Το ημερολόγιο έδειχνε 18/09/2013 όταν ο αντιφασίστας και ράπερ Παύλος Φύσσας έπεφτε νεκρός από τις τρεις μαχαιριές του χρυσαυγίτη Γιώργου Ρουπακιά, στο Κερατσίνι. Από εκείνη τη στιγμή και έπειτα οι εξελίξεις που αφορούσαν την εγκληματική οργάνωση της Χρυσής Αυγής ήταν ραγδαίες.
Είναι όμως σημαντικό, προτού φτάσουμε στο σήμερα, να εξετάσουμε τις επιλογές του νεοναζιστικού μορφώματος μέχρι κι εκείνη τη μέρα.
Χωρίς να χωράει διαπραγματεύσεις και συζητήσεις, ο ρόλος της Χρυσής Αυγής στην εποχή της κρίσης, ήταν να αποτελέσει δικλείδα ασφαλείας για τα συμφέροντα του κεφαλαίου.
Αντιμετωπίζοντας έναν έντονο μαρασμό τα παραδοσιακά αστικά κόμματα της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ και ενώ η αστική τάξη ανησυχούσε για την κυριαρχία της, προώθησε το φασιστικό μόρφωμα για να τη διασφαλίσει.
Η απομυθοποίηση των νοσταλγών του Χίτλερ ως φιλάνθρωπος που βοηθούσαν γιαγιάδες στα ATM, η έντονη εστίαση στα συσσίτια μίσους μόνο για Έλληνες από τα ΜΜΕ, η παρουσίαση μεταναστών ως αποδιοπομπαίους τράγους, η στήριξή τους από το κράτος και η έλλειψη εμπιστοσύνης στο πολιτικό σύστημα από τη μεριά του κόσμου, γιγάντωσαν το συγκεκριμένο πρόβλημα.
Οι φασίστες νομιμοποιήθηκαν στους δρόμους, έκαψαν αυτοοργανούμενα στέκια, χτύπησαν και σκότωσαν μετανάστες, έστησαν ενέδρες σε πολιτικούς αντιπάλους, από το χώρο της Αριστεράς, και κατάφεραν να ”κατακτήσουν” ολόκληρες γειτονιές και πλατείες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί ο Άγιος Παντελεήμονας.
Η ανάπτυξή τους λίγες εβδομάδες πριν τη δολοφονία Φύσσα είχε ”χτυπήσει κόκκινο” και η Αριστερά, χαόμενη από τα συγκεκριμένα γεγονότα αδυνατούσε να βρει λύσεις. Τι ήταν όμως αυτό που έβαλε τέλος στις προοπτικές της κυριαρχίας τους;
Δύο ήταν οι βασικοί παράγοντες.
Ο πρώτος εντοπίζεται στο θόλωμα της ηγεσίας της Χρυσής Αυγής από τις συνεχόμενες κινηματικές νίκες και την έντονη επιρροή που είχαν στους κρατικούς μηχανισμούς. Αμφισβήτησαν έντονα το αφεντικό τους, τη Νέα Δημοκρατία διαδίδοντας την αντιφατική (για αυτήν), γνωστή ατάκα ”κάτω η χούντα του Σαμαρά” και διεκδικώντας ανοικτά την εξουσία.
Η χούντα του Σαμαρά σίγουρα ανήσυχη για τα χαμηλά ποσοστά που είχε στις δημοσκοπήσεις, εκμεταλλεύτηκε τη δολοφονία του ράπερ επενδύοντας στα ΜΜΕ και στη δικαστική εξουσία για τη συντριβή της.
Ο δεύτερος και σημαντικότερος παράγοντας όμως αποτέλεσε η αποφασιστικότητα του κινήματος. Κάνοντας σημαία του τον αντιφασίστα ράπερ κατάφερε μέσα από όρους σύγκρουσης, να εκμηδενίσει τους φασίστες και να επιβάλλει τη λογική του στις γειτονιές. Τα πογκρόμ κατά των μεταναστών σταμάτησαν. Γραφεία των νεοναζί σε όλη την Ελλάδα έκλεισαν. Η παιδική χαρά του Αγίου Παντελεήμονα άνοιξε ξανά.
Ο θρίαμβος λοιπόν ήταν ξεκάθαρος.
Φτάνομε όμως στο σήμερα. Ένα ”σήμερα” έντονα προβληματικό καθώς η Χρυσή Αυγή, αν και ταμπουρωμένη στην τρύπα της, διατηρεί τα εκλογικά ποσοστά και τις προοπτικές να εμφανιστεί ξανά στο δρόμο.
Η πολιτική ευθύνη βαραίνει αναμφίβολα το κίνημα και συγκεκριμένα πολιτικά κομμάτια τα οποία έδιναν αντιφασιστικές μάχες χρόνια με τη Χρυσή Αυγή.
Ενώ το φασιστικό μόρφωμα αδυνατεί να βρει κινηματικά ανοίγματα, παράλληλα, ο κόσμος της Αριστεράς και της αναρχίας αδυνατεί να του ”δώσει τη χαριστική βολή” και να βάλει ένα τέλος σε αυτό το σημαντικό κοινωνικό και πολιτικό πρόβλημα.
Αντί να δώσει αποτελεσματικές λύσεις, επιλέγει να καταναλώνεται σε μία εκλογική διαδικασία και ουσιαστικά να αυτο-αναιρείται. Οι πολιτικές οργανώσεις που είχαν ως πρόταγμα το κίνημα ενάντια στο ρεφορμισμό του ΣΥΡΙΖΑ, επιλέγουν την παρούσα κρίσιμη στιγμή, να βάλουν προτεραιότητα τις εκλογές και όχι τους δρόμους. Αυτό αποδεικνύεται από την αδιαφορία τους για την επέτειο 2 χρόνων από τη δολοφονία Φύσσα. Φυσικά υπάρχουν και αυτές οι οργανώσεις, οι οποίες από τη σκοπιά τους προσπαθούν να ασκήσουν πιέσεις αλλά οι μεγαλύτερες από άποψη επιρροής και μαζικότητας, επιλέγουν να κάνουν τα στραβά μάτια και να εστιάσουν στις εκλογές. Χαρακτηριστικά παραδείγματα απότελούν, η ΚΕΕΡΦΑ που επέλεξε να μεταφέρει την αντιφασιστική πορεία 7 μέρες αργότερα, η Λα.Ε η οποία ευαγγελίζεται το κίνημα αλλά επιλέγει να δώσει τη μάχη μόνο μέσα από τις κάλπες και ο χώρος της αναρχίας που επιλέγει να δώσει έμφαση στον αντικρατισμό και να υποτιμήσει σημαντικά τον αντιφασισμό. Ουσιαστικά ο τελευταίος χώρος ασχολείται κι αυτός με τις εκλογές κάνοντας παρεμβάσεις και προτρέποντας τον κόσμο να αδιαφορήσει για αυτές..
Με τις παράλογες συνθήκες που επικρατούν, που είναι αποτέλεσμα της επιλογής των βασικών εκπροσώπων του πολιτικού υποκειμένου, κινδυνεύει η επέτειος του Παύλου Φύσσα να υποτιμηθεί τόσο πολύ και να χάσει την αξία της. Η σπίθα που κατάφερε να ανάψει τη φωτιά και να κάψει την κυριαρχία των ναζί, κινδυνεύει να σβήσει και να πάνε χαμένοι τόσοι κόποι.
Η πιο ευχάριστη συνθήκη σε αυτή την ιστορία είναι η διατήρηση του αδιεξόδου των αστών στην αναζήτηση αξιόπιστου πολιτικού εκπροσώπου. Τα κόμματα της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ φαίνονται καταδικασμένα και πλέον έχει δοθεί προτεραιότητα στη μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ, αν και έχει τα όριά της. Έτσι με αυτόν τον τρόπο, η Χρυσή Αυγή παραμένει στο ράφι ακόμα και ύστερα από τη διόγκωση του μεταναστευτικού ζητήματος και τη ψήφιση του 3ου μνημονίου.
Εν κατακλείδι, ο καθησυχασμός στην παρούσα χρονική στιγμή είναι έντονα ανησυχητικός και μπορεί να αποτελέσει τροφή για την ανασυγκρότηση των φασιστών στο δρόμο. Η ιστορία μας έχει διδάξει πως αν επωαστεί ο ναζισμός, δύσκολα αντιμετωπίζεται και παρά μόνο με αποφασιστικότητα και οργάνωση. Είναι κρίσιμο να κάνουμε την αυτοκριτική μας και 18/09, έστω και με αυτούς τους μετριοπαθείς όρους, να δηλώσουμε όλοι παρόντες στην επέτειο δολοφονίας του Παύλου Φύσσα.
Να βάλουμε στο δημόσιο λόγο την αναγκαιότητα της υπόθεσης Φύσσα για μεταφορά της στο κεντρο-πολιτικό επίπεδο και να τη διεκδικήσουμε.
Η λύση βρίσκεται στους δρόμους και στους χώρους δραστηριότητας. Όχι στις κάλπες και στις προεκλογικές συγκεντρώσεις.
Χρέος μας να το συνειδητοποιήσουμε, πριν να είναι αργά.
*Ο Γιάννης Μιχάλαρος είναι φοιτητής στο τμήμα Στατιστικής και Ασφαλιστικής Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο Πειραιά.
Αναρτήθηκε από freethinkingisland
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου