Χρήστος Μιχάλαρος | Η επικίνδυνη επιλογή της αποχής

Αναρτήθηκε από freethinkingisland

Ένα από τα πιο συνηθισμένα πράγματα που παρατηρώ τα τελευταία χρόνια στους ανθρώπους που συναναστρέφομαι και οι οποίοι δεν αποτελούν ούτε κομματικά στελέχη,

αλλά ούτε και παραδοσιακούς ψηφοφόρους συγκεκριμένου κόμματος, είναι ότι κάθε φορά καταφθάνουν στο εκλογικό τους κέντρο, την ημέρα των εκλογών, με τις ίδιες σκέψεις. Δεν έχει σημασία ποιες είναι αυτές, δεν το εξετάζω. Άλλον τον βαραίνει περισσότερο η ανεργία, άλλον οι χαμηλοί μισθοί, άλλον η φορολογία που έχει κάνει την μικρή του επιχείρηση να φλερτάρει με το λουκέτο. Το -όχι και τόσο- παράξενο, είναι ότι από εκλογές σε εκλογές τα τελευταία χρόνια, φαίνεται ότι τίποτα δεν έχει αλλάξει. Τα διακυβεύματα είναι πάνω κάτω τα ίδια, οι ιδεολογικές διαφορές στα μεγάλα κόμματα έχουν πάει κάπως στην άκρη και το στοίχημα της ανάκαμψης αυτής της ταλαιπωρημένης χώρας φαίνεται να μην έχει πολιτικά περιθώρια ελιγμών και διαφοροποιήσεων για τα κόμματα που θα επικρατήσουν και θα καταλήξουν να σχηματίζουν κυβέρνηση.

Κακώς μεν, γεγονός δε.

Παρακολουθώντας την επικαιρότητα από μακριά με όση νηφαλιότητα μπορώ να διαθέτω, τόσο στα παραδοσιακά μέσα μονολόγου (τηλεόραση, ραδιόφωνο, εφημερίδες) όσο και στα social media, με την ελευθερία του λόγου και τον διάλογο να αποτελούν βασικά συστατικά της λειτουργίας τους, συνειδητοποιώ μια σειρά από γεγονότα που από μόνα τους σχεδόν ερμηνεύουν την τεράστια απογοήτευση αλλά και την αποχή που παρατηρείται στις τελευταίες δημοσκοπήσεις.

(σημείωση: καμιά εμπιστοσύνη δεν έχω στις δημοσκοπήσεις, καθώς η επιτυχία τους στις εκλογικές εκτιμήσεις αποδεικνύεται λίγο χειρότερη από την επιτυχία της εθνικής ποδοσφαίρου στις διεθνείς διοργανώσεις, αλλά είναι το μόνο που έχουμε για να μπορούμε να συζητάμε προς το παρόν)

Ενδεικτικά λοιπόν:

Πρώτον, οι πολλαπλές εκλογικές αναμετρήσεις. Τρεις φορές κάλπες μέσα σε διάστημα 8 μηνών, είναι πολλές. Βάλε και τις αναμετρήσεις των προηγούμενων χρόνων μαζί με πρόωρες εκλογές, δημοτικές και ευρωεκλογές. Ο οργανωτικός πανικός στις εκλογικές διαδικασίες είναι μεγάλος (καθώς εδώ και δεκαετίες δεν έχουμε καταφέρει να φτιάξουμε έναν εκλογικό μηχανισμό ανώδυνο προς τη λειτουργία του κράτους), η οικονομική δραστηριότητα, η εισπραξιμότητα  και το σύμπαν γενικώς μπαίνει στο ψυγείο για καμιά σαρανταριά ημέρες κάθε φορά.

Δεύτερον, όταν βλέπεις ότι τίποτα δεν αλλάζει παρά την αλλαγή προσώπων, κομμάτων και συσχετισμών και ότι η ψήφος σου γίνεται κουρελόχαρτο και καταλήγει στο αρχείο του Υπουργείου Εσωτερικών ως κομμάτι κάποιας στατιστικής του μέλλοντος, τότε η πίστη στη διαδικασία και στη σημασία της, εξασθενεί.

Τρίτον, οι ιδεολογίες έχουν πάει στην άκρη. Δυστυχώς. Όταν το διακύβευμα για τα (δύο, τρία, τέσσερα) μεγάλα κόμματα είναι το «ποιος θα διαχειριστεί καλύτερα το 3ο Μνημόνιο» που έχει ήδη γίνει νόμος του κράτους και από αυτό εξαρτάται η χρηματοδότηση για τα επόμενα χρόνια, οι εναλλακτικές σου είναι τόσο θολές όσο να κάνεις ψαροντούφεκο στο Βουρκάρι.

Τέταρτον, η εξευτελισμός. Σε εθνικό επίπεδο, η Ελλάδα έχει υποστεί ένα είδος  ταπείνωσης με την επιβολή δίχως δεύτερη σκέψη μιας πολιτικής που, πέντε χρόνια μετά, αποδεικνύει ότι αντί να λύνει το πρόβλημα, το οξύνει, αλλά και με τις συνεχείς παρεμβολές ξένων κέντρων αποφάσεων στα εσωτερικά της χώρας, παρακάμπτοντας τις εκλεγμένες κυβερνήσεις αλλά και τη θέληση του λαού. Μπροστά σε όλο αυτό, οι πολιτικοί που κλήθηκαν μέχρι στιγμής να κυβερνήσουν, απλώς εκτέλεσαν την εκάστοτε εντολή, δίνοντας στο λαό να καταλάβει ότι δεν κυβερνάται από εκείνον που επέλεξε.

Ό,τι κι αν λένε οι αρχηγοί των κομμάτων σχετικά με τα όπλα που έχουν στη φαρέτρα τους (αλλά επιμελώς μας τα κρύβουν) σχετικά με το πώς θα κερδίσουν τις εκλογές η θα μπορέσουν να αποτελέσουν το κλειδί στο σχηματισμό κυβέρνησης την επόμενη ημέρα, ο ρυθμιστικός παράγοντας, θα είναι οι απέχοντες. Η δεξαμενή ψήφων που, είτε γυρίζει την πλάτη στο κόμμα τους και στο πολιτικό σύστημα, απαυδησμένη από τις στέρφες ελπίδες που αγόρασαν τα τελευταία χρόνια και από την πεισματικά σταθερή καθοδική της χώρας, είτε δεν βρίσκει νόημα να επιλέξει μεταξύ ομοίων.

Η οικονομία, η κοινωνική συνοχή που κλυδωνίζεται καθημερινά από την πολιτική της σκληρής λιτότητας, της ανεργίας αλλά και της εθνικής ταπείνωσης καθώς και το προσφυγικό πρόβλημα που κανείς δεν αγγίζει με τη δέουσα σοβαρότητα, είναι αυτά που απασχολούσαν, απασχολούν και όπως όλα δείχνουν θα απασχολούν το λαό για τα επόμενα χρόνια, προσφέροντας άφθονη αγανάκτηση και στρέφοντάς τον σε μια από τις πιο επικίνδυνες επιλογές που υπάρχουν: την αποχή.

*Ο Χρήστος Μιχάλαρος είναι δημοσιογράφος. Μπορείτε να τον διαβάζετε κι ΕΔΩ.