Χρήστος Μιχάλαρος |Πρέπει να σταθούμε έστω για μια φορά ασυνεπείς απέναντι την Ιστορία μας. Ας μη διχαστούμε. Αυτό είναι το μεγάλο μας στοίχημα.

Αναρτήθηκε από freethinkingisland

Βλέπω φίλους και γνωστούς να παίρνουν θέση. Λογικό.

Τους βλέπω να απλώνουν τα επιχειρήματά τους στο τραπέζι σε κάθε ευκαιρία και να τα εκθέτουν με θέρμη, ενθουσιασμό ή και αγανάκτηση. Λογικό.

Δεν είναι όλα σωστά, άλλα είναι άστοχα, άλλα είναι λάθος, άλλα επιχειρήματα φέρουν βαριά τη σκιά μιας γοητευτικής συνωμοσιολογίας. Λογικό.

Κάποια είναι σκληρά και αφορούν πρόσωπα, πράγματα και καταστάσεις που άλλοτε θεωρούσαμε δεδομένες μα τα τελευταία χρόνια προσπαθούμε να αναθεωρήσουμε. Λογικό.

Οι ίδιοι αυτοί φίλοι και γνωστοί, ενδεχομένως να είχαν κάνει χρήση προνομίων μα πλέον αγανακτούν γιατί εξισώθηκαν με τους υπόλοιπους. Λογικό.

Άλλοι, δεν έκαναν ποτέ χρήση προνομίων, δεν εκμεταλλεύτηκαν τις γνωριμίες τους, δεν άγγιξαν ποτέ τον κρατικό ιστό. Λογικό.

Κάποιοι υπήρξαν παραδοσιακά δεξιοί και κάποιοι παραδοσιακά αριστεροί. Κάποιοι -σε χρώμα τιρκουάζ- που μεταπηδούσαν από βάρκα σε βάρκα ανάλογα με το κύμα, τώρα θυμώνουν και παίρνουν θέση χωρίς να υπάρχει κύμα να τους σπρώξει. Λογικό.

Άλλοι είναι νέοι, τα θέλουν όλα και τα θέλουν τώρα. Τα απαιτούν γιατί δεν φταίνε. Δεν δέχονται τίποτα κατώτερο από εκείνο που επιτάσσει η προσδοκία τους, ίσως και η φιλοδοξία τους. Λογικό.

Άλλοι είναι μεγάλοι, έχουν δει πολλά και το επικαλούνται ως τεκμήριο γνώσης ίσως-ίσως και σοφίας, αλλά πόσα πια μπορείς να έχεις δει όταν η ζωή σου κύλησε μονάχα στο πλαίσιο μιας Μεταπολίτευσης; Λογικό όπως και να’ χει. Λογικό.

Άλλους δεν τους αγγίζει το θέμα. Είτε είναι διασφαλισμένοι με κάποιο τρόπο, είτε είναι αδιάφοροι. Το να πάρεις θέση σε μια τέτοια περίοδο ισοδυναμεί με κάτεργο. Συνήθως χαϊδεύουν τη συνωμοσιολογία με μεγάλη ανακούφιση στην αρχή ή στο τέλος μιας σοβαρής κουβέντας. Λογικό.

Άλλοι είναι βλάκες και δεν καταλαβαίνουν. Λογικό, τι απαιτήσεις να έχεις από έναν βλάκα;

Άλλοι έχουν δουλέψει σκληρά, έχουν αποταμιεύσει και βρίσκονται αντιμέτωποι με τον φόβο να τα δουν να εξανεμίζονται είτε εν μια νυκτί, είτε σταδιακά. Λογικό. Το όνειρο της Μεταπολίτευσης γκρεμίστηκε νωρίς.

Άλλοι δεν έχουν σχεδόν τίποτα, δεν είχαν τίποτα ποτέ και νιώθουν πως ο τροχός πάει να γυρίσει αλλά δεν τον αφήνουν οι έχοντες. Λογικό.

Άλλοι νιώθουν την ανάγκη να διεκδικήσουν για το “δίκαιο” ακόμα και με τη βία, όσο ρευστή έννοια κι αν είναι αυτή στις μέρες μας, όσο κι αν το “δίκαιο” πάντα βρισκόταν στα χέρια του δυνατού και στις αναθυμιάσεις του αδύναμου. Λογικό.

Άλλοι νιώθουν την ανάγκη να πάνε με το μεγάλο άρμα, ακόμα κι οι ίδιοι αποτελούν στην ουσία την τελευταία λασκαρισμένη και σκουριασμένη βίδα του τελευταίου τροχού. Λογικό.

Οι περισσότεροι νιώθουν ότι κατέχουν την απόλυτη αλήθεια. Λογικό. Πότε καλλιεργήσαμε την κριτική σκέψη και το αίσθημα σεβασμού της άποψης του άλλου; Επίσης λογικό, ο Διαφωτισμός δεν έκανε στάση.

Οι περισσότεροι νιώθουν να απέχουν από τους υπόλοιπους και κάνουν ό,τι μπορούν για να μεγαλώσει η απόσταση. Λογικό, το να παραδεχτεί κάποιος ό,τι δεν έχει δίκιο στην Ελλάδα τού σήμερα δεν θέλει μόνο εσωτερική ισορροπία, θέλει και αρχίδια απέναντι στην πληγωμένη του υπερηφάνεια. Δεν έχουμε μάθει έτσι. Είπαμε, δεν περάσαμε Διαφωτισμό.

Είναι λογικό να υπάρχει μια τάση προς τον κοινωνικό διχασμό, όχι μόνο επειδή είναι βαρύ από μόνο του αυτό που περνάμε και δεν το περνάμε όλοι από το ίδιο χαράκωμα, αλλά επειδή στην Ιστορία μας υπάρχουν ελάχιστες στιγμές που ενωθήκαμε απέναντι στο φόβο της καταστροφής. Πώς να πρωτοτυπήσουμε τώρα;

Είναι πολλά τα “πρέπει” που προσωπικά δεν μου λένε τίποτα, σε έναν κόσμο που προόδευσε καταπατώντας τα, όμως αυτό το “πρέπει” οφείλουμε να το αγκαλιάσουμε και να το υπερασπιστούμε. Ένα εμφυλιακό συναίσθημα ακόμα και στα πιο μικρά πράγματα, ακόμα και στις καθημερινές στιγμές και συζητήσεις, όχι μόνο επιβεβαιώνει τη μεγάλη πληγή του λαού μας, τη διχόνοια, και μας αναγκάζει να ερχόμαστε ξανά στο σημείο από το οποίο κάναμε αγώνες να φύγουμε, αλλά ενεργοποιεί τις αυτοεκπληρούμενη προφητεία της καταστροφής ακόμα κι όταν υπάρχει η δυνατότητα αυτή να αποφευχθεί.

Πρέπει να σταθούμε έστω για μια φορά ασυνεπείς απέναντι την Ιστορία μας. Ας μη διχαστούμε. Αυτό είναι το μεγάλο μας στοίχημα.

*Ο Χρήστος Μιχάλαρος έχει εργαστεί ως δημοσιογράφος και σύμβουλος επικοινωνίας.