Ιδέα: Ας παίξουμε ένα ενδιαφέρον παιχνίδι, έτσι για αλλαγή από το να γράφουμε κείμενα και μπλά μπλά. Στο τέλος, ας βγάλει ο καθένας τα δικά του συμπεράσματα. Είναι ένα πολύ ωραίο παιχνίδι για την παρέα στο σπίτι (ή και εκτός) και παίζεται στο τραπέζι. Θα δείτε παρακάτω γιατί. Εγώ στο τέλος θα γράψω το δικό μου σχόλιο.
Το παιχνίδι έχει βάση την τεράστια “σοφία” του λαού μας και πρακτικά παίζεται ως εξής: Μαζευόμαστε η παρέα και λέμε όσες περισσότερες παροιμίες ξέρουμε.
Πάμε να δούμε:
Στερνή μου γνώση να σε είχα πρώτα, είπε ο γάιδαρος τον πετεινό κεφάλα, τι είχες Γιάννη τι είχα πάντα, όσα δεν φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια, έχει κι αλλού πορτοκαλιές που κάνουν πορτοκάλια, κάλλιο γαϊδουρόδενε παρά γαϊδουρογύρευε, αγάλι αγάλι γίνεται η αγουρίδα μέλι, ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη, όπου λαλούν πολλοί κοκόροι αργεί να ξημερώσει, Γιάννης κερνάει Γιάννης πίνει, βάλανε τον λύκο να φυλάει τα πρόβατα, λείπει ο Μάρτης απ την Σαρακοστή, το ψάρι βρομάει απ το κεφάλι, η πίτα ολόκληρη και ο σκύλος χορτάτος, όπου ακούς πολλά κεράσια κράτα και μικρό καλάθι, το μήλο κάτω από την μηλιά θα πέσει, κόρακας κοράκου μάτι δεν βγάζει, πίσω έχει η αχλάδα την ουρά, των φρονίμων τα παιδιά πριν πεινάσουν μαγειρεύουν, γελάει καλύτερα όποιος γελάει τελευταίος, δύο καρπούζια δεν χωράνε σε μια μασχάλη, θα κουρέψουμε την γάτα για να κάνουμε μια κάπα, με το ζόρι παντρειά δεν γίνεται, ο καλός ο μύλος όλα τα αλέθει, όποιος γελάει τον άλλο γελάει τον εαυτό του, είναι τρελός όποιος ζει φτωχός για να πεθάνει πλούσιος, κάθε πέρυσι και καλύτερα, ο κόσμος το ‘χει τούμπανο και μεις κρυφό καμάρι, όποιος έχει την μύγα μυγιάζεται, ιδέες μόνο σε άλλες μπροστά πιο ισχυρές υποχωρούν, τώρα στα γεράματα μάθε γέρο γράμματα, όποιος κρύβει την αρρώστια του πάει κι αυτός με δαύτη.
Και,
σε ξένη πλάτη χίλιες ξυλιές δεν πονούν, αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα, αν δεν σου τύχουν τα χειρότερα, δεν θυμάσαι τα καλύτερα, όλοι σε ένα καζάνι μέσα βράζουμε, κι ο άγιος φοβέρα θέλει, μαθημένα τα βουνά στα χιόνια, κανείς δεν χορταίνει με τα λόγια, μη φυτρώνεις όπου δεν σε σπέρνουν, δεν ζει κανείς από ότι τρώει αλλά από ότι χωνεύει, λείπει ο γάτος χορεύουν τα ποντίκια, άρμεγε λαγούς και κούρευε χελώνες, πιάσ’ το αυγό και κούρευτ’ το, ακόμα δεν τον είδαμε Γιάννη τον εβγάλαμε, φωνάζει ο κλέφτης για να φοβηθεί ο νοικοκύρης, από το σιγανό ποτάμι να φοβάσαι, μια στο καρφί και μια στο πέταλο, άλλοι κάνουν κι άλλοι βρίσκουν, ψάχνουμε ψύλλους στα άχυρα, δίχως κέρδος κέρατα, τους ζωντανούς αγάπαγε τα μνημόσυνα άσ’ τα, έξω απ το χορό πολλά τραγούδια λέμε, βγάνει οχτώ και τρώει δέκα, χίλια άκουγε ένα λέγε, όποιος έχει μαχαίρι τρώει πεπόνι, καθαρός ουρανός αστραπές δεν φοβάται, όποιος θέλει τα πολλά χάνει και τα λίγα.. και άλλες πολλές. Προσθέστε και εσείς τις δικές σας.
Λοιπόν, είναι ένα πολύ ενδιαφέρον παιχνίδι. Μπορεί κανείς να δει πόσο απέχουμε από την ουσία, να δει ότι είμαστε πρώτοι στα λόγια και απ’ τους τελευταίους στις πράξεις. Να δει ότι ασχέτως νόμων και κανόνων, αξιακό σύστημα υπάρχει όπως και αληθινή γνώση. Ο κατά τα άλλο όμως “σοφός” ελληνικός λαός που έχει καταγράψει τόσες και τόσες αλήθειες στις παροιμίες του, είναι ο ίδιος λαός που από το 1980 μέχρι και σήμερα ενδεχομένως, αρνείται πεισματικά να δει την αλήθεια, την πραγματικότητα. Αρνείται να δει στον καθρέπτη, να αναζητήσει τις ευθύνες του, να βρει τα λάθη του και να τα διορθώσει.
Αρνούμαστε να προχωρήσουμε στο μετά, στο αύριο, προσκολλημένοι στο χτες και σε όσα βόλεψαν και βολεύουν (ειδικά τον καθένα μας ξεχωριστά). Δεν μπορούμε να δούμε και να αποδεχτούμε βασικές αλήθειες όπως το τέλος μιας εποχής και η αρχή μιας νέας και πως αυτή η διαδικασία θα έχει κυρίως πολύ δύσκολα σημεία και απώλειες, δυστυχώς. Δεν γίνεται να λέμε “δεν με νοιάζει γιατί μας ξεγελάσετε, οπότε δεν φταίμε εμείς, κόψτε το λαιμό σας να γυρίσετε τα πράγματα εκεί που ήταν” κυρίως γιατί αφήσαμε και αφήνουμε να μας ξεγελάνε κατά συρροή. Γιατί ενώ ξέρουμε ή καταλαβαίνουμε τι παίζει, θέλουμε μονίμως να βρίσκουμε κάποιον που θα μας υπόσχεται πράγματα που δεν γίνονται, πράγματα ανέφικτα.
Δεν έχουμε καταλάβει ότι επιβάλλεται να αλλάξουμε τα πάντα σχεδόν γύρω μας σαν χώρα, αν θέλουμε τα παιδιά και τα εγγόνια μας να έχουν μια όποια προοπτική εντός συνόρων; Η λογική τού “ας βολέψω εγώ το δικό μου το παιδί και τι με νοιάζει γενικότερα”, εξακολουθεί.
Έχουμε κάνει τον συνδικαλισμό επάγγελμα και τον χρησιμοποιούμε με όλους τους λάθος και μη δημιουργικούς τρόπους. Έχουμε θρέψει γενιές και γενιές την γραφειοκρατία σαν θεσμό πια και σαν μόνιμη διαδικασία καθημερινότητας. Έχουμε ζητήσει και κάνει του κόσμου τα ρουσφέτια σκάβοντας ο ένας τον λάκκο του άλλου. Φωνάζουμε ο καθένας μόνο όταν και αφού θιγεί το δικό μας προσωπικό κέρδος ή συμφέρον και γινόμαστε μια γροθιά για να χτυπήσουμε αυτούς που όλοι μας ψηφίσαμε. Αυτούς που ψηφίσαμε για όλα όσα θέλαμε να μας υποσχεθούν όσο αδύνατα και ετερόκλητα κι αν ήταν να υλοποιηθούν ταυτόχρονα. Πράγματα που ξέραμε εκ των προτέρων ότι δεν μπορούν να γίνουν για όλους, αλλά ελπίζαμε και πιστεύαμε ότι δεν ανήκουμε σε εκείνους τους άτυχους που δεν θα πάρουν, αλλά στους άλλους τους έξυπνους που είναι είτε του κόμματος είτε είναι από πιο δυνατό κλάδο;.
Κλέβουμε ή και κοροϊδεύουμε ο ένας τον άλλο φανερά και κρυφά καθημερινά με τις αποδείξεις, το παρκάρισμα, τα σκουπίδια, τον θόρυβο, την προτεραιότητα στην ουρά, συκοφαντίες, προπαγάνδα, τιμολόγια, βύσματα κ.α. Δεν θέλουμε να κάνουμε μια νέα καθαρή αρχή σχεδόν από το μηδέν, στην οποία θα στηρίξουμε εμείς τις επιλογές μας και θα αναλάβουμε τις ευθύνες μας καθημερινά από τα πολύ μικρά έως τα πιο μεγάλα. Να απαιτήσουμε, να δουλέψουμε, να ζητήσουμε πιο οργανωμένα και πιο ουσιαστικά πράγματα ρεαλιστικά και με στόχο την βελτίωση-εξέλιξη-δημιουργία-ανανέωση στο αντικείμενο του ο καθένας και όλοι μαζί σε επίπεδο τοπικών κοινωνιών αλλά και περιφερειών και κράτους.
Μας φταίει πάντα κάποιος άλλος. Εμείς είμαστε μονίμως χωρίς ευθύνες, χωρίς καμία δυνατότητα, δηλαδή πρόβατα, ακολουθούμε εκεί που έχει σανό και χορτάρι τον βοσκό και τα σκυλιά του. Είναι ο ίδιος λαός αυτός, με εκείνον που έχει φτιάξει και διατηρήσει, που έχει κρατήσει ζωντανές (έστω και ως απλό μελάνι στο χαρτί) εκατοντάδες παροιμίες. Και αφού έχει τέτοιες δυνάμεις δημιουργικές και προνοητικές γιατί είναι σε αυτά τα χάλια σήμερα;
Τώρα διαβάστε ξανά μία-μία όλες τις πιο πάνω παροιμίες (μας ταιριάζουν και μας περιγράφουν όλες τόσο, μα τόσο πολύ όλους). Προσθέστε και τις δικές σας, κάντε το παιχνίδι με τους φίλους σας και ξεκινήστε μια παρόμοια κουβέντα. Ο καθένας ας βγάλει τα δικά του συμπεράσματα και τα δικά του σχόλια. Μήπως σοφία είναι να μαθαίνεις και να εφαρμόζεις ό,τι καλύτερο και πιο δημιουργικό με σκοπό και στόχο να το βελτιώνεις όσο και όπως μπορείς;
Η πραγματικότητα μάς το κάνει πιο ξεκάθαρο από ποτέ: ή αλλάζουμε και δουλεύουμε οργανωμένα, με σχέδιο και κοινούς στόχους ή δεν έχουμε ακόμα δει τίποτα απο τον πάτο που θα πιάσουμε. Νομίζουμε ότι βιώνουμε το απόλυτο κατώτερο σημείο. Λάθος. Αυτό δεν το έχουμε δει ακόμα και ελπίζω να μην το δούμε ποτέ.
*Ο Κώστας Μπόρσης είναι herbalist/σύμβουλος συμπληρωμάτων διατροφής.
freethinkingisland.wordpress.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου