Η Αθήνα έχει ανάγκη απο φίλους περισσότερο απο ποτέ...

Η απλωμένη βεντάλια δυστυχίας της πρωτεύουσας...
Από ανάγκη ή από επιλογή, το να ζεις στις μέρες μας στην ελληνική επαρχία σου δίνει μια ψευδαίσθηση ότι τα πράγματα κυλούν όπως πριν. Ψευδαίσθηση επαναλαμβάνω και όχι βεβαιότητα. Γιατί και στην επαρχία υπάρχει η κρίση αλλά ...
κουκουλώνεται πιο εύκολα. Η δυστυχία των ανθρώπων στην Αθήνα χρόνια τώρα έμοιαζε με μια χύτρα ταχύτητας που σιγόβραζε. Τώρα, το καπάκι έχει ανοίξει. Οι δρόμοι έχουν γεμίσει με τσακισμένες ανθρώπινες μορφές. Θολές φιγούρες που παραπατούν ανάμεσα στην ζωή και στον θάνατο. Είναι δύσκολο να τους αγνοήσεις. Ακόμα και αν είσαι χαμένος στον κόσμο σου, οι εικόνες έρχονται βίαια προς τα πάνω σου. Παντού. Στο μετρό, στα πεζοδρόμια, στις στάσεις των λεωφορείων, στην ουρά του σούπερ μάρκετ, στα παγκάκια. Χρειάζεται υπερβολική δόση κυνισμού για να μην παίρνεις χαμπάρι τι συμβαίνει ή μια καλά προφυλαγμένη ζωή σε κάποιο προάστιο. Όμως όπου και αν είσαι η δυστυχία της πόλης σε βρίσκει. Στην επαρχία μπορείς πιο εύκολα να αποφύγεις την δυστυχία του διπλανού σου και εκείνος μπορεί να την κρύψει ευκολότερα. Ακόμα και αυτοί που δεν έχουν που να πάνε, όταν θα πέσει το σκοτάδι κάπου θα βρουν να τρυπώσουν. Στην Αθήνα η δυστυχία μοιάζει με μια μονίμως ανοιχτή βεντάλια. Απλώνεται από την μια άκρη της πόλης στην άλλη. Καθώς καταπίνεις ένα κομματάκι μπριζόλας καθισμένος στο μπαλκόνι ρίχνεις μια ματιά κάτω και ένας άνθρωπος ψάχνει τροφή στον κάδο των σκουπιδιών. Στην ουρά του σούπερ μάρκετ κάποιος μετράει και τα πεντάλεπτα για να αγοράσει μόνο ένα μπουκάλι γάλα. Στα λεωφορεία τα ίδια τρεμάμενα χέρια ζητιανεύουν καθημερινά. Στους δρόμους τα ίδια χαρτόνια με ανορθόγραφα «πεινάω» σηκώνονται σαν την αγριότερη, σιωπηλή διαμαρτυρία των καιρών μας. Κάποτε λέγανε ότι οι μεγάλες πόλεις όπως η Αθήνα σκληραίνουν τους ανθρώπους. Μπορεί και να συνέβαινε. Έχω την αίσθηση όμως ότι η Αθήνα αυτή την στιγμή, αναγκάζει τους ανθρώπους να γίνουν περισσότεροι συναισθηματικοί και ευαίσθητοι με τον διπλανό τους. Οι δρόμοι μοιάζουν πια με καθημερινή εξομολόγηση. Σαν να σου εκμυστηρεύεται ένας φίλος κάτι φρικτό που ακόμα και αν δεν μπορείς να τον βοηθήσεις οφείλεις να τον ακούσεις. Και η Αθήνα έχει ανάγκη από φίλους που θέλουν να ακούσουν το δράμα της περισσότερο από ποτέ.

lifo.gr