Aυτές οι εκλογές ...

 Μπορείς επιτέλους να σταυρώσεις και να εκπροσωπηθείς από κάποιον σαν εσένα. 
Και όχι από ένα κομματόσκυλο που επιδιώκει να εκλεγεί για να κάνει μπίζνες...
Έχοντας ζωηρές αναμνήσεις απ' όλες τις εκλογές της Μεταπολίτευσης, το λέω μετά λόγου γνώσεως: Οι κάλπες που μας περιμένουν διαθέτουν...
–ανεξάρτητα από το τι θα βγάλουν– πολύ ιδιάζοντα χαρακτηριστικά. Ξεχωρίζουν από τις αναμετρήσεις των τελευταίων δεκαετιών.
 Πρώτον και πιο ελπιδοφόρο: Ποτέ άλλοτε δεν είχαν εκτεθεί στην κρίση μας τόσο πολλοί «κανονικοί» άνθρωποι. Μη επαγγελματίες –εννοώ– πολιτευτές. Είναι ο νόμος, απ' τη μια, που προβλέπει πλήθη δημοτικών, διαμερισματικών, περιφερειακών συμβούλων. Είναι η ανάγκη, από την άλλη, που αισθάνονται μετά την εθνική χρεοκοπία οι πολίτες να πάρουν τα πράγματα στα χέρια τους, σε σχέση τουλάχιστον με ό,τι συμβαίνει στη γειτονιά και στο χωριό τους. Αποτέλεσμα; Μπορείς επιτέλους να σταυρώσεις και να εκπροσωπηθείς στο δήμο και στην περιφέρεια από κάποιον σαν εσένα – ίσως πιο ευαίσθητο, με περισσότερο, σίγουρα, ελεύθερο χρόνο. Και όχι από ένα κομματόσκυλο ή έναν Ναπολεοντίσκο ή έναν φαύλο που επιδιώκει να εκλεγεί για να κάνει μπίζνες.
Τα κόμματα φαίνεται να έχουν εν πολλοίς παραμεριστεί από τις αυτοδιοικητικές εκλογές. Ενώ κάποτε οι τοπικοί συνδυασμοί δεν περπατούσαν δίχως το «χρίσμα» της Ρηγίλλης, της Χαριλάου Τρικούπη, του Περισσού έστω, σήμερα μια τέτοια σφραγίδα αποτελεί βάρος. Ενίοτε και όνειδος.
Όλοι θέλουν να εμφανίζονται σαν ανεξάρτητοι υποψήφιοι, βγαλμένοι μέσα από τα σπλάχνα της κοινωνίας των πολιτών. Και αν κάτι τέτοιο είναι αστείο σε περιπτώσεις πρώην βουλευτών και υπουργών που ξαναβρήκαν δήθεν την αγνότητά τους, τα φαβορί στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη, ο Καμίνης και ο Μπουτάρης, οφείλουν τη δημοτικότητά τους και στην έλλειψη κομματικής ένταξης.

Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο, ΕΔΩ...