Αναρτήθηκε από freethinkingisland
Δε θα κρύψω την παγωμάρα μου όταν έμαθα πως ο ΣΥΡΙΖΑ θα υπογράψει νέο μνημόνιο. Στην ψυχή μου κυριάρχησαν η οργή και λιγότερο η απογοήτευση.
Οργή για τα νέα μέτρα, τα οποία εύκολα μπορούν να ταυτιστούν με τα μέτρα των δύο προηγούμενων μνημονίων, και απογοήτευση γιατί όλα αυτά θα ψηφιστούν (στανταράκι) στο βωμό της ”πρώτης φοράς Αριστερά”. Και εξηγούμαι. Δεν περίμενα πως η ηγεσία της κυβέρνησης θα υπέκυπτε στους εκβιασμούς. Βέβαια ποτέ δε θεωρούσα πως η συγκεκριμένη ρεφορμιστική κυβέρνηση θα έφερνε την ευημερία ή θα επέλεγε να συστρατευόταν με την εργατική τάξη. Άλλωστε όπως ανέφερα πρόκειται για μία κυβέρνηση που επέλεξε το δρόμο των θεσμών και της ταξικής συμφιλίωσης.
Παρολ’ αυτά θα προτιμούσα να αγωνιζόμουν ώστε να μην εφαρμοζόταν η έκτακτη εισφορά αλληλεγγύης σε εισοδήματα κάτω των 30.000 ευρώ παρά να πολεμάω τώρα το όργιο των ιδιωτικοποιήσεων. Θα προτιμούσα να πάλευα ώστε να καταργηθεί ο ΕΝΦΙΑ το 2015 παρά αυτή τη στιγμή που αγωνίζομαι ώστε να μη μειωθούν συντάξεις και οι μισθοί. Η κυβέρνηση ταξικής συνεργασίας κατάφερε να αμαυρώσει το δυναμικό ΟΧΙ του δημοψηφίσματος, τους κοινωνικές αγώνες οι οποίοι ευθύνονται για την εκλογή της, τα άγχη, την καταστολή και τις θυσίες όλων αυτών που πίστεψαν σε αυτή.
Η κριτική που ασκούσα στον ΣΥΡΙΖΑ εδώ και ενάμιση χρόνο ήταν αυτή η οποία τον αναγνώριζε ως ένα πάτημα για τη συνέχεια. Δεν τον εξίσωνα σε καμία περίπτωση με τον συστηματικό δικομματισμό και παραδεχόμουν πως μπορεί να αποτελέσει ένα βήμα (για άλλους βήματα) για την ταξική δικαιοσύνη. Δεν τον ψήφισα στις εθνικές εκλογές και ούτε ποτέ πάλευα με τη σημαία του. Δεν πίστευα σε αυτόν αλλά ήλπιζα. Ήλπιζα πως με τη συνεχή πίεση και διεκδίκηση του κινήματος θα υπάρξουν οι προϋποθέσεις ώστε να δοθούν λύσεις στα άμεσα προβλήματα του καταπιεσμένου λαού. Έκανα λάθος. Και τώρα πρέπει να κοιτάξουμε την επόμενη μέρα και να μετατρέψουμε την οργή και την απογοήτευση σε πολιτική.
Τα πιθανά σενάρια είναι πολλά. Από διάσπαση του κόμματος μέχρι και συγκυβέρνηση με τη Νέα Δημοκρατία. Πολλά θα ξεκαθαρίσουν σήμερα το βράδυ. Η ρευστότητα των γεγονότων είναι έντονη και μέρα με τη μέρα η πολιτική σκακιέρα αλλάζει. Αυτό που μένει λοιπόν είναι να πάρει θέση το κίνημα. Οι αστοί έχουν ήδη καταστρώσει το σχέδιό τους και το εφαρμόζουν.
Δυστυχώς το κίνημα αυτή τη στιγμή είναι έξω από τα γεγονότα και συμβάλλει ελάχιστα στην πολιτική ατζέντα. Είναι μια ξεκάθαρη ήττα του κινήματος η σημερινή υπερψήφιση του μνημονίου αλλά το παιχνίδι δεν τελείωσε ακόμα. Επιβάλλεται να μη βάλει σε προτεραιότητα την επίρριψη ευθυνών και να αναζητήσει αποδιοπομπαίους τράγους. Δεν είναι η ώρα να πλακώσεις στις σφαλιάρες τον τερματοφύλακα, εξαιτίας της ανεπάρκειάς του, όταν το παιχνίδι βρίσκεται ακόμα στο 80′. Αυτό θα το κάνεις στα αποδυτήρια.
Με ψυχραιμία και νηφαλιότητα πρέπει να παρατηρήσει τις εξελίξεις και έχοντας γερά αντανακλαστικά να πάρει θέση. Δυστυχώς αυτή τη χρονική στιγμή, η οποιαδήποτε άποψη περί ανατροπής του ΣΥΡΙΖΑ είναι το λιγότερο λάθος. Οι θεσμικές εναλλακτικές που ακολουθούν, από τη στιγμή που ο λαός δε μπορεί να αναλάβει την εξουσία, είναι χειρότερες. Χαρακτηριστικά παραδείγματα αποτελούν το Ποτάμι και η Νέα Δημοκρατία που γλείφουν τον Τσίπρα μυρίζοντας το μέλι της εξουσίας. Είναι σημαντικό να εντοπίσουμε ή και να δημιουργήσουμε μία εναλλακτική λύση, καλύτερη από τον ΣΥΡΙΖΑ ώστε ο κόσμος της αριστεράς (της πραγματικής) να στηρίξει. Υπογραμμίζω ξανά πως οποιαδήποτε αστική κυβέρνηση δε θα φέρει την ευημερία. Αλλά στην παρούσα φάση είναι απαραίτητο να σταθούμε στα πόδια μας και θα συμβεί αυτό μόνο με μία μικρή νίκη που θα τονώσει την αυτοπεποίθησή μας.
Ολοκληρώνοντας, πρέπει να κατατεθεί στο τραπέζι του δημόσιου διαλόγου και η αντιθεσμική δράση. Τα μέτρα σήμερα θα ψηφιστούν αλλά κανείς δε μπορεί να εγγυηθεί ότι θα εφαρμοστούν. Κι αυτό συμβαίνει λόγω του πλούσιου ιστορικού του ελληνικού κινήματος. Οι καταλήψεις, οι αγώνες, οι απεργίες θα πρέπει να πυκνώσουν το επόμενο διάστημα και με νύχια και με δόντια να εμποδίσουμε να εφαρμοστούν τα αντιλαϊκά μέτρα.
Η κατάσταση είναι πολύ δύσκολη και οι απαντήσεις θα πρέπει να δοθούν συλλογικά.
Είναι λογικό το τελευταίο confusion που επικρατεί αλλά θα είναι παράλογη η οποιαδήποτε απάθεια μας. Τι κι αν ήρθε 3ο Μνημόνιο; Και 1000 να έρθουν, οι αγώνες μας δε θα σταματήσουν αν δεν πάψουν να υπάρχουν οι ιδέες και η δίψα μας για την αταξική κοινωνία που τους τροφοδοτούν.
Τίποτα δεν τελείωσε. Υπάρχουμε ακόμα.
Το κεφάλι ψηλά και το χέρι γροθιά για να φέρουμε τις καλύτερες μέρες.
Υ.Γ: Η υιοθέτηση της συγκεκριμένης ανάλυσης και των συμπερασμάτων, αποτελεί προϊόν συλλογικών διαδικασιών, συζητήσεων και συνελεύσεων. Μπορεί να αλλάξει από στιγμή σε στιγμή λόγω των ραγδαίων εξελίξεων.
*Ο Γιάννης Μιχάλαρος είναι φοιτητής στο τμήμα Στατιστικής και Ασφαλιστικής Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο Πειραιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου