν το πεπρωμένο τους. Μπορεί να έγιναν ένα όνομα στο μακάβριο κατάλογο των 170+ νεκρών παιδιών. Έγιναν πλάνο που βλέπω στο δελτίο των 8 κάθε βράδυ και αποστρέφω το βλέμμα μου ή φωτογραφία που πετάγεται στο facebook μου ανάμεσα σε αναρτήσεις για καλοκαιρινές διακοπές και τρολαρίσματα για την αποχώρηση της Όλγας Τρέμη από το Mega και επαναφέρει αυτό το μορφασμό σφιξίματος στο στόμα.
«Σκέψου κανένα καλοκαιρινό θεματάκι» μου είπαν.
Το ξέρω, το καταλαβαίνω, μπουχτίζεις μετά από ένα χειμώνα που περνάνε κάθε μέρα τρομοκρατικά νούμερα από την οθόνη σου και δε μπορείς να χωνέψεις ότι η περίοδος που είναι ταυτισμένη στο μυαλό σου με την χαλάρωση και τις επαναλήψεις παλιών σήριαλ μετατράπηκε σ’ ένα καθημερινό μνημόσυνο κι ένα αποκρουστικό θέαμα διαμελισμένων παιδικών σωμάτων. Όσα σήματα όμως κι αν βάλει κανείς «Προσοχή σκληρές εικόνες», η αλήθεια είναι, ότι σκληρό και αποκρουστικό δεν είναι το θέαμα που αναστατώνει την «πολιτισμένη» Δύση αλλά το γεγονός που συντελείται εδώ και 18 μέρες στη μεγαλύτερη φυλακή του κόσμου που λέμε «Γαζα».
Εκεί που καταρρέει ολόκληρο το οικοδόμημα της αλληλεγγύης των κρατών και της ειρηνικής επίλυσης των διαφορών που θεσπίστηκε μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, εκεί που σταματάει η ισχύς των διεθνών οργανισμών και γίνεται μια άνευρη τυποποιημένη έκκληση για εκεχειρία, εκεί που εν τέλει η διαπεραστική σιωπή της Ευρώπης μετατρέπεται σε αποποίηση της κληρονομιάς του ανθρωπισμού της.
Βλέπεις , όσο κι αν θωρακίζονται γύρω από τη ρητορική των «ίσων αποστάσεων» και το επιχείρημα της «άμυνας» του Ισραήλ οι αξιωματούχοι της Ευρώπης και της Αμερικής, είναι σαφές ότι αυτή η σύγκρουση είναι άνιση και άδικη. Το Ισραηλινό κράτος διαθέτει μια ισχυρή και υπερσύγχρονη στρατιωτική μηχανή και η Παλαιστίνη μόνο τη διεθνή πίεση που βασίζεται στην αλληλεγγύη των λαών.
Γι’ αυτό έχει σημασία αυτή να λειτουργεί. Μ’ αυτή την έννοια η ικανότητα του σοκ είναι ένα διάβημα αντίστασης στην εξοικείωση με τη φρίκη. Δε θέλουμε να συνηθίσουμε το παιδικό αίμα στο σαλόνι μας , ούτε να εξαντλήσουμε ένα καθήκον απενεχοποίησης απλά στη συμμετοχή σε μια διαδήλωση λίγο πριν τη βραδινή έξοδο.
Όσο οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις - συμπεριλαμβανομένης και της ελληνικής - θα σφυρίζουν αδιάφορα, τόσο η Γάζα θα αποτελεί μια ανοιχτή πληγή στο σώμα του κόσμου. Τελειώνω αυτό , λοιπόν, το «καλοκαιρινό» μου θέμα με ένα σύνθημα που στοίχειωσε πολλές φορές τους δρόμους της Αθήνας: «Ησυχία κάνουμε όταν τα παιδιά κοιμούνται, όχι όταν σκοτώνονται» - See more at: http://stokokkino.gr/article/10448/Paidiko-aima-sto-saloni-mourn#sthash.Ugm8cjgL.UP5trZmB.dpuf
Της Μαρίας Λούκα Φωτογραφία από alnour-design
Στο τελευταίο ράφι της βιβλιοθήκης μου έχω εδώ και 4 χρόνια ένα φάκελο με παιδικές ζωγραφιές.
Όχι σαν αυτές που γίνονται σχολικές εκθέσεις στη λήξη της χρονιάς με δέντρα , καράβια και θάλασσες. Αυτές που φυλάω στη βιβλιοθήκη μου απεικονίζουν τανκ, λαβωμένα περιστέρια, χαλάσματα και στρατιωτικά μπλόκα. Είναι ο τρόπος που βιώνουν την πραγματικότητα τους τα παιδιά στη Γάζα.
Μου τις έδωσαν το 2010 οι Έλληνες εκπαιδευτικοί που επισκέφτηκαν την περιοχή στα πλαίσια της πρωτοβουλίας «Ένα σχολείο για τη Γάζα». Κάποια απ’ αυτά τα παιδιά μπορεί να μη ξαναζωγραφίσουν.
Οι ζωγραφιές τους έγιναν το πεπρωμένο τους. Μπορεί να έγιναν ένα όνομα στο μακάβριο κατάλογο των 170+ νεκρών παιδιών. Έγιναν πλάνο που βλέπω στο δελτίο των 8 κάθε βράδυ και αποστρέφω το βλέμμα μου ή φωτογραφία που πετάγεται στο facebook μου ανάμεσα σε αναρτήσεις για καλοκαιρινές διακοπές και τρολαρίσματα για την αποχώρηση της Όλγας Τρέμη από το Mega και επαναφέρει αυτό το μορφασμό σφιξίματος στο στόμα.
«Σκέψου κανένα καλοκαιρινό θεματάκι» μου είπαν.
Το ξέρω, το καταλαβαίνω, μπουχτίζεις μετά από ένα χειμώνα που περνάνε κάθε μέρα τρομοκρατικά νούμερα από την οθόνη σου και δε μπορείς να χωνέψεις ότι η περίοδος που είναι ταυτισμένη στο μυαλό σου με την χαλάρωση και τις επαναλήψεις παλιών σήριαλ μετατράπηκε σ’ ένα καθημερινό μνημόσυνο κι ένα αποκρουστικό θέαμα διαμελισμένων παιδικών σωμάτων. Όσα σήματα όμως κι αν βάλει κανείς «Προσοχή σκληρές εικόνες», η αλήθεια είναι, ότι σκληρό και αποκρουστικό δεν είναι το θέαμα που αναστατώνει την «πολιτισμένη» Δύση αλλά το γεγονός που συντελείται εδώ και 18 μέρες στη μεγαλύτερη φυλακή του κόσμου που λέμε «Γαζα».
Εκεί που καταρρέει ολόκληρο το οικοδόμημα της αλληλεγγύης των κρατών και της ειρηνικής επίλυσης των διαφορών που θεσπίστηκε μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, εκεί που σταματάει η ισχύς των διεθνών οργανισμών και γίνεται μια άνευρη τυποποιημένη έκκληση για εκεχειρία, εκεί που εν τέλει η διαπεραστική σιωπή της Ευρώπης μετατρέπεται σε αποποίηση της κληρονομιάς του ανθρωπισμού της.
Βλέπεις , όσο κι αν θωρακίζονται γύρω από τη ρητορική των «ίσων αποστάσεων» και το επιχείρημα της «άμυνας» του Ισραήλ οι αξιωματούχοι της Ευρώπης και της Αμερικής, είναι σαφές ότι αυτή η σύγκρουση είναι άνιση και άδικη. Το Ισραηλινό κράτος διαθέτει μια ισχυρή και υπερσύγχρονη στρατιωτική μηχανή και η Παλαιστίνη μόνο τη διεθνή πίεση που βασίζεται στην αλληλεγγύη των λαών.
Γι’ αυτό έχει σημασία αυτή να λειτουργεί. Μ’ αυτή την έννοια η ικανότητα του σοκ είναι ένα διάβημα αντίστασης στην εξοικείωση με τη φρίκη. Δε θέλουμε να συνηθίσουμε το παιδικό αίμα στο σαλόνι μας , ούτε να εξαντλήσουμε ένα καθήκον απενεχοποίησης απλά στη συμμετοχή σε μια διαδήλωση λίγο πριν τη βραδινή έξοδο.
Όσο οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις - συμπεριλαμβανομένης και της ελληνικής - θα σφυρίζουν αδιάφορα, τόσο η Γάζα θα αποτελεί μια ανοιχτή πληγή στο σώμα του κόσμου. Τελειώνω αυτό , λοιπόν, το «καλοκαιρινό» μου θέμα με ένα σύνθημα που στοίχειωσε πολλές φορές τους δρόμους της Αθήνας: «Ησυχία κάνουμε όταν τα παιδιά κοιμούνται, όχι όταν σκοτώνονται» - See more at: http://stokokkino.gr/article/10448/Paidiko-aima-sto-saloni-mourn#sthash.Ugm8cjgL.UP5trZmB.dpuf
Αρθρογραφία
Της Μαρίας Λούκα Φωτογραφία από alnour-design
Στο τελευταίο ράφι της βιβλιοθήκης μου έχω εδώ και 4 χρόνια ένα φάκελο με παιδικές ζωγραφιές.
Όχι σαν αυτές που γίνονται σχολικές εκθέσεις στη λήξη της χρονιάς με δέντρα , καράβια και θάλασσες. Αυτές που φυλάω στη βιβλιοθήκη μου απεικονίζουν τανκ, λαβωμένα περιστέρια, χαλάσματα και στρατιωτικά μπλόκα. Είναι ο τρόπος που βιώνουν την πραγματικότητα τους τα παιδιά στη Γάζα.
Μου τις έδωσαν το 2010 οι Έλληνες εκπαιδευτικοί που επισκέφτηκαν την περιοχή στα πλαίσια της πρωτοβουλίας «Ένα σχολείο για τη Γάζα». Κάποια απ’ αυτά τα παιδιά μπορεί να μη ξαναζωγραφίσουν.
Οι ζωγραφιές τους έγιναν το πεπρωμένο τους. Μπορεί να έγιναν ένα όνομα στο μακάβριο κατάλογο των 170+ νεκρών παιδιών. Έγιναν πλάνο που βλέπω στο δελτίο των 8 κάθε βράδυ και αποστρέφω το βλέμμα μου ή φωτογραφία που πετάγεται στο facebook μου ανάμεσα σε αναρτήσεις για καλοκαιρινές διακοπές και τρολαρίσματα για την αποχώρηση της Όλγας Τρέμη από το Mega και επαναφέρει αυτό το μορφασμό σφιξίματος στο στόμα.
«Σκέψου κανένα καλοκαιρινό θεματάκι» μου είπαν.
Το ξέρω, το καταλαβαίνω, μπουχτίζεις μετά από ένα χειμώνα που περνάνε κάθε μέρα τρομοκρατικά νούμερα από την οθόνη σου και δε μπορείς να χωνέψεις ότι η περίοδος που είναι ταυτισμένη στο μυαλό σου με την χαλάρωση και τις επαναλήψεις παλιών σήριαλ μετατράπηκε σ’ ένα καθημερινό μνημόσυνο κι ένα αποκρουστικό θέαμα διαμελισμένων παιδικών σωμάτων. Όσα σήματα όμως κι αν βάλει κανείς «Προσοχή σκληρές εικόνες», η αλήθεια είναι, ότι σκληρό και αποκρουστικό δεν είναι το θέαμα που αναστατώνει την «πολιτισμένη» Δύση αλλά το γεγονός που συντελείται εδώ και 18 μέρες στη μεγαλύτερη φυλακή του κόσμου που λέμε «Γαζα».
Εκεί που καταρρέει ολόκληρο το οικοδόμημα της αλληλεγγύης των κρατών και της ειρηνικής επίλυσης των διαφορών που θεσπίστηκε μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, εκεί που σταματάει η ισχύς των διεθνών οργανισμών και γίνεται μια άνευρη τυποποιημένη έκκληση για εκεχειρία, εκεί που εν τέλει η διαπεραστική σιωπή της Ευρώπης μετατρέπεται σε αποποίηση της κληρονομιάς του ανθρωπισμού της.
Βλέπεις , όσο κι αν θωρακίζονται γύρω από τη ρητορική των «ίσων αποστάσεων» και το επιχείρημα της «άμυνας» του Ισραήλ οι αξιωματούχοι της Ευρώπης και της Αμερικής, είναι σαφές ότι αυτή η σύγκρουση είναι άνιση και άδικη. Το Ισραηλινό κράτος διαθέτει μια ισχυρή και υπερσύγχρονη στρατιωτική μηχανή και η Παλαιστίνη μόνο τη διεθνή πίεση που βασίζεται στην αλληλεγγύη των λαών.
Γι’ αυτό έχει σημασία αυτή να λειτουργεί. Μ’ αυτή την έννοια η ικανότητα του σοκ είναι ένα διάβημα αντίστασης στην εξοικείωση με τη φρίκη. Δε θέλουμε να συνηθίσουμε το παιδικό αίμα στο σαλόνι μας , ούτε να εξαντλήσουμε ένα καθήκον απενεχοποίησης απλά στη συμμετοχή σε μια διαδήλωση λίγο πριν τη βραδινή έξοδο.
Όσο οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις - συμπεριλαμβανομένης και της ελληνικής - θα σφυρίζουν αδιάφορα, τόσο η Γάζα θα αποτελεί μια ανοιχτή πληγή στο σώμα του κόσμου. Τελειώνω αυτό , λοιπόν, το «καλοκαιρινό» μου θέμα με ένα σύνθημα που στοίχειωσε πολλές φορές τους δρόμους της Αθήνας: «Ησυχία κάνουμε όταν τα παιδιά κοιμούνται, όχι όταν σκοτώνονται» - See more at: http://stokokkino.gr/article/10448/Paidiko-aima-sto-saloni-mourn#sthash.Ugm8cjgL.UP5trZmB.dpuf
Της Μαρίας Λούκα Φωτογραφία από alnour-design
Στο τελευταίο ράφι της βιβλιοθήκης μου έχω εδώ και 4 χρόνια ένα φάκελο με παιδικές ζωγραφιές.
Όχι σαν αυτές που γίνονται σχολικές εκθέσεις στη λήξη της χρονιάς με δέντρα , καράβια και θάλασσες. Αυτές που φυλάω στη βιβλιοθήκη μου απεικονίζουν τανκ, λαβωμένα περιστέρια, χαλάσματα και στρατιωτικά μπλόκα. Είναι ο τρόπος που βιώνουν την πραγματικότητα τους τα παιδιά στη Γάζα.
Μου τις έδωσαν το 2010 οι Έλληνες εκπαιδευτικοί που επισκέφτηκαν την περιοχή στα πλαίσια της πρωτοβουλίας «Ένα σχολείο για τη Γάζα». Κάποια απ’ αυτά τα παιδιά μπορεί να μη ξαναζωγραφίσουν.
Οι ζωγραφιές τους έγιναν το πεπρωμένο τους. Μπορεί να έγιναν ένα όνομα στο μακάβριο κατάλογο των 170+ νεκρών παιδιών. Έγιναν πλάνο που βλέπω στο δελτίο των 8 κάθε βράδυ και αποστρέφω το βλέμμα μου ή φωτογραφία που πετάγεται στο facebook μου ανάμεσα σε αναρτήσεις για καλοκαιρινές διακοπές και τρολαρίσματα για την αποχώρηση της Όλγας Τρέμη από το Mega και επαναφέρει αυτό το μορφασμό σφιξίματος στο στόμα.
«Σκέψου κανένα καλοκαιρινό θεματάκι» μου είπαν.
Το ξέρω, το καταλαβαίνω, μπουχτίζεις μετά από ένα χειμώνα που περνάνε κάθε μέρα τρομοκρατικά νούμερα από την οθόνη σου και δε μπορείς να χωνέψεις ότι η περίοδος που είναι ταυτισμένη στο μυαλό σου με την χαλάρωση και τις επαναλήψεις παλιών σήριαλ μετατράπηκε σ’ ένα καθημερινό μνημόσυνο κι ένα αποκρουστικό θέαμα διαμελισμένων παιδικών σωμάτων. Όσα σήματα όμως κι αν βάλει κανείς «Προσοχή σκληρές εικόνες», η αλήθεια είναι, ότι σκληρό και αποκρουστικό δεν είναι το θέαμα που αναστατώνει την «πολιτισμένη» Δύση αλλά το γεγονός που συντελείται εδώ και 18 μέρες στη μεγαλύτερη φυλακή του κόσμου που λέμε «Γαζα».
Εκεί που καταρρέει ολόκληρο το οικοδόμημα της αλληλεγγύης των κρατών και της ειρηνικής επίλυσης των διαφορών που θεσπίστηκε μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, εκεί που σταματάει η ισχύς των διεθνών οργανισμών και γίνεται μια άνευρη τυποποιημένη έκκληση για εκεχειρία, εκεί που εν τέλει η διαπεραστική σιωπή της Ευρώπης μετατρέπεται σε αποποίηση της κληρονομιάς του ανθρωπισμού της.
Βλέπεις , όσο κι αν θωρακίζονται γύρω από τη ρητορική των «ίσων αποστάσεων» και το επιχείρημα της «άμυνας» του Ισραήλ οι αξιωματούχοι της Ευρώπης και της Αμερικής, είναι σαφές ότι αυτή η σύγκρουση είναι άνιση και άδικη. Το Ισραηλινό κράτος διαθέτει μια ισχυρή και υπερσύγχρονη στρατιωτική μηχανή και η Παλαιστίνη μόνο τη διεθνή πίεση που βασίζεται στην αλληλεγγύη των λαών.
Γι’ αυτό έχει σημασία αυτή να λειτουργεί. Μ’ αυτή την έννοια η ικανότητα του σοκ είναι ένα διάβημα αντίστασης στην εξοικείωση με τη φρίκη. Δε θέλουμε να συνηθίσουμε το παιδικό αίμα στο σαλόνι μας , ούτε να εξαντλήσουμε ένα καθήκον απενεχοποίησης απλά στη συμμετοχή σε μια διαδήλωση λίγο πριν τη βραδινή έξοδο.
Όσο οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις - συμπεριλαμβανομένης και της ελληνικής - θα σφυρίζουν αδιάφορα, τόσο η Γάζα θα αποτελεί μια ανοιχτή πληγή στο σώμα του κόσμου. Τελειώνω αυτό , λοιπόν, το «καλοκαιρινό» μου θέμα με ένα σύνθημα που στοίχειωσε πολλές φορές τους δρόμους της Αθήνας: «Ησυχία κάνουμε όταν τα παιδιά κοιμούνται, όχι όταν σκοτώνονται» - See more at: http://stokokkino.gr/article/10448/Paidiko-aima-sto-saloni-mourn#sthash.Ugm8cjgL.UP5trZmB.dpuf
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου