Αναρτήθηκε από freethinkingisland
Δεν είναι κι εύκολο ειδικά στις μέρες μας που έχουν καταρρεύσει όλα γύρω μας, να αναζητήσουμε ευθύνες από τον εαυτό μας και τους ανθρώπους που επιλέξαμε να εκφράσουν την ελπίδα για το καλύτερο.
Απ την άλλη όμως ίσως είναι η μοναδική καλή ευκαιρία να το κάνουμε, δεν ξέρω αν θα υπάρξει άλλη πιο ξεκάθαρη και «γυμνή» από ψέματα εποχή.
Η χώρα μας, φημίζεται για πολλά όμορφα και καλά. Μεταξύ άλλων, όμως, φημίζεται για την προχειρότητα και την έλλειψη οργάνωσης και προνοητικότητας και συντονισμού. Από τις πιο ξεκάθαρες αποδείξεις για αυτό τον ισχυρισμό είναι οι περισσότεροι δήμοι ανά την επικράτεια. Μια μικρογραφία μιας χώρας που προσπαθεί να βρει τον ρυθμό της εδώ και πολλά χρόνια και σκοντάφτει κυρίως στον εαυτό της, σε χαζά ανούσια εμπόδια αλλά και σκοπιμότητες μικρών ή μεγαλύτερων συντεχνιών-ομάδων, γνωστών και μη.
Μια τέτοια μικρογραφία αποτελεί και ο δήμος Σαλαμίνας. Ένα χαρισματικό κατά τα άλλα μέρος, ιστορικά και από πλευράς φυσικού περιβάλλοντος. Ένας δήμος που θα μπορούσε να μην είναι μόνο γεωγραφικά ο μεγαλύτερος του Αργοσαρωνικού αλλά και μεγαλύτερος σε πολλούς και διαφορετικούς τομείς. Ένας δήμος που έχει ανάγκη από τους νέους ανθρώπους όσο ποτέ, με την ανάλογη στήριξη και χώρο κίνησης πρωτοβουλιών και «εξουσίας» στα χέρια όλων αυτών των 20άρηδων, 30άρηδων ή 40ρηδων και είναι άλλωστε οι γενιές που θα ακολουθήσουν σε αυτόν τον τόπο. Πραγματικά πρέπει να τους δοθούν κίνητρα και χώρος και περιθώρια για να τον προσέξουν, να τον στηρίξουν, να βελτιώσουν, να τον ενισχύσουν, να τον συνεχίσουν και να εξελίξουν ό,τι καλό έχει γίνει από τις προηγούμενες γενιές. Να αλλάξουν, να ξαναστήσουν, να σταματήσουν και να ακυρώσουν ότι κάνει ζημιά και δεν προχωράει.
Δεν νοείται, για παράδειγμα, το μεγαλύτερο και το πιο ιστορικό νησί του Αργοσαρωνικού (με αρχαία ιστορία που έχει Ευρωπαϊκή και Παγκόσμια σημασία και σπουδαιότητα), σήμερα να έχει αυτό το άθλιο οδικό δίκτυο που έχει, κατά κοινή ομολογία ακόμα και από υπεύθυνους της περιφέρειας (άλλο μεγάλο πρόβλημα του νησιού τα σκουπίδια και η ανακύκλωση, όπως έχουμε διαβάσει και μέσα από το Free Thinking Island πιο παλιά). Λίγο αν έχει κυκλοφορήσει κανείς ή διαβάσει κανείς τοπικό τύπο αλλά και αν έχει ασχοληθεί θα ξέρει ότι αυτό το πρόβλημα είναι από τα πιο βασικά και στάσιμα.
Απ την άλλη διαβάζουμε δημοσιεύματα με επιστολές της δημοτικής αρχής προς την κεντρική εξουσία. Με έντονο ύφος και απαίτηση αποδεσμεύσεων αποφασισμένων κονδυλίων για τον δήμο Σαλαμίνας (και ορθώς κάνει η δημοτική αρχή και τα ζητά!) μιας και ο βασικός σκοπός αυτών των χρημάτων είναι η απρόσκοπτη συγκομιδή των απορριμμάτων από τα συνεργεία του δήμου.
Την ίδια όμως στιγμή, που λείπουν αυτά τα χρήματα, παρατηρεί κανείς μια “περίεργη” κίνηση πρόχειρης ασφαλτόστρωσης ή καλύτερα απλής επικάλυψης της παλιάς ασφάλτου με καινούργια σε ένα… parking (!) δεξιά της ιχθυαγοράς. Προφανώς θα είχε κάποιο κόστος αυτό μιας και είναι μεγάλη επιφάνεια, αλλά ακόμα κι αν δεν είχε δεν υπήρχαν άλλες πιο σημαντικές ασφαλτοστρώσεις σε κεντρικούς δρόμους, ενόψει αύξησης επισκεπτών που θα έπρεπε να έχουν προτεραιότητα; Πόσο κόστισε αυτό το parking και τι ανάγκη υπήρχε για μια τέτοια κίνηση αυτή την δεδομένη στιγμή; Για ένα χώρο που δεν κυκλοφορούν οχήματα, απλά σταθμεύουν και που δεν ήταν σε κατάσταση που να χρειάζεται επιδιόρθωση. Υπολογίστε τώρα σε αυτό προσθέτοντας, έργα όπως το πρόσφατο της Λεωφόρο Φανερωμένης που ναι μεν τελείωσε (με μεγάλη καθυστέρηση) αλλά άφησε πίσω του τον κεντρικότερο δρόμο της Σαλαμίνας σε υπερβολικά άσχημη κατάσταση. Αυτό ενδεχομένως να χρειαζόταν περισσότερο ως επιδιόρθωση, κι ας μην ήταν δική του αποκλειστική ευθύνη η ασφαλτόστρωση μετά το έργο (παρεμπιπτόντως η επίβλεψη ή οι απαραίτητες συστάσεις για να γίνει σωστή και όχι πρόχειρη δουλειά είναι μέσα στις αρμοδιότητες του δήμου. Για παράδειγμα, υπάρχουν στην άκρη του δρόμου στην διασταύρωση της παλαιάς Εμπορικής Τράπεζας φρεάτια τσιμεντένια που εξέχουν του οδοστρώματος…).
Αυτή η «δημιουργική αντίφαση» που φαντάζομαι εκφράζει και εμάς του υπόλοιπους που να μεν φωνάζουμε για το δρόμο, αλλά οδηγούμε χωρίς ζώνη και κράνος, που οδηγούμε κάνοντας όσο περισσότερο θόρυβο μπορούμε, που βγάζουμε τα σκουπίδια αυθαίρετα και χωρίς πρόγραμμα και κατανόηση για την κατάσταση, που σκάβουμε όπου και όποτε θέλουμε το οδόστρωμα (π.χ αποχετεύσεις κατοικιών) χωρίς συνέπεια και ευθύνη αποκατάστασης όπως ήταν πριν το πειράξουμε, που, που, που…).
Πρέπει να θυμώσουμε με την κατάσταση, δημιουργικά προς τον εαυτό μας και προς τα έξω, τους δεκάδες αρμόδιους της όποιας καρέκλας που απλά μεταφέρουν την ευθύνη από γραφείο σε γραφείο κι από υπάλληλο σε υπάλληλο. Πρέπει ο θυμός μας να μας οδηγήσει να συμμετέχουμε σε δημοτικά συμβούλια, να απαιτούμε και να διεκδικούμε από τον δήμο, από την κεντρική εξουσία. Να συμμετέχουμε σε κοινές δράσεις και αντιδράσεις με ουσία και πρωτοποριακό χαρακτήρα. Το να συμμετέχουμε σημαίνει ότι πραγματικά ζούμε και αναλαμβάνουμε την ευθύνη να αφήσουμε ότι πιάνουμε στα χέρια μας καλύτερο για τους επόμενους, τους το χρωστάμε όπως και να καταλαβαίνουμε πότε πρέπει να κάνουμε στην άκρη και να τους δίνουμε χώρο και το τιμόνι αποφάσεων και των δικών τους επιλογών.
Εμείς κάναμε τις δικές μας. Ας είναι οι επόμενες προς όφελος τους.
* Ο Κώστας Μπόρσης είναι herbalist/σύμβουλος συμπληρωμάτων διατροφής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου