«Νίπτω τας χείρας μου» είπε ο Πόντιος Πιλάτος και Τον παρέδωσε στο μαινόμενο πλήθος που παραληρούσε χωρίς να ξέρει τον λόγο για τον οποίο Τον καταδίκασε.
Οι διωκόμενες μορφές, από γενέσεως κόσμου, ήταν και είναι πάντα αυτές που προσέφεραν απλόχερα νέες ιδέες για την εξέλιξη των ιδανικών του ανθρώπου. Κάνοντας μια αναδρομή στην ιστορία, θα διαπιστώσει κανείς ότι «το αδοκίμαστο και το απ’ αλλού φερμένο δεν το αντέχουν οι άνθρωποι».
Παραδείγματα πολλά…
Αυτό που συναντώ και με εκπλήσσει δυσάρεστα, στην δική μας μικρή κοινωνία, είναι μια αδικαιολόγητα εμπάθεια προς τον συνάνθρωπό μας. Ένα γιατί κατακλύζει την σκέψη μου και διερωτώμαι αν όλα αυτά προέρχονται από την δίψα για πάσης φύσεως εξουσία.
Είθισται, οι έχοντες την εξουσία, -που ξεχνούν ότι την παρέλαβαν με την λαϊκή ετυμηγορία- να καταλαμβάνονται από ξαφνική και ανεξήγητη αλαζονεία που τους αφαιρεί κάθε ίχνος ανθρωπιάς, σεβασμού και αξιοπρέπειας. Ποιος όμως άραγε τους δίνει την εξουσία να θίγουν πρόσωπα, οικογένειες και προσωπικές ζωές όταν τα προβλήματα που τους κυνηγούν καθημερινά παραμένουν άλυτα; Θα έλεγα ότι ο στοχευόμενος αποπροσανατολισμός λειτουργεί ως ασπίδα προστασίας ενάντια στην ανικανότητα υλοποίησης έργου.
Τα χιλιάδες θέματα που απασχολούν έναν τόπο χρειάζονται μελέτη, λήψη αποφάσεων και πάνω απ’ όλα υπευθυνότητα! Τίποτα και ποτέ δεν άγγιξε έστω τα όρια του επιθυμητού με σύμμαχο την απραξία. Ας μην ξεχνάμε ότι η εκάστοτε τοπική αρχή επιλέγεται και εκλέγεται για να υπηρετεί και να εξυπηρετεί τον λαό της και όχι το αντίθετο.
Αποτελεί νομοτελειακή αναγκαιότητα για την τοπική αρχή, να ασχοληθεί σοβαρά με το ζήτημα του κάθε πολίτη και κατ’ επέκταση ολόκληρου του τόπου. Απαιτείται, φυσικά, πολιτικός πολιτισμός κι εδώ είναι που χάνεται το όλο «παιχνίδι». Αντί να δημιουργηθεί σύμπνοια και ομαδικότητα, ξεκινά ανταγωνισμός με αποτέλεσμα ο τόπος να χωρίζεται σε «βόρειους και νότιους». Μια ασύστολη βωμολοχία κυριαρχεί παντού, με σκοπό να θίξει πρόσωπα που θα τραβήξουν την προσοχή του δημότη από τα πραγματικά προβλήματα.
Αυτοαναγορεύονται ως άμεμπτοι και αδέκαστοι προβάλλοντας μια σαθρή κοινωνία, κρίνοντας πάντα τις ζωές των άλλων και ποτέ τις δικές τους. Προσφέρουν -κατ’ επίφαση- ό,τι καλύτερο μπορούν και χωρίς να αναλάβουν το βάρος της ευθύνης που φέρει το όνομά τους. Υποτιμούν την αντίληψη και την νοημοσύνη του κόσμου επιβουλευόμενοι οικογένειες, πρόσωπα και πράγματα με αμέτρητο θράσος, αλλά πάντα «κρυμμένοι».
Αυτό είναι το ζητούμενο σε μια κοινωνία που αιμορραγεί; Αν όντως είναι έτσι δεν είμαστε μόνο εμείς οι καταδικασμένοι αλλά και οι γενιές που ακολουθούν. Εκείνοι που κυβερνούν και καθοδηγούν, είναι εκείνοι που κρίνονται και ταυτόχρονα φθείρονται. Χαρακτηρίζονται ανά πάσα ώρα και στιγμή από τις πράξεις και τα λεγόμενά τους.
Η «Δαμόκλειος σπάθη» βρίσκεται διαρκώς πάνω από τα κεφάλια τους. Εξάλλου η ιστορία είναι αυτή που κρίνει τους πάντες και τα πάντα. Κανείς δεν γλιτώνει.
*Ο Παναγιώτης Κορρός είναι συνταξιούχος.
freethinkingisland.wordpress.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου