Κι ο ΣΥΡΙΖΑ τι κάνει;

Η Ελλάδα και η Κύπρος μπήκαν στην ΟΝΕ χωρίς να πληρούν  τους όρους. Τουλάχιστον αυτό φαίνεται από την κατάντια μας. Και τώρα χτυπιόμαστε, υποφέρουμε, διαλυόμαστε σαν έθνος κι όμως πολλαπλασιάζουμε το χρέος μας με νέα δάνεια γιατί το ενιαίο νόμισμα  αποτελεί φετίχ και έξω από αυτό παραμονεύει η εξαθλίωση και η καθήμαξη.  Η τυχόν έξοδος από αυτό θα σήμαινε το τέλος του Ελληνικού έθνους. Το λένε οι μεγαλύτεροι οικονομολόγοι, το λένε όλοι οι περισπούδαστοι επιφανείς περί των πολιτικών, το λένε οι πολιτικοί μας όλων των κομμάτων εκτός ΚΚΕ.

Κι εγώ ο άσχετος περί των οικονομικών διατυπώνω μια εύλογη απορία. Τόσες τράπεζες, σοφοί, ΔΝΤ, πολιτικοί κλπ, έπεσαν έξω και όλοι οι στόχοι βρήκαν του Κουτρούλη τον γάμο(Θυμάστε το Βέγγο στην σχολή των… μπάτσων με του Καραγκιόζη την… σερενάτα ; ) Και πάντα κατά δική τους ομολογία! Πως μπορούν λοιπόν έτσι να στοιχειοθετήσουν de facto άποψη μετά βεβαιότητος ότι η τυχόν έξοδος από το ευρώ θα είναι η καταστροφή μας. Τουλάχιστον πως θα τους πιστέψω εγώ, ο άσχετος. Ύστερα από τέτοιες μεγαλειώδεις κα χοντροκομμένες αποτυχίες.
Ξέρετε, νιώθω πως είμαι στην ίδια θέση με κείνη την μαϊμού που αφού έβαλε το χέρι ανάμεσα από τα κάγκελα και έπιασε την μπανάνα δεν μπορεί να το βγάλει έξω και χτυπιέται. Δεν την κόβει να κάνει μια απλή κίνηση. Να ανοίξει το χέρι και να αφήσει την μπανάνα. Τόσο απλό! Κρατάμε με δύναμη το ευρώ και χτυπιόμαστε, φωνάζουμε, υποφέρουμε, χρεωνόμαστε,καταστρεφόμαστε αλλά το χέρι δεν το ανοίγουμε για ν’ αφήσουμε το ευρώ σ’ αυτούς που το επινόησαν χωρίς πρώτα να το δέσουν γύρω από ισότιμους κανόνες σε μια ισότιμη οικογένεια. Και ήρθαν οι νεώτεροί τους για να συμπληρώσουν τον τρίτο Ευρωπαϊκό πόλεμο. Αυτή την φορά οικονομικό, με όπλο ένα ενιαίο νόμισμα. Και θύματα, πάντα τα ίδια με τα ίδια ιδανικά και τους ίδιους πεμπτοφαλαγγίτες..
Το είπα, οικονομολόγος δεν είμαι. Μα ούτε και μελλοντολόγος, ούτε και προφήτης. Ένας απλός Έλληνας σαν και σένα με άπειρες απορίες και ερωτήματα που δεν παίρνουν απάντηση παρά μόνο αφορισμούς . Κρεμασμένος ή μάλλον πιασμένος με ένα σχοινί από ένα αερόστατο που αν το αφήσω θα γκρεμοτσακιστώ αλλά εκείνο ανεβαίνει όλο και πιο ψηλά. Και όσο πιο ψηλά ανεβαίνει τόσο πιο θανατηφόρο γίνεται το πέσιμο και άρα μεγαλώνει αφάνταστα η εξάρτησή μου από τον διαολο-διασώστη που μούλαχε. Ή μάλλον που διάλεξα. Το ότι θα πέσω είναι ένα το κρατούμενο. Γιατί κάποια στιγμή, θα εξαντληθώ και θα αφήσω το χέρι. Να μην έχετε καμιά αμφιβολία γι αυτό. Χρέος 450δις δεν διαχειρίζεται με 180ΑΕΠ. Είναι ΟΥΤΟΠΙΑ! Είναι θέμα χρόνου και αντοχής.
 Το μόνο ερώτημα λοιπόν που απομένει είναι ένα. Πότε θα συμβεί αυτό. Δηλαδή πότε θα γκρεμοτσακιστώ, και μόνο λόγω της βλακείας μου.
Ποια είναι η βλακεία μου;
Η υπέρμετρη ανοχή στους επίορκους διασώστες που ποιούν την νήσσαν. Κοινώς λουφάζουν. Εννοώ με τα τεκταινόμενα στην μικρή μας Ελλάδα που της πατήσαν το σβέρκο Ανατολή και Δύση και σηκώθηκε από τους υποκινούμενους εφευρέτες του χατζαριού(!)  Τούρκους για να την απειλεί με αποκεφαλισμό. Όπως απειλούσε σε μια γελοιογραφία κάποτε ο χασάπης με το σατίρι(είδος τσεκουριού) πάνω από το χοιρινό σβέρκο “λέγε γρήγορα πόσος ήταν ο πληθυσμός της Βλακοζηλάνδης το έτος 1143. Απάντηση: 67.435 άτομα. Λάθος! Ήταν 67.436 άτομα και… τσοπ! Πάει το κεφάλι του … “αγράμματου” γουρουνιού.”  Δηλαδή, αυτό λέγεται στη Καραγκιόζικη λογική “Μονά- ζυγά δικά μου”.
Ο ξεπεσμός σε όλο του το μεγαλείο και μεις δεν χαμπαριαζόμαστε διόλου.
Δεν αντέχω όμως στον πειρασμό να μην κάνω την κλισέ ατάκα της εποχής.
Και ο ΣΥΡΙΖΑ, τι κάνει;