Αναρτήθηκε από freethinkingisland.wordpress.com
Η αποτυχημένη κινητοποίηση στο λιμάνι της Σαλαμίνας, ενάντια στην ιδιωτικοποίηση του ΟΛΠ, και διάφορες απόψεις που εκφράστηκαν γι’ αυτή, αποτέλεσαν τις αφορμές για να διατυπώσω κάποιες συγκεκριμένες σκέψεις.
Το περιεχόμενο του κειμένου αποτελείται από δύο άξονες και έχει σκοπό την σκληρή, εποικοδομητική κριτική.
Ο πρώτος άξονας αφορά το “δεν είμαστε όλοι ίσοι και όμοιοι”. Ευτυχώς που δεν είμαστε όμοιοι. Δυστυχώς που δεν είμαστε ίσοι. Και θα εξηγηθώ λιτά και ουσιαστικά.
Για την τελευταία κοινωνική συνθήκη έχει μεριμνήσει και την έχει εξασφαλίσει το καπιταλιστικό σύστημα. Μέσα από τις σχέσεις παραγωγής που έχει διαμορφώσει, η κοινωνία έχει χωριστεί σε κοινωνικές ταξικές ομάδες οι οποίες έχουν διαφορετικά συμφέροντα. Οι βασικότερες είναι η αστική τάξη και η εργατική. Στo πλαίσιo λοιπόν αυτού του καθεστώτος, υπάρχουν και οι πολιτικοί εκπρόσωποι οι οποίοι εξυπηρετούν αντίστοιχα τα συμφέροντα της κάθε κοινωνικής ομάδας που είναι αντίθετα και συγκρούονται.
Έτσι λοιπόν, είναι τουλάχιστον υποκριτικό, πολιτικοί οι οποίοι έχουν συμβάλει στη φτωχοποίηση και στην εξαθλίωση του λαού, εφαρμόζοντας πολιτικές λιτότητας, ξαφνικά, να τον καλούν σε κινητοποίηση και να αγωνιούν για το ξεπούλημα του λιμανιού. Μην ξεχνάνε κιόλας πως μερικοί από αυτούς βρίσκονται κάτω από πολιτικές στέγες οι οποίες πλέον έχουν κάνει σημαία τους τις ιδιωτικοποιήσεις. Η οποιαδήποτε προσπάθεια, λοιπόν, να τον κινήσουν σε διαδικασίες δρόμου και διεκδίκησης των δικαιωμάτων του είναι καταδικασμένη να αποτύχει καθώς έχει χαρακτηριστικά κίνησης ”πυροτεχνήματος” προκειμένου να κερδηθούν οι εντυπώσεις (κάτι τέτοιο συνέβη και στη συγκεκριμένη περίπτωση).
Γνώμες του τύπου ”γενική και αόριστη ενότητα”, ”όλοι οι Kουλουριώτες να παλέψουν μαζί”, ”καλά να πάθουμε γιατί η συμμετοχή δεν ήταν μεγάλη” αποδεικνύονται πως δεν έχουν βάση και έχουν έντονο ψηφοθηρικό χαρακτήρα. Άλλωστε, είναι δυνατόν να συνυπάρξουν πολιτικές δυνάμεις που έχουν χαώδεις διαφορές; Το ζήτημα είναι ταξικό και μόνο ως έτσι πρέπει να αντιμετωπιστεί. Ταξική ενότητα και όχι γενική.
Επιπλέον, είναι αξιοσημείωτη η συμμετοχή και η συναίνεση ανθρώπων και πολιτικών φορέων, οι οποίοι έχουν δείξει σημαντικά κινηματικά δείγματα γραφής, σε αυτή την πρωτοβουλία. Αναμφίβολα τα συγκεκριμένα πολιτικά μορφώματα δεν είχαν κακές προθέσεις, μιας και αποτελούνται από γνωστούς αγωνιστές, αλλά είναι απαραίτητο να κάνουν την απολογιστική τους. Η ιστορία μας έχει διδάξει πως η αριστερά κατάφερε να επιβάλλει τις ανάγκες του λαού, πάντα όταν ερχόταν σε ρήξη με τους πολιτικούς εκφραστές του κεφαλαίου και πότε όταν συνεργαζόντουσαν μαζί τους. Έστω κι αν στην προκειμένη περίπτωση απλά βρισκόντουσαν πλάι πλάι. Ήταν λάθος και μόνο ως έτσι πρέπει να το αντιμετωπίσουν.
Ο δεύτερος άξονας αφορά την ευθύνη που φαίνεται να βαραίνει τον κόσμο του νησιού λόγω της απουσίας του. Πρόκειται για τεράστιο λάθος ή σκοπιμότητα. Αυτή την αντίληψη την υιοθετούν και διαδίδουν είτε άνθρωποι που έχουν αυταπάτες, είτε πολιτικοί φορείς που σκοπεύουν να φορτώσουν τη δική τους ανεπάρκεια στις πλάτες των συμπολιτών μας.
Η ανθρώπινη, σύγχρονη, παγκόσμια ιστορία είναι γεμάτη από μάχες και διεκδικήσεις με αριστερό, φιλολαϊκό πρόσημο και χωρίζονται σε δύο κατηγορίες. Σε αυτές που είχαν πρωτοποριακό ρόλο αριστερές οργανώσεις και σε αυτές που, ενώ ξεκίνησαν αυθόρμητα, στη συνέχεια, εκτόξευσαν τις μετοχές τους λόγω της διείσδυσης των αριστερών πολιτικών μορφωμάτων σε αυτές.
Για να γίνω κατανοητός, θέτω δύο χαρακτηριστικά, αντίστοιχα παραδείγματα.
Το πρώτο αφορά την εξέγερση του Πολυτεχνείου, η οποία δεν έγινε αυθόρμητα από τους φοιτητές αλλά εξαιτίας των πιέσεων που άσκησαν οι αριστερές παρατάξεις. Τα αποτελέσματα που σε όλους μας είναι γνωστά προήλθαν, φυσικά, από τη σύνδεση του αγώνα των φοιτητών με την υπόλοιπη κοινωνία. Το δεύτερο έχει σχέση με το άνθισμα του κινήματος των αγανακτισμένων που ξεκίνησε, αυθόρμητα, από το ίντερνετ αλλά στη συνέχεια, μέσα από αυτό, αναδείχθηκε κυρίως ο Σύριζα, καρπώθηκε την πολιτική υπεραξία και αποτέλεσε για τα επόμενα χρόνια, δυστυχώς, το βασικό όχημα του κινήματος. Σε διαδικασίες και συζητήσεις διάφορων εξωκοινοβουλευτικών, αριστερών συλλογικοτήτων, αναγνωρίζουν αυτό το γεγονός και χρεώνουν την ύφεση του κινήματος στις προθέσεις του Σύριζα να το υποβαθμίσει και στην ανεπάρκεια τους να το ανασυγκροτήσουν.
Μπορεί να μη μας αρέσει και να γκρινιάζουμε, αλλά η πλειοψηφία της κοινωνίας ποτέ δεν είχε άμεση σχέση με την πολιτική. Η βασική αιτία βρίσκεται στην ικανότητα του συστήματος να την πείθει γι’ αυτό και στο γεγονός πως οι αντισυστημικές δυνάμεις πάντα ”έπαιζαν μπάλα” εκτός έδρας και με ελάχιστα εργαλεία.
Εν κατακλείδι, πρέπει να τονίσω πως οποιαδήποτε προσπάθεια επίρριψης ευθυνών, στους κατοίκους της Σαλαμίνας, τους αδικεί. Κανείς δε γεννιέται αγωνιστής. Ούτε πραγματοποιείται με ένα μαγικό ραβδάκι. Αυτό θα συμβεί μόνο από τις επιρροές που θα δεχθεί στη ζωή του. Τα μέλη των πολιτικών οργανώσεων έχουν το χρέος να τον προσεγγίσουν, να τον πείσουν, να τον οργανώσουν και να γίνουν οι επιρροές αυτές.
Ακριβώς για αυτόν τον λόγο, η αυτοκριτική που πρέπει να κάνει το πολιτικό υποκείμενο του νησιού είναι παραπάνω από απαραίτητη. Η λύση θα προέλθει μέσα από αυτήν ή από μία κατασκευή νέου πολιτικού φορέα, από ανθρώπους ευαίσθητους και πολιτικοποιημένους, οι οποίοι να δεσμευτούν για συνέπεια, αγώνα, θυσίες και ύψωμα του πήχη.
*Ο Γιάννης Μιχάλαρος είναι φοιτητής στο τμήμα Στατιστικής και Ασφαλιστικής Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο Πειραιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου