Γιάννης Μιχάλαρος | Της γης οι κολασμένοι

 

Αναρτήθηκε από freethinkingisland

Πολλές φορές αναρωτιόμουν γιατί όταν ξεκίνησα να ασχολούμαι συστηματικά με την πολιτική, στο πρώτο έτος της φοιτητικής μου ζωής, ήμουν τόσο ευαισθητοποιημένος για το ζήτημα του φυλετικού ρατσισμού που κυριαρχεί την τοπική κοινωνία της Σαλαμίνας.

Ποτέ δεν έπαψε να με πονάει το γεγονός ότι συνεχίζουμε να απευθυνόμαστε υποτιμητικά στους Αλβανούς και στους Ρομά με τους οποίους γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε παρέα.

Ίσως αυτή η έντονη έγνοια μου να οφείλεται στην προτροπή των γονιών μου να καλώ στα μαθητικά μου πάρτι και τα τσιγγανάκια με τα οποία συναναστρεφόμουν. Ίσως να φταίει η φράση που είχε πει ο πατέρας μου, όταν πήγαινα ακόμα νηπιαγωγείο, “να παλέψεις για έναν κόσμο χωρίς σύνορα όπου οι άνθρωποι θα είναι όλοι μαζί ευτυχισμένοι’’. Σίγουρα πάντως αυτό το χαρακτηριστικό θα ακολουθεί όλη τη ζωή μου και θα με κάνει να αγωνίζομαι με κατεύθυνση την κοινωνική δικαιοσύνη χωρίς φυλετικά, σεξιστικά και ομοφοβικά κριτήρια. Αυτή η ιστοσελίδα λοιπόν που δίνει ωραία πάσα για να αναλύσω τους προβληματισμούς μου για αυτό το θέμα και να προσπαθήσω να πείσω τους συμπολίτες μου πως δεν έχει τόσο σημασία αν έτυχε να γεννηθείς λίγα χιλιόμετρα μακριά από τα ελληνικά σύνορα.

Καταναλώνοντας χρόνο μελέτης, προβληματισμού και συζήτησης με ανθρώπους κατέληξα σε συμπεράσματα σχετικά με τους λόγους για τους οποίους αναπτύχθηκε τόσο έντονα στην κοινωνία μας, τα τελευταία χρόνια κυρίως, τόσο ο ρατσισμός όσο και ο φασισμός. Χωρίς να μπαίνω σε βαθυστόχαστες πολιτικές και κοινωνικές αναλύσεις (οι οποίες πολλές φορές κουράζουν και δεν προσφέρουν τα αναμενόμενα), θα τους υπογραμμίσω απλά και λιτά.

Ο πιο σημαντικοί λόγοι τους οποίους έχω εντοπίσει, είναι η τοποθεσία της Σαλαμίνας και οι επιρροές που δέχεται. Αυτές οι επιρροές προέρχονται κυρίως από κοινωνίες της Β’ Πειραιώς. Κοινωνίες, εργατικές που το επίπεδο εκπαίδευσης και ανθρωπιστικής παιδείας, είναι σχετικά χαμηλό. Συνδυάζοντας λοιπόν μια πηγή εσόδων μας, που είναι ο “τουρισμός”, και την επιλογή αυτών των κατοίκων να επισκέπτονται το νησί, η τοπική μας κοινωνία προσαρμόζεται στα γούστα τους, και έτσι δίνει περισσότερη σημασία στις καταναλωτικές αξίες παρά στις ηθικές. Το ντόμινο των γεγονότων συνεχίζεται με αυτό τον ρυθμό και έτσι γινόμαστε πιο εύκολα θύματα του συντηρητισμού.

Επιπλέον, παράγοντας που έχει πρωταγωνιστικό ρόλο στη διαμόρφωση της τραγικής αυτής κατάστασης είναι η ανεπάρκεια των αριστερών κομμάτων ή οργανώσεων που βρίσκονται στο νησί. Ενώ στην υπόλοιπη Αττική κάνουν αξιοζήλευτη δουλειά για την καταπολέμηση αυτού του φαινομένου, δείχνουν μια παράλογη αδιαφορία για τον τόπο μας και έτσι τον καταδικάζουν σε ακροδεξιές αντιλήψεις. Οι λεγόμενοι κινηματίες που ασπάζονται και αναφέρουν τόσο συχνά θεωρητικούς της αριστεράς δεν έχουν ακόμα τολμήσει να εφαρμόσουν τις ιδέες τους και να απευθυνθούν στο λαό της Σαλαμίνας κινηματικά. Σημαντική εξαίρεση αποτελούν οι αναρχικοί της Οργάνωσης Μαχητικού Αντιφασισμού (ΟΡ.Μ.Α) που επισκέφτηκαν πρόσφατα το νησί, με αφορμή το βασανισμό του Αιγύπτιου Ουαλίντ, από γνωστό, ντόπιο φούρναρη, το γιο του και την παρέα του. Ανεξάρτητα από τις διαφωνίες και τις συμφωνίες που μπορεί να έχει ο καθένας με τη συγκεκριμένη οργάνωση και την ιδεολογία που εκπροσωπεί, γεγονός είναι πως μόνο εκείνη τόλμησε για πρώτη φορά να αντικρίσει κατάματα την τοπική κοινωνία και να της στείλει τα απαραίτητα αντιφασιστικά μηνύματα.

Τέλος, δε μπορεί να μην υπογραμμιστεί ότι η ύπαρξη του Ναυστάθμου της Σαλαμίνας στο νησί συνδράμει σε αυτό το φαινόμενο. Το Πολεμικό Ναυτικό έχει δώσει ψωμί σε πολλούς κατοίκους, γεγονός αδιαμφισβήτητα σημαντικό και θετικό. Λαμβάνοντας υπόψη όμως και τις ακροδεξιές τάσεις που επικρατούν σε μεγάλα ποσοστά στις ένοπλες δυνάμεις, η κοινωνία είναι περισσότερο ευάλωτη σε αντιλήψεις που ενισχύουν αυτό το κοινωνικό πρόβλημα.

Για να βρει κανείς αποτελεσματικούς τρόπους αντιμετώπισης αυτής της “ασθένειας” θα πρέπει σε πρώτη φάση να μελετήσει ιστορικά γεγονότα και να παραδειγματιστεί, όπως η αντιφασιστική μάχη στην Cable Street αλλά και την πίεση που άσκησε κινηματικά ο λαός μετά την πρόσφατη δολοφονία του Παύλου Φύσσα.

Επιβάλλεται λοιπόν να υπάρξει μια αντιμετώπιση στο φαινόμενο των ανθρώπων που εκμεταλλεύονται τα γεγονότα, την εξαθλίωση της κοινωνίας και διαδίδουν μηνύματα μίσους. Είναι απαραίτητο να βρεθεί λύση στο πρόβλημα που αναπτύσσεται στην κοινωνία ταυτόχρονα με αυτό του ρατσισμού, το νεοναζισμό. Αυτή τη λύση δε θα τη δώσει, όπως και δεν την έδωσε ποτέ, κανένα θεσμικό όργανο παρά μόνο ο ίδιος ο λαός. Είναι απαραίτητο ο λαός της Σαλαμίνας να σκοτώσει τους δαίμονες που κρύβει καλά μέσα του, να αντιληφθεί τα συμφέροντά του, να μάθει να τα εξυπηρετεί και να απομονώσει τους υμνητές του Χίτλερ. Πρωταγωνιστικό ρόλο σε αυτή την προσπάθεια πρέπει να έχουν οι αντιφασίστες κάτοικοι που υπάρχουν στο νησί. Χωρίς απαραίτητα να οργανωθούν κάτω από τη στέγη κάποιας κομματικής παράταξης, πρέπει να συσπειρωθούν, να λειτουργήσουν ως πρωτοπόροι, να ενωθούν, να πείσουν και να εμπνεύσουν τον λαό της Σαλαμίνας προτείνοντας και εστιάζοντας στην πολιτική εναλλακτική πρόταση.

Η λαϊκή πίεση που θα ασκηθεί στα θεσμικά όργανα της περιοχής και της χώρας θα πρέπει να έχει ως προορισμό το κλείσιμο των γραφείων της Χρυσής Αυγής, καταδίκη όλων των εγκλημάτων που έχουν διαπράξει και περισσότερη ενημέρωση στους χώρους εκπαίδευσης. Αιτήματα που όταν θα ικανοποιηθούν, θα πιστωθεί στον αγώνα των κατοίκων.

Φτάνοντας στο κλείσιμο του κειμένου, ο λαός της Σαλαμίνας θα πρέπει να κάνει έντονη αυτοκριτική. Να μην καταπίνει ωμό ό,τι του πλασάρουν και να μη μασάει κουτόχορτο το οποίο ο ίδιος καλλιεργεί. Ο λαός της Σαλαμίνας θα πρέπει να κλείσει την τηλεόραση που εξυπηρετεί τα συμφέροντα του κεφαλαίου, να δώσει περισσότερη σημασία σε άλλους τρόπους συμμετοχικής ενημέρωσης, όπως είναι το ίντερνετ, να μάθει να το διαχειρίζεται σωστά και να δράσει. Να πάψει να μην δίνει αξία στην πολιτικοποίηση, να λέει περήφανα την άποψη του, να βάλει ένα τέλος στην ανωνυμία και να δίνει ευκαιρίες σε αξιότιμους ανθρώπους. Να παραδειγματιστεί από το θάρρος του Ουαλίντ και από τη γενναιότητα κάθε “μετανάστη, της γης τον κολασμένο’’ που αναγκάζεται να εγκαταλείψει την οικογένεια του και να αναζητήσει μια καλύτερη, αξιοπρεπή ζωή. Έτσι, όχι μόνο θα τσακίσει το ρατσισμό, το φασισμό και κάθε κοινωνικό-πολιτικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει, αλλά θα δώσει νέες προοπτικές σε αυτό το τόσο ιστορικό νησί και θα μάθει να αγαπά πραγματικά την πατρίδα του 1000 φορές παραπάνω από έναν φασίστα.

*Ο Γιάννης Μιχάλαρος είναι φοιτητής στο τμήμα Στατιστικής και Ασφαλιστικής Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο Πειραιά.