Αναρτήθηκε από freethinkingisland
Πολύς λόγος γίνεται τον τελευταίο καιρό για την προώθηση και την ανάπτυξη του νησιού μας. Βαρύγδουπες δηλώσεις, συζητήσεις επί συζητήσεων, δημοτικά συμβούλια με εντάσεις, συναντήσεις με πρέσβεις, υπουργούς, βουλευτές, δημάρχους, ακόμα και με προέδρους Δημοκρατίας.
Τι ακριβώς είναι αυτό που διεκδικούμε; Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. «Πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης» τίτλος που ηχεί σαν μελωδία..
Με πρωτοβουλία της αείμνηστης Μελίνας Μερκούρη το 1985 ξεκινά η έννοια της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας της Ευρώπης, με σκοπό αλληλοπροσέγγισης των Ευρωπαίων που θέλουν να μεταμορφώσουν την πολιτιστική τους βάση και κατ’ επέκταση την εικόνα τους στον Διεθνή Χώρο. Η ιδέα εγκαταστάθηκε κι έγινε θεσμός μέσα σε λίγα χρόνια. Φτάνουμε αισίως στην δική μας περίπτωση με την Σαλαμίνα να διεκδικεί τον πολυπόθητο τίτλο. Η Ναυμαχία της Σαλαμίνας, γεγονός παγκοσμίως αναγνωρισμένο για τον ρόλο που έπαιξε στην διαμόρφωση της ιστορίας όλου του δυτικού πολιτισμού, είναι το δυνατό μας σημείο.
Με εμάς τους ντόπιους τι γίνεται όμως; Αξίζει να λεγόμαστε απόγονοι των Σαλαμινομάχων όταν από μόνοι μας κάνουμε τα πάντα για να υποβαθμίσουμε τον πολιτισμό μας; Όταν κοιτάζω γύρω μου και το μόνο που βλέπω είναι αποσύνθεση, πώς μπορώ να πιστέψω ότι είμαστε αντάξιοι της ιστορίας που μας παραδόθηκε να διαφυλάξουμε;
Ζούμε στον αιώνα της πληροφορίας και της καλπάζουσας εξέλιξης και τούτο το νησί μοιάζει να το έχει ξεχάσει ο Θεός. Το οδικό δίκτυο θυμίζει «Κολοκοτρωνίτσι», τα σκουπίδια ξεπηδούν με θράσος από παντού έτοιμα να μας κατασπαράξουν, το δίκτυο ηλεκτροφωτισμού απαράδεκτο –ειδικά στην περιφέρεια- και τα μέσα μαζικής μεταφοράς θυμίζουν εποχή μεσοπολέμου. Το ένδοξο παρελθόν του νησιού μας αδυνατεί να επισκιάσει τις σημερινές του αδυναμίες.
Όλοι όσοι ζούμε μόνιμα εδώ, διατηρούμε μια κρυφή ελπίδα ότι μπορεί να συμβεί «το θαύμα», αλλά τα καθημερινά φαινόμενα μας προσγειώνουν στην σκληρή πραγματικότητα.
Δυσφήμιση από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης για τον επετειακό εορτασμό της Ναυμαχίας κι ένας Έλληνας Πρωθυπουργός, που φέρνει το νησί μας ως παράδειγμα υποκουλτούρας (ένα βήμα πριν το τσαντίρι). Ο πόλεμος συνεχίζεται ανεξέλεγκτα κι αυτή τη φορά από στεριά αέρα και θάλασσα. Ο τόπος βάλλεται από παντού κι αυτό το επιτρέψαμε εμείς οι ίδιοι, αφού καταβάλλαμε κάθε δυνατή προσπάθεια υποβάθμισης.
Ποτέ δεν αναγνωρίσαμε την προσπάθεια του φίλου, του γείτονα ακόμα και του συγγενή μας. Τρέχουμε όλοι μαζί -υποτίθεται- για το κοινό καλό, βάζοντας τρικλοποδιές ο ένας στον άλλον για να μην φτάσει κανείς, αφού δεν φτάσαμε εμείς. Αιώνιο μίσος και φθόνος για έναν ασήμαντο τίτλο που θα δώσει νόημα στην ύπαρξή μας. Πρέπει να γραφτεί το όνομά μας σε μια μαρμάρινη -τουλάχιστον- επιγραφή για να αφήσουμε το στίγμα μας σε αυτό το γρήγορο πέρασμα από την ζωή. Όμως τα χρονικά περιθώρια στενεύουν και καλούμαστε να υποβάλλουμε έναν ολοκληρωμένο φάκελο στην επιτροπή της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας (δεν έχουμε ιδέα περί τίνος πρόκειται) και να πείσουμε για τον πολιτισμό που μας διέπει μπας και το νησάκι μας βρει μια θέση στον «ήλιο».
Μήπως όμως αργήσαμε λιγάκι; Πώς οργανώνεται η προσπάθεια μέσα σε τόσο λίγο καιρό; Μας τρομάζει ο τίτλος ή σκεφτόμαστε πώς θα μοιραστεί η δόξα; Και το κυριότερο ποιος θα αναλάβει την ευθύνη σε περίπτωση απόρριψης της πρότασης; Ατέρμονα τα ερωτήματα.
Τίποτα δεν είναι δεδομένο και εύχομαι η επιτροπή που συστάθηκε για τον συγκεκριμένο σκοπό, να καταβάλλει κάθε δυνατή προσπάθεια για την κατάκτηση του υψηλού αυτού στόχου που έχει τεθεί.
Ίτε ω παίδες Ελλήνων…
*Ο Παναγιώτης Κορρός είναι συνταξιούχος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου