Γιατί γμ τον μπελά μου;...

Με σταμάτησε Πανεπιστημίου και Σίνα ένας πολύ συμπαθής και ευγενικός κύριος με βερμούδα και σαγιονάρες να με ρωτήσει πού είναι η...
αφετηρία του Ε22 που πάει Σαρωνίδα. Εγώ την ήξερα τη στάση Σίνα και Βησσαρίωνος χρόνια τώρα, έχει όμως αλλάξει πρόσφατα και τώρα η αφετηρία είναι στο μετρό «Ελληνικό», στη Βουλιαγμένης, εκεί περίπου που ήτανε παλιά το διεθνές αεροδρόμιο. Ψάξαμε μαζί, ενημερωθήκαμε (αγγλικά μιλούσε ο συνάνθρωπος αλλά ήταν Βαλκάνιος, σαν και μένα που επίσης αγγλικά μιλούσα) και μπήκαμε μαζί στο όχημα όταν, επιτέλους, το εντοπίσαμε.

Μέσα από τη Γλυφάδα βγήκαμε παραλιακή και ο ευγενικός και συμπαθέστατος συνταξιδιώτης μου έδειχνε πολύ εντυπωσιασμένος. "All this sea” έλεγε και ξανάλεγε, “all that beauty – and you still have problems? How? Why?”. Άντε τώρα να εξηγήσεις στον συνάνθρωπο (και συμπατριώτη με την ευρύτερη έννοια, Ευρωπαίο) ότι εδώ δεν είναι πιά Βαλκάνια, δεν είναι πιά παίξε-γέλασε, είναι Ελλάδα μασίφ απομονωμένη και είναι και κάμποσα χρόνια που ούτε παίζει ούτε γελάει πιά κανένας επισήμως εδώ – εκτός απ’ αυτούς που βγάζουνε κι’ άλλα λεφτά στην καμπούρα μας, ακόμα και τώρα, ακόμα και την ώρα της μεγάλης δυσκολίας – και μερικούς ακόμα άσχετους και αμέριμνους χαρακτήρες, καλή ώρα, που ξέρουν πως ρόδα είναι και γυρίζει και πώς άμα γυρίσει ο τροχός θα γ@μήσει και ο φτωχός.

«Και που να δείς τα νησιά μας» του είπα, «που να δείς τα βουνά μας, που να δείς το Ιόνιο και τις Κυκλάδες, την Χαλκιδική, την Κρήτη, την Χίο και τα Δωδεκάνησα, που να δείς την Νίσυρο και την Αμοργό, την Εύβοια, τις Σποράδες, τα Κύθηρα, την Πελοπόννησο ολόκληρη, τις Πρέσπες και τα Ζαγοροχώρια, το Πήλιο, την Πάτμο, την Σύρο, την Άνδρο, την Σαντορίνη, την Μύκονο, την Τήνο, την Κάσο και την Κίμωλο, την Πάρο, την Αντίπαρο, που να δείς την Ιθάκη και την Κεφαλονιά, την Λευκάδα και την Κέρκυρα, τα Ψαρά και τις Οινούσσες, τη Χάλκη, την Ρόδο, που να δείς το Λιβυκό Πέλαγος, τον Παρνασσό, τα Χανιά, τ’ Ανώγεια, τον Όλυμπο, τον Ψηλορείτη, τον Πλαταμώνα, τη Σαμοθράκη, τη Σκύρο, τους Δελφούς, τη Σίφνο, τη Σκιάθο και τη Σκόπελο, τα Κουφονήσια, την Ύδρα, την Κω, το Πόρτο Χέλι, την Ικαρία, τις Σπέτσες, την Θάσο, την Μυτιλήνη, που να δείς τα Γιάννενα, την Πάργα, το Ναύπλιο, την Επίδαυρο, την Νάξο, την Τήνο, το Καστελόριζο…»

Στο Καστελόριζο με διέκοψε, αφ’ ενός μεν διότι με είχε πιάσει μια πολυλογία τοπωνυμίων ακατάσχετη που δεν οδηγούσε και πουθενά την –ας την πούμε –συζήτηση, αφ’ ετέρου διότι είχε δει το διάγγελμα του ΓΑΠ στην τηλεόραση της πατρίδας του και ήξερε και για την ΑΟΖ, όχι πολλά πράγματα, ότι κάτι παίζεται με τους Τούρκους στο περίπου, είχε όμως μια εικόνα ο γείτονας : Πρωθυπουργός σε μικρό νησάκι αναγγέλλει μεγάλα και σπουδαία πράγματα και μετά έρχεται το ΔΝΤ και η Μέρκελ και ο μεν πρωθυπουργός το σκάει με ελαφρά πηδηματάκια, ο δε λαός του, οι Έλληνες, νοιώθουν για άλλη μια φορά στο πετσί τους την ουσία της τραγωδίας που, ως γνωστόν, γεννήθηκε και στον τόπο τους και έχουν από αρχαιοτάτων χρόνων μια γερή σχέση μαζί της. Θέλησε να μάθει τι τέλος πάντων συνέβη από τη μια μέρα στην άλλη και από εκεί που η Ελλάδα έδειχνε (τουλάχιστον στα μάτια των γειτόνων Βαλκανίων) να ευημερεί σχεδόν ξεδιάντροπα, βρέθηκε πτωχευμένη (στην ουσία) με απανωτά μνημόνια, φριχτή ανεργία, στεγνές τράπεζες, κατεβασμένα ρολά, κατασχέσεις και φτώχεια καταραμένη. Μου ζήτησε να του εξηγήσω. Του είπα εν ολίγοις ότι δεν μπορώ να του εξηγήσω διότι ούτε εγώ έχω καταλάβει και αποχαιρετιστήκαμε διότι πλησίαζε η στάση που θα κατέβαινε –η Γαλάζια Ακτή – όπου και είχε ραντεβού με την κοπέλα του να περάσουνε τη μέρα τους μαζί δίπλα στο κύμα.

Εγώ κατέβηκα μια στάση μετά, στην Κυκλάδων, όπου και εγώ είχα ραντεβού με αγαπημένους φίλους και καλή παρέα, να κολυμπήσω και να απολαύσω την ωραία Αυγουστιάτικη μέρα. Και να σας πω την αμαρτία μου, αφού βούτηξα στη θάλασσα και κολύμπησα λιγάκι και ξεθόλωσα, δεν μπόρεσα να μην αναρωτηθώ για άλλη μια φορά : Γιατί μια τόσο κούκλα χώρα σαν την δική μας περνάει τέτοιο λούκι την ώρα που και μόνο τον τουρισμό της να οργάνωνε καλά θα περνούσε χειμώνα-καλοκαίρι ζωή χαρισάμενη;

Ξέρω, δεν είναι καθόλου πρωτότυπη η απορία μου. Αλλά για άλλη μια φορά, έτσι χαλαρά, πλάϊ στο κύμα, αναρωτήθηκα : Γιατί δεν είμαστε η πρώτη τουριστική δύναμη του κόσμου, συμπληρωμένη από πολλές ανεμογεννήτριες, φωτοκυψέλες και καλή ενέργεια, αγαπητική, χαμογελαστή και γηράσκουσα αεί διδασκόμενη;

Γιατί γ@μώ τον μπελά μου;...

Άρης Δαβαράκης