Εβίνα Περδίκη | Περί ανακύκλωσης κι ελπίδας

Αναρτήθηκε από freethinkingisland

Θλίβομαι όταν περιηγούμαι στις εξοχές της Σαλαμίνας. Ένα νησί με τόσα χαρίσματα και δυνατότητες παρατημένο στην μοίρα του. Οι νέες τεχνολογίες έχουν τόσο προχωρήσει κι εμείς ακόμα συζητάμε για την ανακύκλωση. Πολλή φασαρία για το τίποτα.

Γιατί δεν βρέθηκε λύση τόσα χρόνια; Ήταν τόσο μεγάλο το εγχείρημα ή δεν βρέθηκαν οι σωστοί “εργολάβοι”;

Προσωπικά δεν μ’ ενδιαφέρει το ποιος θα πραγματοποιήσει τελικά την ανακύκλωση, το θέμα είναι να γίνει. Κι’ όποιος έχει αντιρρήσεις, ας την είχε κάνει μόνος του νωρίτερα.

Ήταν τόσο δύσκολο να βρεθεί μια ομάδα ανθρώπων με όραμα που θα μπορούσε, χωρίς πολλά έξοδα, να στήσει μιας μικρής κλίμακας ανακύκλωση και να μεγαλώσει στην πορεία; Κατά την γνώμη μου όχι. Χρειαζόταν να περάσει μέσω του δήμου; Ούτε καν αυτό. Τα σκουπίδια δεν ανήκουν σε κανέναν δήμο. Ο δήμος έχει απλά την υποχρέωση να τα περισυλλέγει. Όποιος θέλει μπορεί να τα ζητήσει από τους ιδιώτες και να τα πάρει. Θα μπορούσε λοιπόν να είχε δημιουργηθεί ένας συνεταιρισμός από πολίτες, άνεργους, εθελοντές, ή όποιον άλλον θα ήθελε να συμμετέχει και να είχε λειτουργήσει από καιρό. Θα μπορούσε να έχει βρεθεί ένας χώρος και να τα πηγαίναμε οι ίδιοι, όπως θα μπορούσε να υπάρχει και ένας τρόπος να μαζεύονται από την κάθε περιοχή. Οργάνωση χρειάζεται. Τα προς ανακύκλωση δεν έχουν θέμα σήψης, ούτε μυρίζουν όπως τα οργανικά υπολείμματα. Και ο όγκος των απορριμμάτων θα μειωνόταν. Επειδή υπήρξα μανιώδης με την ανακύκλωση, από προσωπική εκτίμηση, τα οργανικά είναι περίπου το 1/10, που και αυτά μπορεί να τα χρησιμοποιήσει κανείς τα περισσότερα φτιάχνοντας κομπόστ.

Μόνο να σκεφτεί κανείς πόσα χρήματα θα εξοικονομούσε ο δήμος, θα ήταν ο πρώτος που θα έπρεπε να προωθεί τέτοιες δράσεις.

Αλλά σήμερα δεν θα γράψω για τα σκουπίδια. Θα σας μιλήσω για κάποια άλλου είδους “άχρηστα” απορρίμματα, όπως είναι εκείνα τα βουνά κλαδιών στα πρανή των δρόμων. Και μια πρόταση για την εκμετάλλευση τους που θα μπορούσε να ανοίξει θέσεις εργασίας. Δεν χρειάζεται να τονίσω το πόσο εύφλεκτα και επικίνδυνα είναι τα ξερόχορτα στους δρόμους. Δεν χρειάζεται καν να αναφερθώ στο κόστος καθαρισμού τους ότι δεν τα καταφέρνουμε τελικά.

Γιατί να μην εκμεταλλευτούμε τα πρανή φυτεύοντας ενεργειακά φυτά για παραγωγή βιο-ντίζελ; Γιατί να συνεχίσουμε να ρυπαίνουμε το περιβάλλον με τα συμβατικά καύσιμα, όταν μπορούμε να παράγουμε πράσινη ενέργεια; Εκτός από τα πρανή, θα μπορούσαν να καλλιεργηθούν δημόσιες εκτάσεις, ακόμα και η γη των μοναστηριών ή ιδιωτών που θα ήθελαν να συμμετάσχουν. Γιατί να μην μπορεί η Σαλαμίνα ενωμένη να προσπαθήσει για την ενεργειακή της αυτάρκεια; Γιατί να μην μειώσουμε το ενεργειακό μας αποτύπωμα; Γιατί ο δήμος να μην στήριζε μια εξοικονόμηση πόρων (και εισροή εσόδων παράλληλα) καλλιεργώντας και αξιοποιώντας εδάφη φτωχά; Υπάρχουν ενεργειακά φυτά χωρίς ιδιαίτερες απαιτήσεις, όπως υπάρχουν και ξερικές καλλιέργειες.

Μόνο θέληση χρειάζεται, τίποτα άλλο. Οι περισσότερες πλέον ντιζελομηχανές είναι συμβατές, χρειάζονται συνήθως μικρές μετατροπές ή και καθόλου. Γιατί να μην έχουμε δωρεάν κίνηση και θέρμανση για τις ανάγκες του ίδιου του δήμου, των σχολίων, των δημοτικών κτιρίων; Γιατί να μην έχουμε εμείς οι πολίτες την ευκαιρία να προσφέρουμε εργασία και να κερδίσουμε αν όχι έναν μισθό όλοι, τα καύσιμα του σπιτιού ή του αυτοκινήτου μας;

Πόσα μυαλά και πόσα εργατικά χέρια πάνε χαμένα στις μέρες μας, μένουν στο σπίτι τους να βουλιάζουν στην ανεργία και την ανέχεια; Νέοι δίχως ελπίδα να βρουν δουλειά ή να δημιουργήσουν οικογένεια, νέοι που χρειάζεται να φύγουν από τον τόπο τους για ένα αξιοπρεπές μέλλον. Άνθρωποι που δεν έχουν να προσφέρουν τα αυτονόητα στις οικογένειες τους. Όλοι αυτοί που είναι αναγκασμένοι να περιμένουν από τους άλλους. Να μην θες να ξυπνήσεις το πρωί επειδή η μέρα θα είναι ίδια κι’ απαράλλακτη με την χθεσινή. Χωρίς δημιουργία, χωρίς ελπίδα, να αισθάνεσαι βάρος στην οικογένεια σου και την κοινωνία.

Σ’ εκείνους απευθύνομαι, αλλά και σε όλους όσους είναι εγκλωβισμένοι στα προβλήματα της πλέον δύσκολης καθημερινότητας και δεν κοιτάνε το μέλλον, παρά μόνο την σημερινή επιβίωση.

Τι μέλλον θα παραδώσετε στα παιδιά σας; Ποιες αρχές;

Oι εποχές του life style και της επίδειξης έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί. Η δουλειά δεν είναι ντροπή και πρέπει να επιστρέψουμε πίσω στην παραγωγή, στον πρωτογενή τομέα, με λύσεις έξυπνες και κινήσεις συλλογικές.

Ακόμα και όσοι έχουν δουλειά και εισοδήματα τα βλέπουν να μειώνονται χρόνο με τον χρόνο, αντίθετα με τους λογαριασμούς που όλο αυξάνονται, τους δυσβάστακτους φόρους που κληθήκαμε να πληρώσουμε τα τελευταία χρόνια. Θα συνεχίσουμε άπραγοι ή θα πάρουμε τις τύχες στα χέρια μας;

Γιατί ξεχάσαμε να δημιουργούμε; Γιατί μάθαμε να τα περιμένουμε όλα από τους άλλους; Το κράτος, ο δήμος, κανείς δεν θα φροντίσει για εμάς, ελπίζω πλέον να το έχετε καταλάβει. Δεν υπάρχουν πλέον οι πόροι. Η Ευρώπη βαρέθηκε να μας πληρώνει. Και δεν έχουν άδικο.

Πιστεύω πως ήρθε η ώρα που πρέπει να αναλάβουμε τις ευθύνες μας. Να πάψουμε να λειτουργούμε ατομικά ή ως μέλη κάποιας κλίκας. Ένας μόνος του δεν τα καταφέρνει. Όλοι μας όμως μπορούμε να καταφέρουμε τα πάντα. Μπορούμε ακόμα να θρέψουμε και όλο το νησί.

Εγώ απλά έθεσα μια ιδέα για τα βιοκαύσιμα. Κάτι ανάλογο μπορεί να γίνει και με τρόφιμα. Και σίγουρα κάποιες καλές ιδέες θα έχουν κι’ άλλοι. Πρέπει να τις κοινωνήσουμε, να τις εξελίξουμε, να δημιουργήσουμε. Όλοι μαζί, επικεντρωμένοι σε αυτά που μας ενώνουν, και όχι σε όσα μας χωρίζουν. Όσοι περισσότεροι, τόσο το καλύτερο, περισσότερες ιδέες, γνώσεις και λύσεις.

Είμαι σίγουρη ότι υπάρχουν άνθρωποι ανάμεσα μας με εκπληκτικές ιδέες. Λείπει η τόλμη, λείπει το χρήμα, λείπει η διάθεση. Είναι κι’ αυτό το κράτος άρπαγας που μια ζωή έχει το χέρι στην τσέπη μας. Είναι και οι καιροσκόποι που σκέφτονται μόνο πως θα κάνουν την αρπαχτή. Υπάρχει και ο φθόνος για την κατσίκα του γείτονα. Έφτασε όμως η ώρα της ευθύνης και της αλήθειας. Υπάρχει αυτή η δαμόκλειος σπάθη της φτωχοποίησης πάνω από τα κεφάλια μας, και δεν υπάρχουν ούτε σωτήρες, ούτε από μηχανής θεοί να μας σώσουνε.

Το μέλλον είναι στα χέρια μας και απαιτεί δράση. Τα δικά μας χέρια, όχι κάποιων ξένων εργατών. Να φυτέψουμε το νησί, για καύσιμα, για τρόφιμα. Εμείς, όχι κάποιος εργολάβος. Εγώ για σένα κι’ εσύ για μένα. Για τους άνεργους, τους αδύναμους, τους πολύτεκνους. Επειδή θέλουμε, δεν θέλουμε, είμαστε Ένα. Και μόνο έτσι μπορούμε να το αντιμετωπίσουμε.

Διανύοντας την πέμπτη δεκαετία της ζωής μου, δεν φιλοδοξώ να γίνω επιχειρηματίας, ούτε να ηγηθώ κάποιας προσπάθειας. Απλά κοινοποιώ μια ιδέα που είχα ελπίζοντας ότι θα μπορούσα να μεταλαμπαδεύσω κάποια σπίθα αισιοδοξίας στις μέρες που ζούμε. Πολύ θα χαιρόμουν να την πραγματοποιούσαν κάποιοι νεότεροι και θα ήταν μεγάλη μου τιμή να βοηθήσω. Αν ήδη υπάρχει κάποιος σύλλογος που θα ήθελε να το αναλάβει, ακόμα καλύτερα.

Εν κατακλείδι, προτείνω μια συνεταιριστική προσπάθεια ανοιχτή σε όλους με στόχο την βιώσιμη ανάπτυξη.

*Η Εβίνα Περδίκη είναι blogger.