Ντόπιος ή ξένος;

Ερχόμουν στην Σαλαμίνα από τα παιδικά μου χρόνια και ζω πλέον μόνιμα εδώ και 12 χρόνια. Επέλεξα να ζήσω εδώ γιατί έχω όμορφες αναμνήσεις και ένα σπίτι πάνω στην θάλασσα.
Έμαθα ν’ αγαπώ το νησί, να το σέβομαι, αλλά ούτως ή άλλως αγαπώ όλους τους τόπους που έζησα. Η Σαλαμίνα όμως με πληγώνει.

Με πληγώνει η αδιαφορία και η στενομυαλιά κάποιων κατοίκων. Εγώ δεν θα τους βάλω όλους σε ένα τσουβάλι, ούτε απορρίπτω κανέναν. Ο καθένας έχει το δικαίωμα της γνώμης του, ας πιστεύει λοιπόν ότι θέλει. Εγώ απλά την άποψη μου εκφράζω, το ίδιο μπορεί να κάνει και οποιοσδήποτε διαφωνεί.

Κάποιοι κάτοικοι λοιπόν δηλώνουν ότι αγαπούν τον τόπο τους και πάντα ήθελα να τους θέσω αυτό το ερώτημα. Τι ακριβώς αγαπούν; Επιλεκτικά την Ιστορία μόνο; Η σύγχρονη Σαλαμίνα ουδεμία σχέση με την αρχαιότητα έχει εκτός από τον τοπικό προσδιορισμό. Πρώτα απ’ όλα, ως γνωστόν στην ναυμαχία δεν ήταν οι Σαλαμίνιοι μόνοι τους που υπερασπίζονταν το νησί τους, αλλά έλληνες ενωμένοι. Σημειώστε το αυτό και να το θυμάστε κάθε φορά που σας πιάνει ντελίριο για την ανωτερότητα των ντόπιων έναντι των ξένων.

Τι πάει να πει ξένος; Προς τι ο διαχωρισμός; Εδώ ζω, εδώ ξοδεύω το εισόδημα μου, συνεισφέρω με τα δημοτικά τέλη που πληρώνω, στηρίζω την τοπική οικονομία. Εκτός από υποχρεώσεις, έχω και τα ίδια δικαιώματα με όσους γεννήθηκαν εδώ.

Ν’ αγαπάς τον τόπο που γεννήθηκες αλλά να τον σέβεσαι πρωτίστως. Οπου τόπος δεν είναι η ακαθόριστη έννοια της γης που φέρει μια ένδοξη ιστορία. Είναι οι άνθρωποι, το περιβάλλον, τα δέντρα, τα ζώα, η θαλάσσια ζωή και τα σκεπασμένα αρχαία που θα μπορούσαν ίσως να δώσουν πνοή στον τόπο. Είναι ο σεβασμός στον γείτονα, στον διαφωνούντα, στον ξένο, στον αδύναμο, στον Ρομά, στον αλλόθρησκο, στον οποιονδήποτε απ’ αλλού φερμένο απ’ όπου κι’ αν ήρθε. Επειδή όλοι εμείς είμαστε τα κύτταρα ενός ζώντος οργανισμού. Έτσι την αντιλαμβάνομαι εγώ την Σαλαμίνα. Και πολύ φοβάμαι ότι αυτός ο οργανισμός νοσεί σοβαρά.

Οι διενέξεις, τα μίση, τα πάθη, οι πολιτικές φιλοδοξίες καταστρέφουν τον τόπο και πληγώνουν ανθρώπους. Οι άνθρωποι του σήμερα, αυτούς έχουμε απέναντι μας, αυτούς πρέπει να μάθουμε να ανεχόμαστε. Αποδοχή τίποτα άλλο.

Πάντως εγώ ξένη δεν αισθάνομαι. Και τον πλησίον μου θα βοηθήσω κι’ ας μην τον γνωρίζω, και την παραλία θα καθαρίσω, και τον χωματόδρομο που περνάει από το σπίτι μου, και ουδέποτε θα πετάξω σκουπίδι στον δρόμο. Και μανιωδώς ανακύκλωση έκανα μέχρι που έμαθα ότι οι μπλε κάδοι είναι απλά… μπλε. 

Ο τοπικισμός είναι ρατσισμός. Είναι και παραλογισμός. Η διχόνοια ήταν πάντα η καταστροφή των ελλήνων. Την βλέπω να καταστρέφει κι’ αυτό το νησί που τόσο αγαπώ.

Τα μίση, τα πάθη, οι πολιτικές φιλοδοξίες και οι διενέξεις δεν οδηγούν πουθενά, πόσο μάλλον στην πρόοδο και την ανάπτυξη. Ας κλείσω και με ένα κλισέ Η ΙΣΧΥΣ ΕΝ ΤΗ ΕΝΩΣΕΙ.

*Η Εβίνα Περδίκη είναι blogger.