freethinkingisland.wordpress.com
Ας δούμε μια σκέψη πέρα από το δάχτυλο μας ειλικρινά, απλά, ψύχραιμα και ρεαλιστικά, μέσα από μερικά ερωτήματα.
Πρέπει ή δεν πρέπει να μπορεί ο κάθε πολίτης να μετακινείται ελεύθερα, ανεμπόδιστα ως έχει Συνταγματικό δικαίωμα; Μπορεί να είναι τόσο κοντά (ούτε 1,5 χλμ) και να νιώθει τόσο μακριά; Αν ο πολίτης θέλει να πάει στο αεροδρόμιο, στο νοσοκομείο, σε ένα γιατρό, σε δημόσια υπηρεσία, στην εργασία του, σχολείο το παιδί του, μπορεί; Και τι γίνεται στην περίπτωση άμεσης διακομιδής κάποιας έκτακτης περίπτωσης μέσω ΕΚΑΒ; Μπορεί να έρθει όσο πιο άμεσα και άνετα γίνεται σε επαφή με πολιτιστικές επιλογές για τον ίδιο και τα παιδιά του (θέατρο, κινηματογράφο, εκθέσεις, μουσεία, συναυλίες κλπ; Μπορεί να πραγματοποιήσει διαδρομές που υπό κανονικές συνθήκες γίνονται με τα δημόσια λεωφορεία της γραμμής, με τραμ ή τρένα, με ΙΧ, με μοτοσυκλέτα, με ποδήλατο, πεζός, 24 ώρες 7 μέρες την εβδομάδα σε λιγότερο χρόνο και κόστος;
Αυτή η όψη του νομίσματος μήπως έχει κι άλλα οφέλη γενικότερα, όχι μόνο για τον πολίτη αλλά και την πόλη του επίσης;
Ενδεικτικά αναφέρω:
– άνοδος αξίας της περιοχής από πλευράς ακινήτων
– προσέλκυση επενδυτών, επιχειρηματιών και εταιριών άρα και νέων θέσεων εργασίας
– αύξηση εμπορικής δραστηριότητας τοπικών καταστημάτων – αύξηση απασχόλησης
– αναβάθμιση της περιοχής σε προορισμό
– αμεσότερη ποιοτικότερη επικοινωνία με την άλλη πλευρά
– διευκόλυνση στελέχωσης των υποδομών (υγεία, αστυνόμευση, ασφάλεια, κλπ)
– διευκόλυνση λειτουργίας των δημοτικών υπηρεσιών και υποδομών
– αναβάθμιση του διαχειριστικού ρόλου του Δήμου, ανάπτυξη των εσόδων και των συνεργασιών του
– διευκόλυνση του υγιούς ανταγωνισμού με αποτέλεσμα νέες καλύτερες υπηρεσίες, τιμές & προϊόντα.
Είναι γενικά προφανές ότι όσες περιοχές απέκτησαν στάσεις του Μετρό ανέβηκαν εμπορικά και συνολικά. Τουλάχιστον, όσες το εκμεταλλεύτηκαν σωστά και με καλές προδιαγραφές. Η σκέψη αυτή μας οδηγεί σε μια επόμενη σκέψη: πρέπει όλα αυτά να γίνουν με ανταποδοτικότητα για την περιοχή, σε συνεργασία με την τοπική κοινωνία λαμβάνοντας υπόψιν παραμέτρους περιβάλλοντος και ασφαλείας; Η απάντηση είναι προφανής: ναι.
Το ερώτημα που έχει γίνει πια ανέκδοτο, είναι πώς ενώ εδώ και δεκάδες χρόνια και μετά από 8 αναβολές του διαγωνισμού, εν έτη 2016 με τις τεχνολογίες, τα εργαλεία και τις χρηματοδοτήσεις που υπάρχουν, πώς δεν έχει ακόμα ξεκινήσει καν ένα προφανέστατα σύγχρονο έργο υποδομής που μπορεί να αναπτύξει και να βελτιώσει την περιοχή; Τι είναι αυτό που συνεχώς το πάει πίσω, το μεταφέρει το αναβάλει;
Πρόκειται για το Γιοφύρι της Άρτας εν έτει 2016.
Δεν θα βελτιώσει το Μετρό τον Πειραιά, ή την Θεσσαλονίκη; Δεν έκανε καλό η Αττική Οδός και οι νέες εθνικές οδοί; Δεν χρειάζονται έργα υποδομής να προχωράμε την κατάσταση για τους επόμενους; Ο φόβος, η ανασφάλεια και η άρνηση μαζί με άλλους παράγοντες (ενδεχομένως ιδιοτελείς) μπορούν να κρατούν μια περιοχή έτσι όπως την έχουν στο μυαλό του ακόμα και ο Πρωθυπουργός της Χώρας; Πέφτουν όλοι τόσο πολύ έξω και η πραγματικότητα είναι κάτι άλλο που τους διαψεύδει; Δυστυχώς όχι. Και αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας, ρεαλιστικά, ξεκάθαρα και πολιτισμένα ας δούμε τα πράγματα ως έχουν.
Σε κάθε περίπτωση, είναι στο χέρι του Δήμου και των κατοίκων να δουν την ζεύξη ως ευκαιρία, ως ένα χρήσιμο εργαλείο και να το δουλέψουν σωστά, με δημιουργική σκέψη και πιέζοντας, απαιτώντας, συνεργαζόμενοι με τους εμπλεκόμενους φορείς, διαπραγματευόμενοι μαζί τους, ΟΛΕΣ απαραίτητες προδιαγραφές.
Οι εποχές άλλαξαν, οι τεχνολογίες προχωράνε, καλώς ή κακώς φτάσαμε ως εδώ που φτάσαμε και δυστυχώς πέσαμε σε αδιέξοδα. Οι παλιές καλές εποχές κάποια στιγμή θα ξαναέρθουν, δεν θα είναι αυτές που ξέραμε, που θυμόμαστε που μας διηγούνται που βλέπουμε σε φωτογραφίες. Είχαμε όλο τον καιρό και τις ευκαιρίες να τις κρατήσουμε, κάναμε άλλες επιλογές, βάλαμε άλλες προτεραιότητες. Έτσι είναι η ζωή, δεν μπορούμε όσο κόντρα και να πιέσουμε, να αλλάξουμε την ροή των εξελίξεων. Μπορούμε να τις επηρεάσουμε, να τις καθοδηγήσουμε, να τις βελτιώσουμε, αλλά να ακυρώσουμε το αύριο την εξέλιξη, το καινούργιο, δεν σεβόμαστε ούτε το παλιό και δεν δίνουμε χώρο στο νέο. Ρεαλιστικά, κάποια στιγμή, θα γίνουν όλα αυτά είτε με εμάς είτε χωρίς εμάς. Καλό θα ήταν να γίνουν με όσο το δυνατόν καλύτερα και πρέπει να συνεργαστούμε γι’ αυτό.
Οι εμμονές και οι ιδεοληψίες συνήθως δεν οδηγούν κάπου. Βγάζουν σε αδιέξοδα.
*Ο Κώστας Μπόρσης είναι herbalist/σύμβουλος συμπληρωμάτων διατροφής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου