Αναρτήθηκε από freethinking
Στις 11 Ιουνίου 2013, λίγο πριν τα μεσάνυχτα έπεσε μαύρο στο σήμα της ΕΡΤ.
Επρόκειτο για μία πρωτοβουλία της κυβέρνησης Σαμαρά η οποία ανακοινώθηκε το απόγευμα της ίδιας μέρας και πέρασε με πράξη νομοθετικού περιεχομένου. Η συγκεκριμένη πράξη σήκωσε θύελλα αντιδράσεων σε όλη την Ελλάδα με συγκεντρώσεις στο Ραδιομέγαρο που κράτησαν για μέρες και για νύκτες.
Ο χώρος του πολιτισμού δεν έμεινε άπραγος, καταδίκασε το γεγονός και στήριξε τους εγαζόμενους πραγματοποιώντας συναυλίες αλληλεγγύης στο προαύλιο του. Ο ΣΥΡΙΖΑ, με τη σειρά του, που αποτελούσε τότε την αντιπολίτευση, έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο στις κινητοποιήσεις και έκανε τον αγώνα και τα αιτήματα των εργαζομένων σημαία του στην προεκλογική περίοδο του 2014. Με αυτό τον τρόπο λοιπόν, εκφράστηκε τα κεντρικά αίτηματα του κόσμου που στήριξε τις κινητοποιήσεις: να ξανά-ανοίξει η ΕΡΤ και να επαναπροσληφθούν οι εργαζόμενοι. Στην πορεία όμως δημιουργήθηκαν κι άλλα ερωτήματα που αφορούσαν κυρίως το καθεστώς με το οποίο ήθελαν οι εργαζόμενοι να λειτουργήσει η ΕΡΤ.
Ήταν κοινό μυστικό πως το σύστημα με το οποίο λειτουργούσε δεν ήταν αγνό. Δεν ήταν άλλωστε λίγες οι περιπτώσεις λογοκρισίας που πραγματοποιήθηκαν στην κρατική τηλεόραση. Παρολ’αυτά ο τότε κόσμος του αγώνα μπορούσε να ξεχωρίσει τα πολιτικά συμφέροντα που εξυπηρετούσε το μαύρο στο σήμα και η δημιουργία του νέου καναλιού, ΝΕΡΙΤ. Και δεν ήταν φυσικά αυτά του καταπιεσμένου λαού.
Έτσι λοιπόν, μέσα από συνελεύσεις που πραγματοποιήθηκαν σε όλη την Ελλάδα, μέσα από τον διαρκή αγώνα των εργαζομένων να κρατήσουν μία αυτοδιαχειριζόμενη ΕΡΤ, κατάφεραν να ολοκληρώσουν τα αιτήματα τους και να προβάλλουν ένα ολοκληρωμένο σχέδιο:
Είναι σημαντικό να σταθούμε στη λειτουργία της διοίκησης που πρότειναν. Οι εργαζόμενοι αγωνιστές απαιτούσαν η διοίκηση να κρατήσει τον
αυτοδιαχειριζόμενο χαρακτήρα που της είχαν ήδη δώσει. Να μην έμπαιναν σε καμία λογική ανάθεσης και να είχαν τον πρώτο λόγο τόσο στο νέο πρόγραμμα που θα προβαλλόταν όσο και στις υπόλοιπες λειτουργίες.
Φτάνουμε λοιπόν στις 11 Ιουνίου 2015 όπου η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-Αν.Ελ. έβαλε ξανά σε λειτουργία την ΕΡΤ. Το διαδίκτυο πλημμύρισε με το συγκεκριμένο νέο και ο κόσμος της αριστεράς εξτασιάστηκε χαρακτηρίζοντας το σα ‘’μεγάλη νίκη’’.
Είναι όμως όντως έτσι; Για να απαντήσουμε στο συγκεκριμένο ερώτημα θα πρέπει πρώτα να προσπαθήσουμε να παρατηρήσουμε προσεκτικά τα γεγονότα και να κοιτάξουμε πέρα από το περιτύλιγμα. Δόθηκε στη συγκεκριμένη κυβέρνηση η ευκαιρία να αποδείξει ότι αποτελεί όντως την ‘’πρώτη φορά αριστερά’’ στην Ελλάδα. Της δόθηκε η ευκαιρία να δώσει μία μικρή σοσιαλιστική πινελιά σε ένα σύστημα που συνεχώς εξαθλιώνει και καταπιέζει την εργατική τάξη. Αυτή η πινελιά θα ήταν η ικανοποίηση του αιτήματος των εργαζομένων για μία αυτοδιαχειριζόμενη ΕΡΤ.
Αντί λοιπόν να επιβεβαιώσει την ιδεολογία που εκπροσωπεί και να εκπληρώσει τις προεκλογικές της δεσμεύσεις, προτίμησε να δημιουργήσει ένα νέο καθεστώς λίγο καλύτερο από την παλιά ΕΡΤ και τη ΝΕΡΙΤ. Η συγκεκριμένη επιλογή της κυβέρνησης γεννάει ερωτηματικά. Και θα έπρεπε να γεννάει σε κάθε άνθρωπο που απο τη δική του σκοπιά βοήθησε σε αυτον τον αγώνα. Αντι αυτού όμως, επιλέχθηκε από το μεγαλύτερο ποσοστό του χώρου της αριστεράς, να πανηγυρίσει διοργανώνοντας συγκέντρωση στο προαύλιο και συναυλίες όπως ακριβώς έκανε και όταν έκλεισε η ΕΡΤ.
Χωρίς φυσικά να υποτιμώ τις περίπου 2000 επαναπροσλήψεις που έγιναν, την ξεκάθαρη αριστερή και φιλό-εργατική χροιά που απέκτησε το κανάλι και τη στοιχειώδη εκπροσώπηση των εργαζομένων, με συμμετοχή δύο από αυτών στο διοικητικό συμβούλιο, προβληματίζομαι για την πάσα που δόθησε στους διαχειριστές της εξουσίας και δεν την εκμεταλλεύτηκαν.
Άραγε ο διορισμός του Λάμπη Ταγματάρχη, ανθρώπου με αποδεδειγμένο αμαρτωλό παρελθόν λογοκρισίας, στο τιμόνι της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης μπορεί να χαρακτηριστεί ως ένα ατύχημα; Άραγε το σλόγκαν ”θέλουμε μία ανεξάρτητη ΕΡΤ”, το οποίο έχουν υιοθετήσει, το τιμούν με αυτόν τον τρόπο; Σίγουρα όχι.
Σημασία όμως δεν έχουν τόσο οι προθέσεις του Σύριζα, όσο ο κόσμος του αγώνα που τον ανέβασε στην εξουσία και αυτή τη στιγμή κάνει τα στραβά μάτια στη συγκεκριμένη υπόθεση που γεννάει προβληματισμούς και ανησυχίες.
Είναι απαραίτητο να κάνει την αυτοκριτική του και το ζήτημα της αυτοδιαζειριζόμενης ΕΡΤ να ξανα-μπει στο δημόσιο διάλογο ώστε το παιχνίδι να σωθεί έστω στο 90′.
*Ο Γιάννης Μιχάλαρος είναι φοιτητής στο τμήμα Στατιστικής και Ασφαλιστικής Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο Πειραιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου